er staat een wachtrij in mijn tuin van irissen tulpen en anemonen een voor een laten ze zich zien en dansen op de lentetonen de zon lacht en temperatuur stijgt het leven voelt opnieuw geboren al het grauwe is verdwenen voorjaar klinkt in onze oren ruik het groen voel zonnestralen duik een bos in en ervaar zie de kuikens en de lammeren…

Met mijn eigen dood voor ogen, leef ik iedere dag opnieuw, zoals mijn allerlaatste dag. Vandaag werd de lente weer geboren, zoals mijn allereerste dag. Gisteren is vannacht te jong gestorven. Ik hoop dat morgenochtend op me wacht. Vanmorgen heb ik mijn rugzak afgedaan. Vanmiddag heb ik me voorbereid, om vrijgemaakt op pad te gaan.…

van de vers ontloken sneeuwklokjes rol ik zomaar in de kro die ik kus met beide handen gooi ik wolken over naar degene die ze vangen wil tot dat er één uit elkaar ploft rond zwevend op kleine waterdruppels waarmee de aarde besprenkeld wordt die onuitputtelijk lijkt tovert zij wederom de lente tevoorschijn waar ik ieder jaar weer opnieuw…

(...die echt bijna niemand kan beantwoorden...,...) ...want waarom zingen wij 'Vrede op aarde' terwijl de wereld immens brandt misverstanden alom veel meer dan aanwezig zijn het ene geloof onmenselijk het andere onthoofdt? Waarom ken ik juist als mens mijn verantwoordelijkheid mijn verantwoording echt onvoldoende terwijl wij…

De kou bijt nog, maar toch de vogels zingen al de morgen open, en bij het langzaam lopen heb ik de krokusjes gezien.…

het voorjaar wil nog maar niet komen hoe anders is dat in mijn dromen daar zitten vogels op een ei en draven koeien door de wei alsof ze juist de winter zijn ontkomen…

Twinkelende dauwdruppels in een opkomende morgenzon. Onbedorven. Een veelbelovende drukke ochtend, voor het allemaal begon Fris verworven. Een wisselvallige middag, hollen en stilstaan als het kan. Alles moet eruit. De schemer valt langzaam in, schaduwen verdwijnen, evenals de zon. De avondklok luidt De nacht neemt alles over, geluiden…

Vandaag ben ik onvervuld, de lichte meisjes van het vroege uur en de zwarte wijnen van Cahors, ze dragen noch ze schragen. Met eeltloze handen zwoeg ik verder aan de kuil, mijn misantrope opus. Waar het schrijnt als zomerjeuk, hoor ik het lome ruisen van de populier. Laat me mijn ziel schurken, genadig tegen jouw robuuste rug en vertel…

Zin leeft in waanzin. Liefdeloosheid toont ons, wat ongeboren liefde is. Nog is het winter. Een merel zingt in het duister. Nog is het nacht. Ik waak en ik luister. Een verborgen lente wacht.…

Het park stroomt leeg nu weg van de oranje lantaarns schemer en maanlicht vergeefs de invallende duisternis te lijf gaan Voor het echt gaat duisteren laten eekhoorn en merel nog één keer staart en snavel zien, een afscheid als een toegift het groen van de parkwachter en de blauwige schijn van onze wankele begeerte is het laatste wat…

het is kouder dan de vlucht van duizend meeuwen, de tocht die het voorjaar inblaast lijkt met het oudejaar te zijn verdwenen het gerecht van tochtige koeien en praatgrage knoppen blijken zich te hebben verschanst achter duinen van traag zand ook de luchten lijken voller van adem, een wolk draagt de massa die eens ons aarde werd genoemd…

zwart-witte winterets in haar achtertuin tijdelijk tonen bomen koude schoonheid zij wachten als stille sneeuwdragers met hun lichte last roerloos ingekeerd in de lente zullen duiven tortelen…

afstand nemen dat wil zeggen een stapje terug doen om vervolgens tegen de zon in de horizon waar te nemen met half dichtgeknepen ogen zie ik tussen mijn wimpers door een bewogen lijn die loopt van rechts naar links en andersom... deze verte benaderen het gaat me niet lukken dus troostdroom ik mezelf met verre horizonten en de geur…

De dag van somberheid is het vandaag, stel bij 't buiten zien domweg de vraag: wat viel je 't meest op aan vandaag? Licht is het amper geworden, druilen, regen, mist een dag die je heel snel moet vergeten, zodat voor je het wist: morgen misschien de zon zich weer laat zien?…

Februari Nu januari vergeefs z'n wonden likt, de natte poten nog nadruipend van het koele dooiwater, sprokkelen we scherven daglicht en nemen we, inhalig de vroege voorjaarsbode koesterend, een voorschot op de lente. Doch, even broos als het sneeuwklokje zijn de getekenden, zie ze schuifelen achter hun rollators, weerbarstig is hun pad…

Nachtvorst op het gras, terwijl de krokus zijn kop laat zien. Is de winter van pas of de lente te vroeg misschien. Het voorjaar geurt op en de dagen gaan langer zijn, moeder natuur op haar kop, de merel zijn nest te klein. Wat een drukte alom, gefladder heen en weer, Japanse kers in blom, de kachel hoeft niet meer. De lente vergeurt, het…

voel jij het ook die tinteling dat feestelijke gevoel die herinnering de verfrissende verkoelende vlokken die je vol optimisme naar buiten lokken sneeuw beschermend rond je te voelen in smeltend ijs je woede koelen witte kristallen uit je knuisten eten het gloeiende gezicht in de zon doen weten met vriendjes spontaan 'sleetje delen' ravotten…

Vroeger rook ik 't voorjaar in mijn straat door honinggeuren aangewaaid uit het gindse bos vandaan vandaag hoor ik 't voorjaar: de lente komt eraan! in het gekwetter en getetter onder zovele vleugels uit zovele snaveltjes vandaan…

Met zonneschijnsel lijkt lente -merkbaar- in de lucht Is het slechts van lente 'n fluisterend gerucht? De dag -zichtbaar- langer priemend groen .......in gras 'k verzucht hardop: Als het toch maar eens zover.... was.…

Bevroren sloten weerspiegelen in de zon. Hier en daar ligt nog een open wak. Kind achter een stoeltje schaatst op haar gemak. Herinnering aan hoe het ook ooit bij mijzelf begon. In de sneeuw staat een eenzame reiger. Te rillen langs de kant van de bevroren sloot. Kans om een visje te vangen is niet erg groot. Is alleen nog water in een wak…