vaak word ik door schoonheid verblind het is een tint die mij met haar verbindt en ik de blauwe lucht zie als hemel terwijl het gras ruikt naar parfum dat ik ooit rook in Leningrad het is de dag voelen in een zachte zwoele schemer zonder dat ik het licht verlaat naakt is dan ook de werkelijkheid die na verloop van tijd het vlies…

als hete hangijzers brandt de zon haar woorden neem en lees daarvan en zoek naar blinde zinnen koel als ochtenddauw vraag niet om de laatste dans kijk niet naar het kruipend zweet roep niet om de ober maar huil om de honderdduizend jaren van de volle maan vergeet dat ik een dichter was met heet gewassen vleugels vind mij in de zon…

Ik Droom Zit hoog in een boom Die tot aan de hemel reikt Ik zie een ladder als ik naar beneden kijk Een lied laat mij iets beseffen Ik hoor de titel ‘stairway to heaven’ Het is de 222e droom welke ik noteer en gaat over die hemelse trapleer Dan een dag daarna Wordt mij een wonder gewaar Ik pendel Amethist, Lapis Lazuli en Sodaliet…

natuurlijk zweefde jij niet wel dansten je voetafdrukken op het zand in een choreografie van zee en een warme zomerdag die golfjes transparant het strand opbracht waar zij en passant de sporen wisten van wandelaars en mensen aan de kant je hebt de ruimte waar jij zeegezichten schrijft tot mystiek decor verheven ook schepping…

Bron zonder einde (was er niet wel een begin?) iedere minuut één druppel, iedere druppel één leven, geschakeld, verbonden meer stil in de grot. Druppels blijven volgen, versmelten en toch hebben ze geen weet van elkaar, anders dan via water. Maan trekt aan het meer onder de rots, al zien ze elkaar nooit. Meer zonder…

Er was de Kelk: de levensbron en de eenheid Het is het Zwaard dat het heeft gespleten in twee Om te kunnen ervaren dat wij zijn bevrijd helpt het Pentakel daarmee Na in ons aardse lichaam te zijn gekomen zullen wij met de Staven van vuur verder dromen En komen we zonder het schap van weten met de Lotus in het vijfde element ether…

het antwoord ligt in het ruizen van de wind het ligt in de onbedoeld diepzinnige vraag van een kind ligt in die ene warme zonnestraal waarin het ijs z’n onvermijdelijk afscheid vindt het ligt in dat misleidend liefdevolle schrikbewind het ligt in de niet geuite liefde waarmee men elkaar bemint in de oorsprong van een zoektocht die men…

Uitgestrekt tussen schelpen en aangespoeld zeewier, drijfhout beweegt zich mee met de zee. Zon vraagt: ‘Zou je vlees zich hechten aan je beenderen, als je ‘nee’ zei tegen mijn zomer?’ drijfhout drogend Maan trekt aan mijn water, maakt vloed en ebt weg drijfhout neemt gewicht Sterren banen zich stil een weg van licht.…

We willen graag iets vasts Een man of vrouw, een kind, een dier een mens, een land of stad, een boek, idee, bekends, een vorm, ons lijf, de taal, iets wat je wilt. Maar al dat vervormt een keer, laat los, je lijf, je cellen in zand lossen ze ooit op in as, in bos, in mos, in luchten ooit En dan ineens is er een tros met vruchten…

Mijn troubadour, mijn heraut, de zon, geestdriftig krijger voor de deugd en louter vreugd van velen, zuiverheid als pas gedorst graan, jeugdigheid uit de simpele eenvoud van het hart, een verlosser en boodschapper tegelijk, te zaaien om te oogsten, een verlossende maaier in een wervelende show van purper stralen, in een oceaan van hoop…

tussen woorden regels zinnen ligt de ruimte voor stilte tussen coupletten bij het zingen ligt de stilte een moment te zijn ze is van niemand niet te bedwingen ze is ze is als het nu in de tijd tussen straks en zo-even ze is niet te vangen een blik in het oog tussen wat je ziet en zag altijd ergens aanwezig altijd onderweg soms nagejaagd…

het was er niet geruisloos daar op de bank bij de sloot (eigenlijk verworden tot greppel) maar geluid ontbrak, de innerlijke stilte groot, die eeuwige ruimte bood, het was dicht bij de rust in mijn leven waar vind je dat nog, in deze tijd waar het hart het enige is dat slaat; als in een symbolisch gewelf, in de droom bij volle bewustzijn…

mijn deur staat nu ook altijd voor jou open ga tot het einde van de donkere gang zonder angst kun je verder lopen dan kom je waar je nooit eerder bent geweest ik ken jou jij bent niet bang voor het zich daar afspelend onovertroffen te vieren feest je zult zien iedereen die je kent is er allang jij miste hen en zij misschien jou nog…

Uit haar zachte mond klonken sirenen, gezang zonder woorden, zo stapte ze uit haar ziel, gebaarde met de ogen en haar lippen - vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf zo sprak ze, wacht met wikken niet te lang, het wegen ligt in een zachte vrucht te rijpen van een honingzoete pit. Die zal rotten als je het juiste woord niet vindt…

de deur staat op een kier nodigt uit om binnen te lopen ik kijk even om de hoek ik zie geen hand voor ogen geen enkele sier ik voel het zwarte gat daar zuigend aan mij trekken maar ik voel in mij nog te sterk de wil en het blijven hopen dat ik mijn verblijf buiten die deur zo lang mogelijk kan rekken wie weet wat zich in dat zwarte…

de klaproos bloeide die ene dag de lucht was korenbloemenblauw een vlinder zocht haar laatste bed heeft wijds haar vleugels neergezet alles in eenvoud de liefde van Jou anne c. possel, uit: 'wij bestaan voorbij de woorden', 2019…

ze laten me beven en leuke en mindere gebeurtenissen als nooit eerder herbeleven die welke ik uit mijn geheugen niet heb weten te wissen of die ze uit de diepzee van m’n geest hebben weten op te vissen ze smeden ze heel brutaal aan en door elkaar in een onbekende taal zodat je als je alles herbeleeft belandt in een volslagen nieuw of…

In de grijze ochtendstond die nog geen dag wil worden hangt wel steeds de keuze tussen het grote vergeten en het meer willen weten van wat er nu eigenlijk ligt achter die grijzige sluiers waarin je door lang staren meer details kunt ontwaren als je maar lang genoeg kijkt wordt de keuze vanzelf gemaakt verschijnt langzaam het geheel…

ik heb stille wonderen in je ogen gezien het panoramisch voorbij trekken van eindeloze toendra’s in de kleuren oker bruin en geel bleven lege zielen van woestijnen heel het majestueuze dak van werelds grootste bergmassief in contrastheroïek de zwartblauwe atmosferische dood die ruimte ziet in oneindig gebied samen zijn we opgestaan…

je stappen klinken helemaal verkeerd alsof de muren hun echo’s hadden afgeleerd waar driftig en kordaat kaatsen in een temperamentvol lied verwelkomend de stenen jouw zachte rakingsymfonie jij streelt hun bestaan met je warme aanwezigheid je ogen blikken langs vandaag naar het jarenlange dienstbaar zijn waar kleuren onherkenbaar…