ik zeg niets wanneer ik om 8.53 uur 's ochtends dochterlief naar de opvang breng en een verwaaide man passeer die een blikje Jupiler opentrekt. ik zeg niets, verbijt me niet dat Jupiler geen goede keuze is maar het tijdstip! ik zeg niets, bemoei me niet, berust, schrijf een gedicht, wat doet het ertoe?…

langzaam schoven muren in vervreemding nabij nog had ik perspectief maar een diepe angst nam plotseling bezit van mij ben naar buiten gegaan onder de beklemming vandaan maar niemand keek me aan allen op pad naar hun doel in een strak afgemeten pas ik stond daar alleen het spel dat zij speelden was mij onbekend maar zij waren met velen…

ik heb vergeleken mierenhopen bekeken de stukken land die zij bestreken voor een krioelend bestaan mensen als olievlek de grond wordt omgezet in een productieproces dat honger moet stillen variatie door mechanisatie de logistiek raakt in paniek door de snelle vlucht naar de stad waar alles zich samenpakt zonder privacy en cultuur…

De brug vertelt zich in spiegelbeeld Het water waarover de turf ......verscheept Er wordt niet verheeld dat armoede is als turf het hoofd... nauwelijks boven water.…

zeven magere meisjes zaten bij elkaar, ze kauwden blauwe bessen en praatten over haar.. Er was dus nog een achtste, die had een foute coupe dat was, ontegensprekelijk, het schaapje van de troep. Ze gingen wel eens roken, dat deden ze per zeven want wil je erbij roddelen, dat doe je dat oneven.. Ze hadden ook een leider, al was die informeel…

heb de boeken opgeslagen gezichten bekeken en bij vlagen wist ik een naam daarna begon ik de ogen te lezen en hun gelaatslijnen contour te geven hoorde in het prononceren van lippen de volheid van tonen tot aan het zacht slissen zij openden hun hart in partieel onverwachte momenten zonder maskering van anders denken deze mensen maakten…

Wie niet gemiddeld is mag zich gelukkig prijzen. Normale mensen voldoen aan normen. Zo iemand noemen we conformist. Conformisme is een dodelijke afwijking. Conformisten sterven in de massa. Ik hoop dat u zich dat realiseert. Of altijd al onzeker wist.…

zit in ons streven het echte leven of doen wij maar alsof zijn de doelen al gesteld voordat wij medisch zijn besteld de maatschappij maakt mij niet blij door zo in te stappen er is helaas geen andere keus voor mij tenzij we alles negeren ballast loslaten opnieuw gaan leren met kracht uit eigen bron geen voorgekauwd perspectief…

Rivierenland Maas-Waal Kroegen, veel nat Gerstenat en anders In de week van de dorpen één vrije vijf werkdagen één zondag Met voor laatste dag, drie kerken en zeker de kroeg voor vijf volle dagen in een week gelegd Die vijf van zeven die vijf dus en één plus één Twee vrij en drie kerken en zingen Zeer zeker en beslist met dus…

als een orkaan giert de koude wind verwoestend een dolgedraaid systeem de teloorgang van een cultuur dat het naakte leven van mensen uitschakelt ik zag zwanen afgetekend tegen de blauwe hemel in de aardse woonsteden opgetild boven het grauwe water met warm kloppend hart vechtend tegen dat wrede ik zal zwijgen over dit thema…

Als je praten gaat met mensen over 't leven dat ze wensen, over angsten, over dromen, over al wat nog zal komen, laat hen vrij en open spreken zonder hen te onderbreken, luister dan naar wat ze zeggen, vraag hen om het uit te leggen. Ben je bang om het te horen, zijn er woorden die je storen? Heb je zin om 'stop!' te zeggen, om hen 't zwijgen…

ik wil het spel niet meer spelen van alles nemen en heel weinig geven ken de decors met hebzucht belicht applaudisserend publiek naamloos uit de kudde gevist bekende gezichten uit het glamour en societygebeuren liegen hun lach in valse kleuren ik zonder me af kan met de manipulaties in opvoeding en werken niet leven voel me outcast…

beroofd ben ik van het geloof van goedheid in iedereen beroofd ben ik van dromen over wereld vrede voor iedereen machteloos staand aan de zijlijn en lees woorden die ik niet begrijp machteloos kijkend naar de dag die vanzelf weer nacht wordt en de mensheid die nog altijd niets geleerd heeft van het leven…

Ik heb hem altijd als dakloze geweten. Al jaren leefde hij op straat. Gerespecteerd bij zijn vrienden, met zijn baard en pretlichtjes is zijn ogen, een dakloze zoals de mensen hem graag zien, eventjes toch. De tijd van een toegeworpen munt, misschien. Hij verdroeg nog slecht een dak boven zijn hoofd. Maar hij schrok zich bleek, die dag waarop…

Ga diep terug in je geheugen. Beveel je bij het verleden aan. Eis de namen van de gezichten met wie je toen moest communiceren. Contouren vormen ijkpunten van je vroeg-ijverig bestaan. Je voelt weer even de oude verhoudingen en hoe die naar het heden leiden. Tal van schimmen zijn achtergebleven -- te magere signalen geweest om nu nog in…

chaos heeft danig om zich heen gegrepen ons bestaan aan een smalle draad gehesen met de zeis al aan de voet nog zijn de wortels krachtig en vitaal maar in zuidwest heeft wind een andere geur en kleur gekregen vreemde vlaggen worden daar gehesen als de stormbal staat wij buigen door massaliteit willen het oude bos niet kwijt veren…

meeuwen in slow-motion boven het stationsplein trekken cirkels over de hoofden van gehaasten... een meisje blijft staan trekt haar moeder aan de mouw en wijst omhoog maar moeders van vandaag hebben dat onrustige van bijna te laat en inderdaad gaat daar de bus…

ik zie ze lopen door de eeuwenoude beukenlaan Benedictijnen brevierden hier verzonken in gebed adellijke ongehuwde dames woonden in de Renaissance tot hun levenseinde op deze kostelijke plek verwaaide eruditie zweemt vanuit een ver verleden…

En laten we niet vergeten ,ook deze groepen niet vergeten de Roma , de communisten, de Joden, de homoseksuelen, de vrijmetselaars, de Jehova's getuigen en de mindervaliden ook slachtoffers van de vernietigingsdrift van nazigezag. Hoe zit dat in de huidige tijd, heerst er ergens echt spijt. Toen allemaal naar dezelfde kampen, met hetzelfde doel…

de grove vezels op de rug van het tapijt zijn gemaakt op het trotseren van de eeuwigheid in grijze stof verbinden zij hun schoonheid met de aarde in het dragen van de werkelijkheid tijd en plaats bepalen in grote lijnen het weefpatroon dat opgevuld wordt met persoonlijke structuren in voortborduren zien we ogen en de lach uit het…