Vergeten ben ik je niet, Caroline. Heb zojuist je zwart-wit foto gezien, van jou dralend op het schoolplein. Hoe verloren kan een kind toch zijn? Met hinkelen of elastieken kan je niet met de besten mee, je ziet in je zwart-wit ogen dat het speelkwartier een kwelling is, en op de foto verlang je hier elke seconde naar de bevrijdende…

Winden om haar slapen, haar hoofd baadt in glanzend licht en in de schoot van wilde zwanen, haar ongetemde ritme - in houten klos met zwierig touw -, schrijft cirkels in de hemelboog, ze kust in tegenwind de dieren, drijft ze aan tot goede daden, in relatie tot de schoonheid van haar wezen, in haar zelf gevonden, zich niet bewust van…

roekeloos roffel ik op het lege petroleumblik tot buurvrouw een schreeuw geeft en al mijn stokken breken…

Gevangen in de klauwen van de horizon uit de armen van kinderen gereten de schreeuw van een gewonde vrouw verdooft de ziel. Bangkok, London, Barcelona Los Angeles en Istanbul. Kleurige tapijten, kruiden, zonlicht, sneeuw en overal verlies. (Hoe kan ik de blikken in mijn hoofd vermijden: als ik mijn ogen sluit zie ik ze meer!) Vliegveld…

Breek dit wrede zigeunerhart uit mijn ribbenkast. Ruk deze giftige sax-serpent uit mijn trillende handen. Laat me hier zitten, naast dit klein bed, met een bloederig gat in mijn romp, met zwerende vingertoppen. Laat me hier zitten, starend naar het licht dat roze door de oorschelp van mijn zoontje schijnt.…

Ze droeg een bonte lange sjaal en grote bellen in haar oren een zwarte panty met een haal haar blonde pony recht naar voren Ze droeg een roze zonnebril en een olijfgroen hoepelrokje op die zonnige lentedag in april nam ze genietend nog een slokje Ze droeg het haar los in de wind die danste met de gouden draden zo zat ze daar het zondagskind…

Vanuit een verloren stilte, boren miljoenen kinderen even zovele gaten in de gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin de onmacht wordt beleefd. Wanneer het geronnen bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft de smart van arbeid aan ieders handen, nestelt rechtvaardigheid in…

het lichtje ver- schijnt uit het niks, is boven geel en onder blauw vlug stop ik 'm terug in m'n jas- zak voor- dat mees- ter het ziet.-…

pruilende mondjes mollige beentjes natte kontjes zuigende speentjes allemaal eigen willetjes in een broek vol bruin om hun schrale billetjes…

als wurm van twee werd haar wil in zichzelf gekeerd door spanning geblokkeerd was zij al verleerd wat haar toekwam aan te pakken haar belang niet af te zwakken grenzen aan te geven niet slechts voor anderen te leven gevoed met druk almaar rationeel en zacht te zijn onbemerkt en zonder eigen streven hield zij haar behoeften klein…

ik heb die ogen gezien, groen als de zee ze had geen been om op te staan maar danste met schelpen in haar hand en in de diepte van haar ogen zwom een zeemeermin naar sprookjesland…

hoor, een zomergiebel een blotevoeten meisje rolt door de ochtenddauw van miljoenen grassprietjes kevertjes en torren kriebelen haar armen boterbloem en klaver plukt ze met haar handjes vogeltje, hoog in de lucht kom je met me spelen?…

zij aait water vingerkes hoofdje vol dromen springvloed kent ze niet onweer nadert blikken machines razen de woekerwolf wacht lacht want zij zal welkom zijn klemmende kaken de schaduw valt reeds over haar veldje haar plekje op de wereld wit en schoon en nieuw aan het zoute water hoofdje vol dromen…

elk jaar weer opnieuw die lege vogelnesten bij het zomersnoeien alléen mensen hebben last van het nestsyndroom als hun jonkies vliegen leven, paren, voeden kinderen worden groot vinden hun eigen weg…

Kan nog steeds niet wennen, tijd gaat te vluchtig, vermijd dat ik blijf hangen, aan dit getij, te luchtig, onvoltooid, dragen kinderen hun zomerzon, getooid met gekleurde linten, geschetst in aquarellen van alle vragen, waarin ze de lasten moeten dragen, al de kleine mensen op de spitse tenen, stelen dansend het ongemaaide gras, verschenen…

ik had niet op moeten groeien niet volwassen willen worden, waar is het kind dat ik eens was stuiters en knikkerpot kaarten met sigarettenmerken bedeltjes werpend busje schrap, de laatste buut alles, vrij en nu ben ik gebonden, te groot geworden ik mis die step de luchtbanden sjezend om de hoek…

ik meld u met tevredenheid de omwaarding van mijn waarden van Freud en/of van Nietzsche dat ben ik even kwijt maar de bevrijding is nu daar niet meer aardig tegen buurvrouw met haar overgangsgezeur niks aaien van de hond van buurman die bijt alleen maar in je klauwen als je even geen attentie geeft geen toedeloe of roekoekoe voor…

De oudste zal de wijste zijn omdat 't zo hoort, maar of dit ook 't verstandigste is?…

opdat wij niet vergeten het jochie in de man het meiske in de vrouw de diverse waarden van knikkers bedels schieten in de pot met duim en wijsvinger opdat wij niet vergeten wat er van ons geworden is kaarten met sigarettenmerken camel sloeg alles, we hadden schoenendozen vol we deden een eentje, een tweetje of alles, daar kon je…

annemarie, koekoek ik kijk niet om maar weet 36 glimmende oogjes op mij gericht domme ome Fred geniet van de kinderziel…