Zo rijden we samen naar het einde van het land, zij leest in haar boek, werpt af en toe een blik op mij, ik mediteer, masseer mijn broos verstand. De populieren in de polders ijlen razendsnel voorbij. Stiltecoupé ! maar is het ooit echt stil in onze vermoeide hoofden; in de harten van de eenzamen, de veinzende verloofden ? We reizen…

laat ons staren doorheen haar en huid; we zullen elkaar ervaren zie mijn open ogen; heb mij lief met mededogen…

Ik hou je wakker tot ik je schroom overwin en als ik dan zachtjes trillend begin je waakzaamheid weg te strelen halen mijn nagels over je rug de woorden terug die ik eerst van mij zelf liet strelen.…

Dat deze tijd een liedje was dit leed zo een voor op de fiets voor door de groene velden kale vlakten Niet uit je hoofd te krijsen tot de grens meezingen helpt niet meer Als dit liedje niet maar bijna echt zou lijken zou ik klinken als water van de rotsen geslagen Waterwolken in de lucht water in de straten als dit dit liedje…

wanneer het blad verkleurt een einde maakt aan uren onwetend wanneer de winter komt het slissend likken van golven tot stilte maant wanneer een sneeuwjacht het vuur dooft en de laatste schaduw van een lange zomer verdwijnt in een stilgevallen zee verwarmen wij elkaar tot de levenloze souvenirs te gronde gaan en jij weer bloemen spreekt…

Ze hield haar hoofd graag warm en droeg daarom een wollen muts die niet alleen haar twijfels maar ook haar mooie haar verborg. Zo fietste ze langs hagen en door mistige velden haast in trance hervond ze haar cadans Zo heerste ze en wekte mijn verlangen, ze wist me steeds te vinden waar ik me ook verschans. Wanneer ik slapeloos te bed lig…

Verfijnde wijn met een klinkende naam gerijpt onder de zonovergoten wolken och pittige geur sprankelende warmte robijnrood gekleurd van uitgelezen aloude wijngaarden ‘t zoete licht van glanzende serafijnen schommelt in ‘t kristal verwarmt in ‘t diepe dal waar zij aan de groeve opgesteld haar portret schilderde…

'Lang en gelukkig' staat er op De Muur tegenover mijn thuis, Berlijn is mijn Berlijn Maar toch blader ik in een reisblad, de zee wenkt, de bergen roepen echo's Actie! Actie! Een man lacht me toe We zijn engelen, ik geef hem mijn angst, leen hem mijn kamer Ik moet gaan, weg van alleen, meer zijn dan mijn werk, iemand trouw beloven…

laat mij proberen van een voorjaar te schrijven dat langzaam ontwaakt en je wijst mij de kleuren die de ochtend brengt de geuren mengt van herboren tijd laat mij proberen van een zomer te schrijven die ons leidt ver voorbij de bemodderde paden van het gevlei waar verdwaalde nomaden van de nacht verblijven laat mij proberen van een herfst…

Als we dan toch die kant op lopen toch die kant op gaan Laat ons dan niet langer stilstaan en samen oversteken Als we toch die kant op lopen toch die kant op gaan Dan kan het toch geen kwaad om onderweg elkaar te dragen elkaars tranen te verdragen en kom geef me je hand Want als we samen oversteken samen naar de overkant om nooit…

Blijf, ik beloof niets, maar blijf, blijf vannacht bij mij -- bij mijn liefdespijn.…

Misschien zijn mijn woorden Als blokken ijs in de winter Bevroren water in een teil Maar ze zullen smelten voor de zon Van jouw liefde die komt als de lente En geeft kleur aan ontluikend blad Tooit tuin en veld met bloemengeur Wolken in blauw met zilver omvat Vergeet dan mijn woorden Als ijsblokken zo koud Ze zijn in jouw liefde gesmolten…

Vlinders in de buik Liggen zwaar op de maag Het valt niet mee Verliefd te zijn Als vegetariër…

Ik zag ze wel komen, je ratten van honger en razernij. Nu je schip ten langen leste langszij ligt en je koorden en lijnen zijn aangebeten is de lucht nauwelijks te harden.. Met mijn arendsoog monster ik je lichaam dat uitgezakt is en gebruikt, nu nog koud en verlaten op het koedek maar later brandend zal behagen wanneer de poolnacht…

Fietsen wachten voor de brug school en regen walkman the police this car is warm and dry Ik wist dit wordt een lange dag stapte af Vroeger visten wij hier Was je graag alleen De zonden moesten nog komen Kant nog niet gekozen de contemplatie kwam het water leek onschuldig nog voor niemand bang Opstaan doorgaan doorfietsen je kwam…

Je blies donderwolken en waaide de warmte weg, je waaide weg Ik droom jou veilig in mijn liefde onder watervallen van geluk Ik droom en droom en droom nog een keer maar het blijft sneeuwen Is er een jas tegen de kou? Is er een jas met dikke zakken? Is er een jas warm genoeg? Kom in mijn armen, ik tover wat je wenst, alles kan Trek…

Alles wat ik jou vertelde Over mij en mijn verleden Woorden die in mij opwelden Weet geen andere vrouw Dat weten wij Alleen Wat ik je vanavond zei Houdt niets anders in Dan met je willen Samenzijn Samen zijn Bij jou Alleen…

En weet je wat het raarste is je praat je hebt weer zin achterop de fiets Pap weet je wat het raarste is terug van dansen lichten zien zichzelf niet kleine filosoof Weg weer in gedachten En weet je wat het raarste is achterop de fiets dat de regen ook koud wordt want water kan niks weten Denk je dat het winter wordt Achterop…

Laat me verdwijnen onder je vleugels in een slaap van ongerepte warmte Laat me verdwijnen in de slagen tegen mijn borst Laat me onder je vleugels in de engte van een zware herinnering naast je verdwaalde voeten Laat me verdwijnen als mijzelf…

Ach liefste, mijn liefste Eens zijn de velden met Parelen weer bedekt Over de smaragden dekens Bekleed met saffieren en zirkonen Beschenen door gouden licht Ach liefste, mijn liefste, wanneer Ach liefste, mijn liefste Zal in de kruinen der bomen Tussen het weelderig struweel De zang der vogels ons weer lokken Zullen wij in de schaduw weer…