van ’t geduld word ik zienderogen ouder van andere ouders die me staan ouder worden uit aanblik 'krijg ik de gnuivende knipogen ze doet alsof ze mijn zon is draait me een paar miljard lichtjaar om haar vinger ze zet een dansje in draallalaa draallalaa, draal en draalt tot het zadel van mijn bakfiets afzakt lankmoedig bekneld in mijn schoenen…

Zij kon mij niet helpen met leven dat moest ik zelf doen, maar bij haar gedichten kon ik vertroosting en liefde vinden, kushandjes door de lucht, vangen maar onbreekbaar Wij waren te oud om kinderen scheppen, maar er was een prof die van origami een kind kon maken het huilde bij het afscheid nemen wij hadden echter een dochter Om mee…

telkens weer de onmacht en schaamte keer na keer de hoop en wens dat het stoppen zal vol verwachting ook klopt steeds het hart dat in stilte schreeuwt laat iemand het zien iemand het zeggen veilig willen zijn voor een pak slaag bij wie jou betekenen zonder angst en pijn voor onbegrepen haat wat ook gedaan of gelaten te begrijpen…

Deze novemberdag begint niet zonnig je gedachten gingen te vroeg op pad te veel spoken en andere zaken spinrag en vallend blad. Zoveel woorden en amper nog plaats je spreekt over hoe de tijd voorbij ging. Niets klinkt en oogt vanzelfsprekend het blad valt en leven dreunt dit moment is niet meer en niet minder dat wat je verstilde weemoed…

ik kom niet uit mijn woorden maar een koprol kan ik wel! als ik bounce lukt alles beter dan wil ieder woordje als een wonder ineens wel!…

Ach mijn kind, wat moet er worden Van jouw wereld en de mijne Nu de kloof van generatie Slechts op de markt nog kan bestaan. Lege kramen, leger raken, Luister niet, maar hoor marsmuziek, Het vult de kamer, straks de straten, Sla op de vlucht, maar waar naar toe! Waar is veilige omgeving, Waar de school die weigert dit, Wat ongewenst is…

twaalf regels in een zondagse courant stiefvader brengt overleden kind naar het politiebureau zij was slechts twaalf lentes wat kan er in hemelsnaam zijn voorgevallen dat dit iemand deed besluiten de zon uit jouw gezicht te halen jij kleine meid in de bloei van jouw leven niets rest dan stil verdriet…

later wil Jeppe het allemaal weten hoe lief hij was, hoe stout wat hij wel en niet mocht eten wat was goed en wat was fout of hij vaak huilde en voor het eerst lachte of hij dronk met zijn hèle mond en of hij soms op kusjes wachtte al zat zijn luier onder de stront wie toch die leuke liedjes kende met wie hij speelde, kleuren kon wie hem…

hij lacht naar de wereld trekt zijn eigen plan het jeugdig onbevangen is niet lang aan hem blijven hangen hij kent blikken gebaren en gezichten als een open boek gevatheid en sturen zijn voor hem een voortborduren op zijn idee iedereen gaat gemakkelijk en in vol vertrouwen mee toch komt de dubbele bodem steeds meer in…

in de kamer werd niets gezegd het was daar koud hij hoorde alleen het tikken van de klok een zware steen lag op zijn maag hoeveel regels kent de liefde als hij de straat uit rent doet het licht pijn aan zijn ogen de witte lucht is zo licht hij kan er niet tegenin kijken hij zou de anderen niet meer…

ook zij herkenden in jou het kind jullie dolden dwaasden samen in lieve lust zij speelden in jouw lach dansten op je blik zagen voor echt wat jij hen met handen gaf je nam ze mee naar alles wat zij wensten vertelde over de grote wereld met zoveel mensen stil zijn wij weggegaan hun ogen keken jou nog dromend na…

rakkers en deugnieten schelmen zijn het of schavuiten die cool en bontgekleurd stoeien ravotten en klimmen een robbertje met elkaar stoeien of vechten zij als niet in bos of boom een hut getimmerd wordt of een kuil gegraven schaafwondjes opgelopen bij het klauteren en struikelen net als de kapotte broek worden op de koop toe genomen…

Zo'n dag, dat je zenuwachtig ja waarvoor, want je verheugt je je kijkt naar die deuren, naar die omhelzingen sommigen langdurig, je verblijdt je dan zie je zijn ogen ja ze zijn het, jouw beurt om te omarmen, lijf te voelen dat je al zo lang niet zag te kijken in de ogen, te zitten te luisteren op de kaart zien waar hij overal was dat hij…

zoals jij en zoals ik in de bloei van haar leven zomaar een meisje onderweg naar haar bestemming wordt plots uit het leven gerukt vermist en vermoord op een vrijdag middag in juni zomaar een meisje levenloos in de sloot je had gewoon thuis moeten komen dag lieve Romy rust zacht…

ik zie haar nog altijd rond dribbelen mijn kleine grote meid hoe klein ze ook is zij voelt zich al snel groot dan mag ik op een dag niet meer mee naar de wc dat kan ze alleen wel, hoe klein ze ook is naar de kleuterschool, daar gaat ze mijn kleine grote meid dan naar de basisschool op een dag gaat ze; alleen mijn kleine grote meid met…

Hallo, zei ze zachtjes Meneer Frits draaide zich om Kom je op mijn theekransje? En al voordat ze begon Transformeerde meneer Frits In een ietwat vreemd figuur Het was een spin of nee - een varken Met een ultradun figuur Oh, we moeten ook wat koekjes En van lucht bakte zij cake En taart, en snoep en zuurmatten Ze deelde het in twee…

zie je ook, mijn kind de verte van dichtbij kijk jij naar buiten, vooruit terwijl ik met het verleden vrij je ogen volgen de dromen die ook ik ooit heb bemind jouw met hoop gevulde hart ontmoet ik in een late echo die zich thans in mij bevindt geef me als je wilt je kleine hand als het mag voel ik mij, voor even, een eeuwigheid…

zal ik je verhalen verhalen over de nacht waarin ik mijn kind-zijn verloor daar ik onmogelijk op kon boksen tegen de manipulaties van hem mijn lichaam niet meer ’t mijne was maar te grabbel en te grijp voor hem gekocht werd ik gekocht middels cadeaus er even samen op uit zodat ik hem dan gedwongen kon betasten met z’n allen op…

de beschuit moet het onderspit delven als de kleine hand met een grote lepel sprinkels strooit is de mijlpaal van de gestuurde beweging niet binnen handbereik of doet de hand wat de ogen willen het lot van de onzichtbare beschuit ligt vast Fortuna godin van zowel ongeluk als geluk bepaalde het een schitterend ongeluk het kleine…

het gebroken glas in scherpe scherven op de vale tafel buiten valt emilia de nachtvlinder dronken op het plaveisel dat glinstert van de regenval ze zoekt het wankele huis waar het kind versteend in het donker wacht op wat komen gaat als ze binnenvalt…