Het wolkenzachte nevelgrijs leunt tegen het verrebergengrijs schemert door het kalebruinigtakkengrijs. En tovert schoonheid in al dat laatste wintergrijs.…

Als de zon achter de horizon verdwijnt En de vogels eerbiedig zwijgen, Schaduwen oplossen in het niet, En alles een andere vorm gaat krijgen, Dan zou ik willen dat ik bij jou was! Als de wind de bomen ruisen doet, Het vee een plek zoekt om te schuilen, De merel en de lijster hun lied staken Als teken dat de hemel straks gaat huilen, Dan zou…

Boterbloemen in het gras Herinneren mij aan hoe het vroeger was. Alle voorbije jaren rijgen zich aaneen. Terwijl ik mij bezin op mensen, ben ik toch alleen. Boterbloemen in het gras, Leerden mij dat er in de natuur geen uitzondering was. Dat bij al wat sterft, voor elk een, Het nieuwe leven zich vormt, heel natuurlijk en sereen. Het mysterie…

de regen spat wind jaagt zand en aarde op het blad dat verzuipt in modderbad kou vriest bruine randen aan pril groen dat terug wil kruipen in de bol van toen maar altijd trekt het licht koestert zon de kleine knop die opent als de winter stopt…

groen spreekt het blad zijn verhaal van knop tot bloem in fraai rozet als eenling in het loof gezet ruisen zij als bladeren het refrein zijn blij om samen boom te zijn…

gelijk golven van de zee die geen choreograaf behoeft noch woorden of overleg schitteren zij in een kleurrijke hemel waarin ze steeds weer opnieuw fabelachtige figuren creëren deze ingenieuze dans gaat als vanzelf en zal duren tot in de eeuwigheid…

Helder water kabbelt en klatert over gladde stenen en rotsen. Anemonen en lissen steken hun kop omhoog langs de oeverkant. Een jong stelletje loopt hevig verliefd langs het water; hand in hand. Gele en roze bloesems sieren reeds straten, parken en pleinen. Geur van de lente hangt in de lucht, terwijl de zon alweer dagelijks zijn…

De Nacht, ik weet haar donkere materie rondom het huis, haar negatieve licht, schijnt met absentie, boordevol mysterie: een zwarte wolk die tussenruimtes dicht Haar stille alomvattende presentie die plichtsgetrouw het zonlicht compenseert dooft weliswaar de ogen-referentie maar het gevoelsgebied intensiveert Zo geeft zij kalmte om ons te…

Op weg naar huis rijd ik soms zomaar door een pracht museum heen. Een zachte rode avond streep boven de wazig blauwe bergen is ‘t eerste wat je ziet wanneer je binnen komt. Iets verderop een groot en zwaarder beeld: De somber zwarte bomen steken als verticalen recht omhoog. Diezelfde zachte rode avond streep fluistert er nog net door…

De broze jurk heeft ze aan de kant geknald, over haar oude ondergoed is iets nieuws getrokken met groene stippen: 3D motief dat het net lijkt of ze binnen handbereik en perspectief iets groter tonen over een maand of wat koopt ze iets moois op het hoofd, blauw is haar lievelingskleur dan haalt ze de roestige haarpinnen weg die ze in het bruine…

Murw gebeukt door tomeloze kracht Van springtij in vollemaansnacht Breken oude dijken krakend open, Land wordt schuimend overlopen. Slufter, geboren uit dijkzwakte, Groeit uit tot zilte kweldervlakte. Op warme dagen lamsoorpaars getint, Blauw doorsneden krekenlabyrinth.…

Over de zeebodem, ooit nijver drooggelegd vloeit opnieuw treurig vocht rond levenloze karkassen - een mengsel van bloed en tranen - langs bomen in vormen van catastrofes een eenzame schelp treurt om de gestolen liefde van haar godin de mismaakte aarde komt woest en ledig terug bij haar geboortestaat wachtend op alles toedekkend hemelwater…

Tussen de morgen en de avond dwingt het rietland mij naar vurige oorden daar geraak ik op bospleinen waar op binnenplaatsen van dakloze vertrekken kleurig bluswater zich schuilhoudt daar wacht ik op de oordelen die vonnissen met zich meeslepen en als bliksemschichten inslaan daarbij de vlammenzee verder mijn land opsturend ik wenk het vocht…

In een smal stukje dijk verzakt de doodskop van wit cement, luguber door concurrentie bruut onthoofd. Onttakeld tot de romp. Werkeloos ontdaan van kap en gevlucht. Ooit gedekt met riet. Aardige baard. Donkergroen geverfd, rood afgebiesd, tussen de koppen van voeghout en steunder een jaartal. Een naam. De oude Adriaan bedreven…

Er valt iets af er valt veel af teveel Het afval wordt in vaten of zakken aan de straat gezet.... Met in onbruik en kapotte zaken hun ziel verloren Tweedehands en hergebruik kan me zoveel meer bekoren Gemak nonchalance maakt al van val afval Het zal me blijven storen zelfs..... als kunst.…

net overgestoken over het zebrapad troffen mij en mijn zwarte paraplu keiharde windstoten paraplu binnenste buiten een merkwaardig staketsel van verwrongen aluminium tegen het zwart van het doek wapperend in regen en hagel betrapte mij er op dat ik dacht: zeedieren zien er zo uit eigenlijk getroffen door een zware storm leven…

Ach klein klokje, winterklokje, in jouw sneeuwwit lenterokje sta je te trillen van de kou. Telkens valt er vlok na vlokje, ijskoud op jouw frêle bouw. O wat schok je, o wat knok je nu de storm zo blaast naar jou. Ach klein klokje, lieflijk klokje, bijna ga je van je stokje, maar jij geeft niet op zo gauw. Fier vecht jij je uit dat hokje…

Het hek is van de dam niet hier... het staat er nog Het hek al stokoud maar de dagen nog niet zat Het hek houdt afstand tussen mens en dier Van rundvee en schaap de lange stoeten Het hek houdt veiligheid in het oog schrik voor schrikdraad Het is de dam die het water van de rivier niet toelaat Wij zijn toch allen bang…

Het zat al in de lucht daarin vooral krampachtig en benauwend die drukkende drukke dagen de wind wakkert uiteindelijk aan tot stormachtige vlagen onder een vale maan niet meer te dragen wurgende benauwdheid de donder rommelt wat aan in de verte dan barst het onweer los een bliksemschicht doorboort de donkere lucht een laatste…

Als de zon schijnt al het grauw verdwijnt van het bruin op mijn kruin word ik groen ontwaak en verlos mij van de mist en de dauw de nevel en de kou ontdoe ik mij voor jou van de nacht toon je mijn pracht onder het vuur van mijn kracht de opgespaarde goed bewaarde energie die haal ik met mijn wortels uit het diep van mijn vergeeld…