Ik heb mijn voeten op het hekwerk De beierende klokken Hoor en voel ik tegelijk Terwijl ik naar de hemel kijk Zelf derdelaags inwonend Oneindiger dan kan in vlucht Voor wolken lood, ivoren Zie ik een kluwen haast ondenkbaar Tientallen zweven daar waar Zwaluwen dus zweven Het regenfront dat komt van links Het wit maakt langzaam plaats…

Toen ik de zwarte rotsen zag Waar blauwe golven braken Ging ik naast de palmboom zitten En at oranje fruit Ik hoorde hagedissen sluipen Ik rook het zout en zag de grond Door diepe geulen van het land Terug naar de koude diepte kruipen Veel verder nog vervloog de as Van een vulkaan tot rookgewelf Terwijl de oceaan mij duldde Zich aan…

Kijken naar boven een weergaloos kleurenspel door lucht geschilderd. Hoe wolken van verscheidene tinten en tonen worden geschilderd op het canvas, een open hemel waar zij meedansen met de ritmisch in elkaar overlopende melodielijnen van avondwind, interactieve verbintenis vol beleving als het ware. Glooiend landschap beweegt en kleurt mee…

Tussen weser en het zwin De eems de dollard En de ee van dokkum En de lauwerszee Lag ongelooflijk Lang gelee Bij eb een massa Vissersgoud Garnalen In de waddenzee Bij hoge vloed En storm op zee Werd grasland nat En minder zoet Dan vluchtten friezen Zwaan kleef aan Door pompeblêd Eerst naar de wielen Terp noch ward Viel meer…

het wad ademt met de zee in en uit in het ritme van de dag van de nacht het wad wacht op de komst op het vertrek van vogels vissers van vastelanders het wad hoort stemmen tegen de wind in een zangerig liedje zweeft over het wad avons in’e maneskijn…

aan de rand van de dag ligt stil gesloten en ingekeerd een glanzende scherf op bruine aarde zij spreekt een taal vogelstemmen in hoge bomen verstommen iemand loopt voorzichtig door het woud wie is nog hier en wie is al weg…

Gegraven in een ver verleden Sferen van rust tegemoet getreden Waar mostapijten weelderig groeien Ver verleden sferen boeien Ooit voor papierindustrie gegraven En watermolens water laafden Blekerijen ontstonden De mensen wassen konden Tijd die je vergat Nu vliegt een ijsvogel langs het pad Stroomt de beek gemoedelijk en kalm Zorgt de…

de koude waterarmen van de oceaan houden het eiland gegijzeld gestaag vreet de eenogige waterreus zijn tanden stuk aan de grillige randen van gestold magma in het donker groeien de wurgende waterarmen van de eenogige reus…

geluk overvalt als een havik boven de canyon cirkelt aftakelende moederbomen andere bomen beschermen zolang ze kunnen twaalf ransuilen samen wachten op de schemer het dichtgevroren ijs kreunend kraakt koperwieken en ganzen overvliegen de geur van een regenbui na een droge zomerdag we gebutst en lachend in een weiland…

Groep spreeuwen vliegt op fladdert van de grond en wervelt naar omhoog net als mijn oog om dan snavelsnel te duiken in het net ontstane rijk van scherp scherende schedeltjes graaiende pootjes, dwarrelende veren ze zijn al zo hoog en met zo velen samenzijn is een som der delen om daarmee een dans te creëren die het leven gaat eren…

als golvend gras wuiven onze haren onze ogen een verre blauwe zee vier voeten in het gele korrelzand in dit zachte landschap vergeet het hart waar het om huilt niets is geheel en al voltooid…

Als miezer neerdaalt En hij dwaalt In achteraf contreien Waar een zweem hangt van ketterijen Het is er niet pluis Bomen verworden er tot gruis In onsamenhangende rituelen Zwammen verderfenis uitdelen Diep in dit Veluws woud Waar schimmigheid z’n spel opbouwt Dood hout verstopt in krochten Stammen zwieren in allerlei bochten Hier miezert…

de zwerver zijn fiets gemakkelijk naast een plastic tas geparkeerd slaapt onder wakkere wolken een droomloze slaap de stadsmus laat zijn spiedend vogeloog vanuit de heg op een vale boterham vallen de vrouw kijkt betraand door het raam naar de zwerver naar de mus en terug en draait zich om wie overleeft in het landschap van…

Het land bleef wachten Seizoenen deden hun ding Die er woonden Wisten van geen haast Van de wereld alle tijd De akker, met leegte gevuld Liet water glimmen naar groen Drie boerderijen waren een dorp In een tijd die langzaam gleed Waar eens huisjes gehurkt Tegen wilgen leunden Waar de stilte wolken kleurde Het land met wind mee boog Werd…

onder slapeloze wolken kermen de takken van twee oude eiken over blauwe velden roept een bange vogel ik denk aan de zachte sporen van woorden die jij naliet in het landschap van mijn hart…

op de ramen schommelt avondrood dof slaat de oude kerkklok zeven uur in de lucht ganzen in V-formatie een droeve kreet van de laatste meeuw die langs het grijze water scheert een dolend blad dat zijn rust nog niet vond boven het grijze land daar is de stilte het zeerst in de nevel loopt een man van boom tot boom in ademloze tijd met een koffer…

de laatste happen keileem van de binnenzee zij moest verdwijnen de vlaggen van de botters wapperen halfstok vissers zonder zee…

over velden met blauw bloesemend vlas worden schaduwen van de zonsondergang langer de beek legt de wortels van de oude boom bloot ik denk alles dichtbij weinig is onwrikbaar…

zee van verstomde stemmen hortende adem van sleuren deinen en neerhalen van zeenmans graven brulboei van toevloed en terugloop drager van watergrijze wolken het blauw het groen en de mist zee van verraderlijke stroming van stille schitter en schaduw koele waarnemer aanjager van stormen zonneklare beuker zee opstandig…

Jambo Wangari Ashanti Maathai Jouw plan was het stoppen Der urbanisatie Rond dorpen en steden Door 'n Gordel van Groen De Vredenobelprijs Voor grote verdiensten Het planten van bomen Wel dertig miljoen Ashanti Wangari, Als eerste donkere Vrouw, Keniaanse, De Vredenobelprijs Ashanti Maathai…