Ik heb niet geleerd om te communiceren met mensen, mijn ouders weerden vreemden uit smetvrees en god mag weten wat voor bekrompen angsten. Ik kom daarom niet verder dan 'hallo' en soms een snedige opmerking, er gaat heel wat liefde en vriendschap aan mijn dichte deur voorbij. Natuurlijk, Dagobert Duck is mijn vriend, maar die vindt me geen…

Dankzij het droombestaan van mijn jeugd ben ik uiteindelijk tot het leven bekeerd ik geloofde eerst de woorden niet zo tegengesteld als ze waren in uitersten was de ooievaar waarschijnlijk blind en de boerenkool weer vol met rupsen in zichzelf gekeerd in automatisme droomde ik bewegingen, beweringen veranderingen die niet voorgesteld werden…

Ja kan alles aan jezelf veranderen, maar niets aan wie je werkelijk bent…

Het begin van een plan De kracht van één man Hij kijkt verder dan zijn neus lang is En kwam erachter dat zijn neus echt lang is Of bang is Wat het ook is Het voelt zo fijn Om die ene man met een plan te zijn…

"jeugdigheid is als een verzameld gedicht dat ongedateerd blijft" een koning keert terug uit donkere sprookjes en gelaten gezichten wie zou hem geschreven hebben verzilverd, in spinrag langs het pad van de wind ik zit tegenover hem de kachel verbrandt zijn woorden midden in het bos hij lacht zijn voeten vast in…

keer je tot ons gij mooi mens voeg schoonheid toe zo is ieders wens met je kleurrijke schaduw en warme lach woorden zijn niet nodig je bent niet schuw doch zie in je ogen een rijkdom aan stilte die ik zozere mag je kijkt ons aan ieder, een voor een blijf jammer je moet spoedig gaan en ziet nog eenmaal om over ons allen…

herinner jij je nog toen het buiten avond was voor ons gevoel was dat thuiskomen op een dag in mei ‘alles ging goed’ (en weer een warme lentenacht bracht dit zo nabij) herinner jij je nog, hoe zalig de gedichten waren voor het oog op het vlinderspel van het leven er was geen geleuter meer tussen ons jij raakte charmant de liefde aan…

De waterkant, met spiegel van de zomer bood weinig soelaas tegen de innerlijke onrust die zomermiddag op het adolescentenkamp voelde ik de heimwee dieper dan ooit naar het land waar ik geboren was als klein kind verkocht aan Hollanders maar door ‘t Indische bloed in mijn aders stroomde rivieren van weemoed voeren zielenboten tegen de wind…

Geinspireerd worden geklapwiekt zijn afgestompt raken ik ben mijn verliefdheid kwijt.…

lees de vaagheid in je ogen ook in je partnerkeus lijk je onbewogen je kleding niet geheel flatteus heb je gekozen om niet te voelen zelfs te vluchten bovendien onze ontmoeting o zo vluchtig kan de waarheid lezen in jouw ogen kon ik het zien…

het landschap verandert door zijn blik het gras wordt grijzer de bomen wiegen slomer het kabbelen van de beek wordt een zucht het kreupelhout kraakt nog net iets harder dan stramme gewrichten in een oude schommelstoel zijn pijp ligt doelloos in zijn jaszak de tabak uitgedroogd en lucifers zijn op geen vlammetje meer te vinden in dit monotone…

Langzaam ontwaken uit niks. Wat een wonder dat ik het ben. En ook al sluit ik mijn ogen, als ik wakker word ben ik het nog steeds. Er gaan geen dagen voorbij dat ik iemand anders ben. Duizenden keren opgestaan, ik blijf degene die ik ben. Zijn dromen de waan van de dag of een echo van een oude stem. De stem van iemand zoals ik was. Die…

Staren en zwijgen wimpers vergelen het vlies lichaam schraal verwaaid als dode wintertak in de wind oog breekt het leven door dovend in de avondlucht.…

In zijn ogen tekent het leven rode linten van staren moerassen van verwebd verleden voetstappen weggezogen. in zijn ogen klieft de dag wellen tranen op verhoord vlies doorlopen met gedachten vastgehouden jaren achterom in zijn ogen grijnzen tanden geel opgegeten stil als een dode poel sijpelt zijn blik in de spiegel achter hem…

soms herken ik de dichter aan zijn voorzichtige tred het lijkt alsof hij loopt te broeden op een vers bang voor een misstap een verkeerd woord of ander ongemak soms herken ik de dichter in mijn diepste zelf bedenk ik nieuwe woorden voor mijn eigen vers een beetje bang maar tóch met geloof in eigen kunnen soms geloof ik de dichter…

in't furjaore van ut aghterlaent riepe nog stits soete druufe ol droaghe sie unne rimmplighe fliese ende siene tu strammigh in unne flaoghe tu wuuve sie witte nog dickels van twinckle ooghe ende diene haerte gheraocke biewiele ghootgheraent daore in wiederwille uut onfaeste ferlorenhiet tere ghnaode ghruuit gheliecke ons unne…

Ik daal alsmaar dieper in mijn ziel, het is een stenen torentrap, soms vlieg ik door een open venster naar buiten, beleef ik vrijheid en liefde, keer weer met bevende vleugels, aarzelende pootjes, bloedende harteklop, terug op de trap naar onderen, een krakende leuning, waar sinds eeuwen geen handen overheen gleden, een stilte die moordend…

Iedereen bewonderde zijn weidse blik - zoals díe uitkeek over het landschap bergen, dalen, bossen en meren woestijnen en oceanen onafzienbaar als ze waren toch hélemaal in zich opnemend die blik die zei: pas als ik dat allemaal belopen bereden, bevaren heb en daar dan ben, dáár daar helemaal achteraan, weet je wel dan ben ik er -…

Vraag niet naar mijn geheim dat ontroert me mateloos dat wil ik dicht bij mij houden mijn behagen, blijven dragen mijn geheim is ook mijn troost je mag gerust m'n tranen zien maar het uiteindelijk troosten kan ik en ik alleen maar zelf vraag dus niet maar mijn geheim want 't antwoord is (h)echt geheim en dat blijft mijn (z)innige geheim…

Mijn Wad, kon jij mij maar dromen me kleuren aan de horizon met mij ontwaken telkens wanneer de vloed me overspoelt kon ik maar jouw water wezen het opgedroogde zand of gewoon zoals jij wilt; een beetje golf draag mij in het boeket van het heden speel de liefde al was het echt spreek niet van zonden laat me de winnaar zijn…