Il nome della Rosa is Umberto Eco's magnum opus De naam klinkt als barokmuziek Hij was auteur, mediëvist En hooggeleerd in semiotiek De hoofdfiguur schreef wat hij wist En legde 't vast in een kroniek In Noord-Italië trad hij In de Benedictijner Orde Als jong novice in een abdij Aan de hand van 'n oude frater, William…

In de mist heeft hij het paspoort van een ander weggegrist en toen de landingsbaan gemist…

de pen het kleinood wiegt weemoedig in broze schrijvershanden in het witte dichtershuis vindt dun gezaaide taal haar plek daar weerkaatsen poëten al het licht op de drempel van de dood…

Woorden zwerven door de nacht. Verschijnen en verdwijnen weer. Soms in dromen die me wekken. Soms in slapeloos gepieker. Ze zoeken naar verbinding, maar vinden zinloos rijm. Moe van zoeken gaan ze spelen, zoals kinderen spelen gaan, wanneer ze zich vervelen. Gewoon. Spontaan. Ik ben een woordeloze dichter, die ervaart, ziet en laat gebeuren…

Bléren is het huilen van schapen Nootjes kraken dat doen apen…

tot hier en niet verder zei de pijnboom tegen het spook zeer dorstig onder de stekende zon en er kwam een dunne regen met een sterke wind en schudde de spookgewaden af daar waait ze nu in de vroege ochtend een vluchtend beddenlaken dat om de schoorsteen blijft hangen geen winterweb bedekt de droom van een…

ze hebben de kroon van haar hoofd gehaald de schitterende stenen dof geschuurd een zwarte roofvogel is naar beneden gedaald het huis met rood wit dak dat ze heeft gehuurd het onheil van pijnen dat haar doormidden scheurt, de helse gloed doet buigen en bidden zie daar de witte zon de waterbron het rein fontein van bloed wonderlijk zoet…

De god van luxe macht en weelde ver van het Heilig Woord de afgod die de mensheid eigenmachtig beelden die met de behoeftige niet deelden De god van luxe macht en weelde waaraan de dag van misdaad ontsteeg het verdorven vlees dat de Waarheid haat o, onnatuurlijke lust dat de kinderen schaadt Met Waarheid verhullende vrome handen en gestolen…

nu ruisen de bomen in de lucht van koeienstront en apen in zacht gedempte stralen als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden in de schittering van het zwaard dat de draak vermorzelde de zwarte kopie aan de andere kant van de doodsrivier als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden voor nu en later…

Echtpaar Wij. zijn op vakantie geweest en opgeladen met veel energie; tot alle dag Hij door dominantie op het werk en zij bedeesd geen energie gehaald uit de aantrekking; de vlag aan de stok hangt slap en drijfnat uit het raam Zij zeurt; en hij snurkt; maar vrijdag is het weer Een toffe dag met een lang weekend en zo meer Voor mij de gelegenheid…

Hoera de Dordtse magistraat Heeft het besloten Jan Eijk krijgt zijn straat Nou straat, een steegje waar Je nog niet dood gevonden worden wilt Aan hem voor wie geen weg, allee of laan Geen avenue, geen plein, plantsoen, poort, dijk Baan, bolwerk, dreef, haven, kade, gracht te groot zou zijn Wordt minder dan een voetnoot toebedeeld Maar aangezien…

De bard werd tachtig en vereerd Zoals dat past, krom en wel veert Hij weer op en werpt de linten van zich af Feestelijkheden zijn een straf Voor wie met Datheen en Calvijn werd grootgebracht Men spoelt met wijn en sterker drank Die keel niet schoon ontstoken door de klank Van psalmen uit de folianten van Johan de Heer Wat je verliet komt…

Ik doe moeite genoeg de doden te vergeten Maar ze weten steeds beter mijn zwakke plekken en steken Hun knekels in mijn cerebellum, frontale kwab of hoe Al die onderdelen in die kelder daarboven ook mogen heten Ik hoopte dat die lelijke littekens op den duur Zouden genezen of tenminste verbleken Maar er heerst een hardnekkig echo In mijn buis…

Kijkend naar Holland zie ik vreemde figuren dwars door het groene Laagland gaan rijen migranten uit and’re culturen maar ook ontheemden van hun trots ontdaan en tussen die menigte schuilt daar verzonken de terrorist met koran in de hand vrouwvolk dat loopt er verborgen onder boerka of sluier door het natte land de…

Gedichten zijn dood, zonder contrasten. Een dag bestaat niet, zonder nachten. Fout niet zonder goed. Dit gedicht, bijvoorbeeld, is een meesterwerk. Het is een oordeel, dat niets betekent. Het zijn de subtiele nuances. Het zijn keiharde confrontaties, die een gedicht, fout of goed, werkelijk léven doet.…

Ik ben in termijnen van ijdelheid - het met verf doordrenkte vod, een aan staren verknocht lijk in morse belerende zonnen. Ik ben in verhaal het aanzetstaal dat de penselen streelt - in tekening het marginale, clichématige deel. In portret - de rimpels om flinterdunne lippen, in gevoel, koperpoets lekkend, de lijst…

Ooit begon ons leven, zonder onze taal. Daarna werd ons leven versmald, door woorden en symbolen. Beperkt tot meningen en ideeën, over wat werkelijk leven is. Dichters beseffen, dat gedichten pas gaan leven, in de stilte tussen woorden. Daar waar alles wordt gezegd, en niets meer wordt verzwegen. Wanneer de liefde tot ons spreekt.…

bij 'brommer op zee' van Maarten Biesheuvel vraag ik mij telkens af wat voor merk 't is geweest... en begin het lijstje in m'n hoofd automatisch af te strepen solex /zundapp /kreidler berini /puch /thomos om tenslotte uit te komen bij de meest voor de hand liggende namelijk de kaptein mobylette…

is misschien niet zo netjes. Kan wel indringend aankaarten. Kersvers poneert hij het hemels haalbare: de werking van een onaangepast Relaas... Neerlandici steigeren bij zijn bizarre fratsen. Anderen beweren dat zij naast hun schoenen hebben gedanst. Zo werkt dus het hemels haalbare. Iets indringend, onaangepast aankaarten!…

schrijven om in leven te blijven als klakkeloos rondjes lopen om vervolgens te worden geconfronteerd met chronische hongerklop daar gehoor aan geven en dan je pen het werk laten doen was het maar zo simpel als domweg het geluk in de dapperstraat waarover de dichter J.C. Bloem destijds nog zo mooi wist te schrijven doch schrijven blijft…