We willen graag iets vasts Een man of vrouw, een kind, een dier een mens, een land of stad, een boek, idee, bekends, een vorm, ons lijf, de taal, iets wat je wilt. Maar al dat vervormt een keer, laat los, je lijf, je cellen in zand lossen ze ooit op in as, in bos, in mos, in luchten ooit En dan ineens is er een tros met vruchten…

Mijn troubadour, mijn heraut, de zon, geestdriftig krijger voor de deugd en louter vreugd van velen, zuiverheid als pas gedorst graan, jeugdigheid uit de simpele eenvoud van het hart, een verlosser en boodschapper tegelijk, te zaaien om te oogsten, een verlossende maaier in een wervelende show van purper stralen, in een oceaan van hoop…

tussen woorden regels zinnen ligt de ruimte voor stilte tussen coupletten bij het zingen ligt de stilte een moment te zijn ze is van niemand niet te bedwingen ze is ze is als het nu in de tijd tussen straks en zo-even ze is niet te vangen een blik in het oog tussen wat je ziet en zag altijd ergens aanwezig altijd onderweg soms nagejaagd…

het was er niet geruisloos daar op de bank bij de sloot (eigenlijk verworden tot greppel) maar geluid ontbrak, de innerlijke stilte groot, die eeuwige ruimte bood, het was dicht bij de rust in mijn leven waar vind je dat nog, in deze tijd waar het hart het enige is dat slaat; als in een symbolisch gewelf, in de droom bij volle bewustzijn…

mijn deur staat nu ook altijd voor jou open ga tot het einde van de donkere gang zonder angst kun je verder lopen dan kom je waar je nooit eerder bent geweest ik ken jou jij bent niet bang voor het zich daar afspelend onovertroffen te vieren feest je zult zien iedereen die je kent is er allang jij miste hen en zij misschien jou nog…

Uit haar zachte mond klonken sirenen, gezang zonder woorden, zo stapte ze uit haar ziel, gebaarde met de ogen en haar lippen - vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf zo sprak ze, wacht met wikken niet te lang, het wegen ligt in een zachte vrucht te rijpen van een honingzoete pit. Die zal rotten als je het juiste woord niet vindt…

de deur staat op een kier nodigt uit om binnen te lopen ik kijk even om de hoek ik zie geen hand voor ogen geen enkele sier ik voel het zwarte gat daar zuigend aan mij trekken maar ik voel in mij nog te sterk de wil en het blijven hopen dat ik mijn verblijf buiten die deur zo lang mogelijk kan rekken wie weet wat zich in dat zwarte…

de klaproos bloeide die ene dag de lucht was korenbloemenblauw een vlinder zocht haar laatste bed heeft wijds haar vleugels neergezet alles in eenvoud de liefde van Jou anne c. possel, uit: 'wij bestaan voorbij de woorden', 2019…

ze laten me beven en leuke en mindere gebeurtenissen als nooit eerder herbeleven die welke ik uit mijn geheugen niet heb weten te wissen of die ze uit de diepzee van m’n geest hebben weten op te vissen ze smeden ze heel brutaal aan en door elkaar in een onbekende taal zodat je als je alles herbeleeft belandt in een volslagen nieuw of…

In de grijze ochtendstond die nog geen dag wil worden hangt wel steeds de keuze tussen het grote vergeten en het meer willen weten van wat er nu eigenlijk ligt achter die grijzige sluiers waarin je door lang staren meer details kunt ontwaren als je maar lang genoeg kijkt wordt de keuze vanzelf gemaakt verschijnt langzaam het geheel…

ik heb stille wonderen in je ogen gezien het panoramisch voorbij trekken van eindeloze toendra’s in de kleuren oker bruin en geel bleven lege zielen van woestijnen heel het majestueuze dak van werelds grootste bergmassief in contrastheroïek de zwartblauwe atmosferische dood die ruimte ziet in oneindig gebied samen zijn we opgestaan…

je stappen klinken helemaal verkeerd alsof de muren hun echo’s hadden afgeleerd waar driftig en kordaat kaatsen in een temperamentvol lied verwelkomend de stenen jouw zachte rakingsymfonie jij streelt hun bestaan met je warme aanwezigheid je ogen blikken langs vandaag naar het jarenlange dienstbaar zijn waar kleuren onherkenbaar…

zij had altijd al avonturen in haar ogen wist de misstap voordat hij werd begaan lachte om de consequenties zonder daarbij stil te staan zette vaart achter het leven wilde alles geven om het ultieme te bereiken in verder zijn dan haar gelijken toch werd zij gestopt verdween haar perspectief in een flauwe bocht ook zij…

haar schalkse ogen dwaalden steeds vaker langs de sprookjeskant ongeziene feeën en kabouters liepen daar gewoon hand in hand in een overkoepelende dimensie scheen de zon zijn twee halo’s er waren mensen maar hun aanwezigheid was op gasten niveau zij domineerden niet maar schouwden toe met bewondering hoe alles ging leken…

hij was vandaag dichtbij en onverhuld geen zeis en donkere mantel wel ogen vol ver grijs we hebben elkaar toegeknikt hangende de vraag of het wel schikt vandaag of anders later nader komend bekenden wij waar onze wegen scheiden ik was een groentje in het eeuwenoud metier liep voor het eerst en hopelijk niet het…

de wolken drijven voorbij even zweef ik in gedachten een stukje met ze mee zij gaan er langzaam weer vandoor ik laat ze verder in hun waarde zij laten mij achter met beide voeten verbonden aan de aarde zo gaan die dingen zo zal het altijd blijven gaan zij zweven richting zee ik blijf in gedachten staan heel eventjes maar verbeeldde…

Erato, Euterpe, Kalliope, Klio, Melpomene, Ourania, Polyhymnia, Terpsichore, Thalia hoeveel Muzen wil ik hebben zoveel kunsten kan ik doen inspiratie wil ik putten iedere dag in elk seizoen veel gedichten zal ik schrijven zo nu en dan zelfs een haiku maar of die verzen ooit beklijven ach wat doet het er ook toe…

ik heb je op een stoel gezet niet op een troon hoewel in dit decor is dat heel gewoon mijn teksten gaan als zij bij jou zijn aangeland voorzien van kant en tekening al snel van hand tot hand jij draait niet met de winden mee rotst als branding in een zee van emoties onder zwaar bewolkte lucht nog krijst een vlucht van snelle vissenvangers…

ik heb wat licht genomen om ook in het duister van donker te kunnen dromen iets van contouren te zien minieme nuances in vormkleuren die contrastisch beklijven waar zwart in massaliteit existeert wordt wit na deze schepping als wereld geaccepteerd het is de zon die als eerste bron van licht het bestaan aan ons heeft geopenbaard…

wij voelden wisten van elkaar het zacht verbinden met alles om ons heen probeerden wij die contacten te hervinden gingen zingend op verloren paden zoekend naar meerstemmigheid wij waren het gevoel van zielsverbondenheid alweer eeuwen kwijt in de verte kleurden bloemen hun harten wiegend in de wind zij wisten dat wij kwamen…