Zo droomverloren staan de bomen te spiegelen in ’t licht alsof ze lang tevoren zich dachten uitverkoren te leven in gedicht.…

nog donkert herfst in de humus van nat blad wintert vorst sporadisch onder dit afdekkend pak het rustige is schijn onstuimig bruist en heelt de evolutiepijn daar ontkiemt wat ooit is geweest maakt lente al tot feest voor hen die in de aarde onrust voelen waar voorjaar is gaan woelen wil melker 03/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

ik had nog nooit zo’n prachtige bloem gezien nadat ik haar determineerde lag ze voor me geheel ontleed geheel ontkleed ze was echt zo bijzonder als men beweerde alles werd mij klaarder toen ik dat deed en toch was het de mystiek die verdween en langzaam voor mijn ogen verteerde soms moet je iets laten zijn wat het is en alleen genieten…

De kale bomen, de zwarte takken ik zie ze voor mijn ramen staan de winterkou heeft het te pakken grijsblauw stalen luchten die overgaan. Het lage licht schijnt hier binnen reikt diep de kamer in ik schrijf er woorden, zinnen geef zo de stilte zin. De hoge hemel kijkt zwijgend toe naar hoe ik hier zit te zwoegen over alles wat ik ooit zocht…

jouw armen gestrekt jouw blik gericht naar boven steeds verder dat je jezelf uitrekt zo langzaam maar je blijft geloven dat ze ooit zullen uitkomen je dromen voelen ze wat er staat te komen strekken ze daarom hun armen vol verlangen ze kennen het geheim omtrent al het goede dat komt van boven en lijken zo onbegrepen maar bereiden zich wel…

verlaten in landschap bijna vertrektijd voor dichtslibbend licht al achter namiddaglicht waar onbedoeld het Arctisch realisme is met eenzaam dromende berk in wintertooi niet betrapt op roddel of botte achterklap over het zelf als eenieder niemand hier…

met mijn ogen volg ik de ritmische beweging van voorttrekkende zware donkere onweerswolken die boven mijn hoofd lijken samen te kolken in een vorm van noodgedwongen overleving op mijn hoofd voel ik reeds neervallende regen grote en kleine druppels koud en nat mijn tijd zit er op, heb het hier wel gehad tracht mij moeizaam voorwaarts naar huis…

zweven ijl in de lucht scheren rakelings boven water volgen alle winden tot waar wolken smelten in zee onzichtbaar voor het oog…

snaren trillen als golfjes energie worden gehoord in schitterende loepzuivere akkoorden zongerijpt verwarmen zij atmosferen en sprankelen blijheid in menselijk verkeren het zijn geen deeltjes uit de bloktheorie die een gestapelde waarheid geniet juist daar waar de natuur muziek ontlokt aan het snarenspel golft energetisch…

er is een boom aan het land ontworteld hij ligt voor een huis en een dorre tuin zijn takken raken de deuren en ramen waar jij vele winters vaak achter zat je bleef er uren zitten tuurde voor je uit schilderde met je camera en luisterde naar de regen en het geselde van de wind die de oude treurwilg tot vallen bracht maar nu wandel ik en…

Het was nog stil in dat bos, zo vroeg op de dag slechts enkele vogels lieten zich al horen, en toen ineens openden zich de bomen. Ik stond aan de rand, verrast bij wat ik zag, een vredig tafereel dat ik niet mocht verstoren, een immens heideveld tot volle bloei gekomen. Daar aan de rand van dat bos waar ik toen stond genoot ik een tijdlang…

Ochtend lief, ik wil naar buiten Er is werk te doen daar in de tuin Het is niet meer zo druk met bijen De nachtkou heeft de klok geluid. Vorige week vlogen er nog bladeren Maar vandaag is ze stil de wind. En rood de klimop En groen de kleine vliegende bladluizen Met z’n allen opgeschrikt Door mijn gewroet in de struik. Russula daar…

ze staan in slordige rijen te verstijven met wortels die zuigen uit volle macht, om toch maar overeind te blijven tegen deze meedogenloze kracht. een gure noordenwind voert veldslag tegen alle takken van ranke bomen, die plooien zich ongezien in een zigzag noch bladeren of twijgjes die ontkomen. het december bos in diepe rouw met alle bladeren…

de meeuw scheerde laag in een vlaag van speelse weerspannigheid over spattende golven in de hoop op wat buit ook jij volgde de reis die hij maakte op de vlucht van wind met het plezier van een kind hopend dat hij zijn doel zou raken danste op het krullend wit van de zee proefde het zilt dat hij heeft genomen om samen aan…

ik zag de duinpan in zijn herfstkleuren wiegend onder straffe wind alsof gods hand ons de natuur liet keuren vers en fruitig direct van het land nog zijn er de laatste sporen van het zomerse seizoen dat iedere dag begon met een stralende zon ontelbaar waren onze stappen in het zand die overvloedig werden weggepoetst voor…

ik kom toe glooiend en kan eindelijk strekken mijn voetzolen zijn als gelooid het plateau heeft vijf huizen bruinig zonder schors het zijn armen die me binnen trekken zonder handen als de verbeelding van reddeloosheid plompverloren het overvalt mij de kerktoren priemt de lucht open en morst de kleuren in het dal mijn benepen hart jubelt…

de kleur van klei nu het water zich terugtrekt legt zij een wrak en verhalen bloot onder het grijs van laag overdrijvende wolken schrijven ganzen modderige berichten in geheimtaal onder mijn schoenen de grijze kleur van klei…

hier mag ik blijven aan de Dombrug over de Zwarte Nete de kleine beek van oost naar west het zicht op weelderig grasland waar Canadese ganzen langzaam grazen en winnen van het trage vee om dit lieve laagland om de schoonheid en de troost om de hoge hemel blauw naast witte wolken om nooit vreemde handen aan dit kwetsbare om de angst…

ik ken de witte wieven en het zachte gepruttel van het gas uit het zwarte moeras de vage zuchten van oude bomen als de wind is gaan liggen en takken vrij kunnen dromen toch is in de jaren het donker verdiept omdat onbereikbaar bezit heeft genomen van ruimte ten koste van licht waar vroeger het bos zich transparant opende met…

O merelke, o kerelke wat ben jij fraai aan het fluiten mijn hele dip is uitgedoofd nu jij zo galmt hier buiten O merelke, o kerelke wat ben jij schoon aan het zingen mijn goed humeur komt weer op gang ik kan zowaar wel springen O merelman, o Don Juan wat loof ik jou voor het helen…