Men gelieve vaderlandse poëzie die duidelijk niet voldoet aan internationale normen en hoog verheven waarden te behandelen gelijk bellettrie Lezen mag met likkebaarden evenwel onder gepast betoon van correcte omgangsvormen Men denke aan verhelderend knipogen naar delen van hogere bourgeoisie…

Kent U de mensen die zeggen niets te wensen te hebben. Kent u de mannen die zeggen genoeg aan hun vrouwen te hebben? Kent U kinderen, die tevreden zijn met wat ze bezitten? Kent U ze wel? Woon ik dan in de verkeerde stad?…

de lezer is de koning de dichter is de nar die hem bedient en na gedane zaken weer naamloos in het niet verdwijnt hendrik…

Beweeg me onder regen smeekte je met een hart in jouw stem leefden spoken die hartstochtig naar de aarde roken, moest verboden worden woorden het liefst zonder klank en niets is anders dan de leegte een echo van leven, de door God gegeven dank leefde in de tussenwegen sprak je van moraal en hield mijn ziel daartegen, sloeg de wind,…

Zij die alles al zo hadden hadden nooit genoeg gekregen en zij die het steeds ontbeerden stierven weerloos in beklag Daar moest hij steeds weer aan denken bij het stillen van de meren waar geluk dat er in rond dreef niets meer dan het water was Voor de koningen een plas om er hun rijk mee te markeren voor de kardinaal een graal waarin…

Het kleine oog gericht door het kleine venster in het licht van de wereld de kleine caleidoscoop, kleurt de aarde met één oog, telt de multiculturele regenboog, abstracte stukjes land en culturen afgewogen, verkleuren vorm en plaats, beweging door een simpele handomdraai, en een voortschrijdende tijd, om de carrousel te verfraaien, intuïtief…

ze gieren over dat strand zesendertig kilometer op de ATB voor de Egmond Pier Egmond langs Castricum en Wijk aan Zee ze voorspelden bevroren zand blijkt het toch zacht gezond zak je weg wat dacht je wat die bikkels gaan harder rijden achter de finish wacht een menigte struise meiden…

Ze voerde revolutie in de dagen dat ze kwam tegen opgeblazen honden en de argeloze muren waar ze uren dreef langs kieren die verstierven in geschreeuw om te vallen in genade voor mij - als de lichte sneeuw En ik - ik kende nog haar naam vanuit een rijk en rooms verleden waar ze scheen soms als een elfenblad in neergedwarreld licht ik nam…

hun huwelijk ogenschijnlijk harmonisch bleek tot onze schrik een waar debacle wij hadden er geen kaas van gegeten en lagen dubbel van het lachen en applaudisseerden als er niet alleen woorden vielen bij het dagelijks gebruik van geestelijke mishandeling en huiselijk geweld: hun uiting van liefde van alles vloog ons om de oren tranen…

Gooi alle heimwee overboord natuur in de natuur geworden waandroom van een trouwe vriend hier in mijn stoel, met betraande ogen voor het vage beeldscherm waar iemand mij vertelde dat huilen ook bidden is ben nog ik nog vrij om na te denken het allemaal anders te zien, wil je mijn vaste land vasthouden mijn wereld nieuwe horizon geven verdwijnen…

Als de regen traag blijft vallen en het licht wordt als aan zee, sluit de ochtend naadloos op de avond aan. Dat klinkt als somberheid, maar niet per se. Je hoeft niet alles in mineur te zingen. Je doet de dingen met je beste been vooruit. Aan donker zit altijd een kant die glanst zoals de natte straat. Het heet ook hondenweer voor…

Plotseling stopt handelen uit onwetendheid. Wijsvingers laten handen de handen en geen woord over “vroeger was licht witter” glipt over de lippen. Slome tango’s slingeren benen heen en weer terug naar elkaar voor samenhang en stevigheid wroeten voeten in verloren ogenblikken. Geen steen blijft onbeheerd. Tuinen vol puin drijven uit onze…

Aan elastieken draden van onvoltooide processen, in processies meegetroond op de bolderwagen van de tijd, verwoord in gerecyclede patronen, in neonkleuren, in zuivere willekeur vergeten, langs de lijnen van een dubbele moraal waarin oude krassen te diep zijn ingesleten, maakt rechtlijnigheid plaats voor vicieuze cirkels, spreekt in kern…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrand Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten gedeeld…

Langs vale wintergrenzen, het loodgrauw in de lucht, vermoedens gevat in wensen, sjouw ik het levenspad, omzoomd met distels af, langs gladde keien, tussen wieg en soms het graf, maalt de molen haar tijd, ruist het alom aanwezig leven in stof door de vingers glijdt, haar blik mijn toekomst kuist, bedekt met open hand, de opening van…

ik stop op mijn hoogtepunt, wel god allemachtig..... dag (mede)mens, krioel nog even, omarm intens een armetierig leven ik stap uit…

Wij nemen bidders bij de benen knielen voor witte schurft uit jurken slurpen willen wij en nagelvijlen zien sprinkhanennekspek in dunne repen gesneden gestapeld tegen kerkhofmuren handen bloedeloos op rooie ruggen vouwen. Wij willen zwarte ogen boven witte tanden blauwtongzoenen diep in de hals striemen over maatwerkhart zien kloppen…

De bus stopt alleen maar als ik mijzelf aanbied om vervoerd te worden.…

ingesleten gewoontes zijn als onderspoelde bergen wil je niet kijken, dan kan opeens de aarde verschuiven eenzaam zal je dan zijn op je afbrokkelende rots open je ogen en je hart zie de tekens om je heen een wind van verandering blaast door de wereld…

De ene voet voor de andere de ene stap voor de tweede Als de eerste niet wordt gezet, komt de tweede er nooit.…