op de heenweg lijk ik te verdrinken in neerwaartse stromen ik daal in weemoed af om diep te zinken en weer boven te komen de laatste druppel valt met onbedaarde zwaarte in een lentebries bij vlagen de tijd achterna, fris herboren als voorbije dagen ik doorwaad poreuze aarde tot innig hemelgloren wat wilde ik je ook alweer vragen…

Bergen worden beklommen zeeën worden bevaren in rivieren wordt gezwommen gevlogen wordt er ondanks alle gevaren boeken worden soms gelezen verzameld voor het vullen van kasten suggereren dat je bent belezen of aangeschaft omdat ze er zo mooi in pasten en gedichten worden geschreven om van te genieten en elkaar voor te lezen maar…

ik zag haar bij de weg omhoog zoekend en toch duizendmaal gegaan later op de dag daalde zij af gekromd, schuifelend in de ouderdom waarin tijd vervloog in een slijtend bestaan kleren, kleurloos bejaard schoenen, sloffen ooit stof van aard zo ging ze traag vooruit en doorheen de jaren verdampte achter rimpels iedere vraag zij…

ze bracht in de ruimten die mijn hart vulden met gemis jonge nieuwe scheuten tot leven met minuscule, ja bijna onzichtbare prentjes uit haar zo fragiele album of, het had ook haar dagboek kunnen zijn ze bracht de leegte waarin ik me telkens verstapte terug naar de vaat waarvan het schuim worstelde met mijn vingers naar een teil met water…

wat ik vrees is de waarheid van mijn gedachten, ze struinen onbeholpen op zoek naar die ene nacht waar ik niet zal spreken tegen de duisternis met zijn verlaten paden telkens is er die ene til, het honk dat me het uitvliegen belemmert, mij herinnert aan een metgezel die als verstekeling in me huist te graag breng ik mijn waarden ter…

Van andere nesten een gezang vaak onbegrepen en miskend wel doodenkel en zielvol toch. In 't lied der verte klinkt een droom. Uit soortbehoud wordt overlast. Te velen om zich hoog te achten. Ben overtollig, nooit en graag alleen. Ik vecht me door en word een zwaluw. Een dagelijks offer te mijn zwerm. In trek: Die schoonheid koesteren en…

vraagt een onbekende stem of ik al alle antwoorden weet het denkbeeldige ontvouwt zich in heldergrijze vragen zodat er geen geheugen is dat herinnering vergeet bij de eerste lentezoenen die prille kleuren dragen op een plek waar iemand dwarsverbanden vindt in een roerloze ruimte die hersenhelften verbindt…

zomaar, zit je stevig en goed in je stoel wacht even ik zal het voor gaan lezen, of beter ik zal je het bericht wel geven uit de bloemen van deze dag ben jij vertrokken zoals de laatste bij die jij nog op je revers zag nou ja, ik had je al heel lang niet meer gezien maar vergeten doet eens herinneren eens waren we bevriend, maar omstandigheden…

weet je dat ik gisteren de oneven dagen nog telde, ze zelfs spaarde voor het moment dat alles synoniem aan het leven moest zijn? wat ik vergat waren de even dagen de dagen dat alles klopte en dat mijn reikwijdte dichterbij was dan dat ik in werkelijkheid dacht nu zul je zeggen dat een dag maar een dag is en dat dit soort onzin de drempel…

momenteel droomt hier regenwater dat vocht proeft op betraande huid aldus te verwijlen, tot ontluistering te verhuizen naar gewoonte, te schuilen in stil geboomte om zodra het einde aan slaap dagzoomt en adem een wolk in luchtledig tekent weer in gedachte te verdwijnen…

Kan iemand als een land zijn, bijvoorbeeld als Albanië? De schitterendste landschappen in zich hebben ruig en betoverend wegen hebben die hersteld moeten, een taal spreken, voor buitenstaanders lastig gezichten dragen van onderzoek en humor nog oer zijn en vooral behulpzaam? Geleden hebben in het verleden, herrezen zijn? Ben jij dat alles…

In een land waar eenzaamheid een vernedering was omdat alles draaide om geld, bezit en mooie vrouwen kwam ik de pechvogel tegen in mijn nachtmerrie en ik genoot van de weemoed in zijn oogopslag wetend dat ik zelf ook zoals die pechvogel was niet geïnteresseerd in politiek en sportverslaggeving te slim voor het dagelijkse klootjesvolk dat niet…

De omgekeerde bladzijde tracht de stilte voor te blijven nu niemand, zelfs jij niet mijn gedachten kan verstoren ontroering brengt meer kalmte dan zwijgen eenzaam kan vertalen lichaamstaal blijft onveranderlijk door intieme artistieke streken gelaten in liefdesverdriet gestreeld breng ik mijn ziel terug naar zee en kijk ik naar de schepen…

Hij ademt voorzichtig in deze onbevangen stilte een woord van vrijheid misschien subtiele kern van grenzen, gelijkgestemden het is al donker in de nacht maar dat doet geen pijn omdat hij niet meer wacht met mens te zijn.…

Het is nu winter, er komen kusjes uit de hemel, berichten over vrede bevroren tijd en menselijkheid. Hoe zou je vrede kunnen installeren niet alles is immers vanzelfsprekend vredig en liefde kent vele facetten. Vraagt het om betere theaterteksten vers te verspreiden onder de mensheid voorbeelden aan ze geven waarop die mooiere leefomgeving…

Ik heb rozen zien verwelken mieren die bleven hopen bijen zich te buiten gaand aan rozenkelken en in gelukzaligheid onder dopen Heb me door wolken laten bedriegen me mooi weer voor laten liegen en gedurende al die tijden heeft het leven me stiekem van jong naar oud laten glijden In de gaten had ik het niet maar het was mooi en ik was blij…

In de diepte tekenen zich dingen ogenschijnlijk verborgen haarscherp af, blijkt het hart zich bezwaarder te zingen dan eigen stem er tekenen aan gaf. Groeven van pijn, zelf opgelegde straf, eigen falen krast er sporen van schuld, zwarte dagen, een overvraagd geduld, opgeklopte eisen aan prestaties warme wensen, verlangens onvervuld. Diep vanbinnen…

Echo van stille zwijgzame dood liederlijk in dichte mist op het water een lied bezingt het geweten in grote nood na iedere zangnoot wordt het later twijfel of de ochtenddauw werkelijk is zo vroeg in de morgen nooit een prater muziek, stille liefde, geen man over boord hartstochtelijk verliefd, de echo gehoord.…

Een warme golf gaat van jouw wezen uit; jouw levenskracht, een kraan die opendraait, een sterke stroom gevoel die stuwt en stuit. Uit elk gebaar waarmee jij liefde zaait volgt nieuwe hoop, ook als een vuur oplaait, ontnemen wil aan wie jij bent gehecht, het eigen kind, bestaan waarvoor jij vecht. De strijd vaak zwaar, zo weinig in jouw macht…

ik kan de liefde niet meer raken zelfs niet wanneer jouw hand als boter door mijn vergrijsde haren strijkt je lach die eens de echo van mijn schaduw was ligt verstard aan het einde van deze droom zelfs in mijn fantasie is het in mijn slaap erg stil en is het beeld van geluk niets meer dan de herfst in de kruin van een boom gisteren…