Oorlog is sterven van de honger, in de kooi -- Arme kanarie.…

nog wilde de ontspanning niet komen trilde de aarde onder onmenselijke oorlogsgnomen verbleekte licht van de lentezon de felste inslagen gaf geluid van de oorlogstrom doffe dreunen dom wit wolkten in een gierend uithalen de mortieren na het openrijtend treffen van een al bloedende stad waarvan schade rood neersloeg…

Schiet maar, vernietig maar laat de bommen maar vallen op huizen die niet van jou zijn op al die akkers die ooit omgeploegd en bewerkt zijn met liefdevolle handen maar nooit zul jij de liefde leren kennen en de koestering van warmte steen ben je, beton, grijsgrauw graniet een gevangene van je eigen haat die onverteerd tot onder je huid als…

Lang geleden, waaiden er zwarte wolken boven Europa. Ze waaien weer van oost naar west. Oorlog in kinderen. Oorlog in hoofden. Mannen gescheiden van vrouwen. Dochtertjes huilend bij vaders die weggaan, misschien nooit meer terugkomen. Radeloze moeders op de vlucht. Hartverscheurend en hartverwarmend gaan samen langs de landsgrenzen…

Wakker worden terwijl het nog nacht is, de ochtend vermoeden maar niet zoals bedoeld, zoals je het eerder voor je zag. Hier is het altijd rustig, gebeurt er weinig van betekenis, af en toe beweegt een mens, een dier, slentert er iemand door de straten. Je denkt aan vandaag, welke antwoorden de juiste zijn. Buiten vind je de uitkomsten niet…

vandaag heb ik geen woord gesproken had ze ook niet verwacht te horen uit monden met tanden was de dag dan leeg of zacht neen, de wereld legde mij aan banden ik heb zoveel gehoord en tussendoor geluisterd de stilte werd gevuld met granaten en moord ik geraak dan aan chaos gekluisterd vandaag heb ik geen woord gezegd ze werden mij ook…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw een solodans in onbuigzaam verdriet boven de huizen hangt de meedogenloze geur van verbrande schoonheid verknipte harmonie niets komt door letter en papier aan de rand van de nacht…

onder een moedeloze hemel vallen bladerloze bloemen koude ijswinden geselen het land de despoot met zwarte zweep vaart met duistere lading op het troebele vlot van ongeschreven wetten het kind wrijft onschuld uit zijn ogen harde lijnen kruipen over de aarde en stoppen om graflijnen te trekken rondom de man die denkt dat…

Is vrede vrij zijn terwijl er een oorlog woedt -- in een ander land?…

enkel in luier gekleed zittend aan een te grote tafel waaronder zijn beentjes vrolijk bungelen speelt hij Risk voor ontbijt één groot Rusland is wat hij maar al te graag verwezenlijkt gretig stapt hij in te grote zevenmijlslaarzen de kamer rond tegen zijn verlies kunnen, heeft hij nooit gekund…

de dag van vandaag in het zwart van ijzige rouw kaderlijnen vetgedrukt de namen pikzwart in KAPITALEN... zo er iets is dat wringt dan is dit het wel het jeukt schrijnt en 't bijt als bij een ongelijke strijd altijd het zwarte kwaad gelijk het gapende gat waar bij Vladimir het hart zou moeten zitten…

angst stinkt net als zweet bloed en lijken in diepe gronden zwarte fossielen van moorden tol van het slagveld tijd slaat op hol in stofwolken van stilte…

er waren vogels met veren van onweer en dreiging er waren uitzichten die alleen jij hebt gezien er waren oceanen van wachten er waren stromen van het leven die je leerden mee te bewegen er waren kersenbloesems die spraken van geboorte leven dood en wedergeboorte er is graniet en goud er is smelten en bevriezen er is binnen- en buitensluiten…

Een optelsom van ronde streefgetallen in deze villa, Wannsee Konferenz waar mij de schellen van de ogen vallen, een optelsom van ronde streefgetallen met inbegrip van mij en van ons allen en déze: "Ecce homo", zie de mens in deze villa, Wannsee Konferenz, die optelsom van ronde streefgetallen.…

letters van scharlakenrood sijpelen stilletjes over de dag van morgen eentje die stilte behoeft gepaste stilte omdat zij nog altijd niet worden geloofd hoe mensen werden ontmenselijkt ze opgeroepen werden, er niet geraden maar verraden werd, mensen die zich veilig waanden werden vernederd, geslagen verjaagd, opgesloten, in veewagons vervoerd…

Ze konden me alles maken, Stompen op mijn bovenarm, Vuisten in mijn maag, Krassen op m'n hand - Geduldig onderging ik mijn lijden, De schurende pijn op m'n vel Zou weer overgaan - De buitenhuid Herstelt zich Op termijn - Maar hun woorden Die als giftige pijlen Op me worden afgevuurd Gaan door mijn olifantenhuid heen, Raken…

door het glas volg ik de stappen stappen langs de muur, links rechts. de straat is niet het einde, waar honden rond de bakken janken als ik het einde maak. het veld schuin achter, de landen waar wij grond bewaakten met een bal. soms, als we lachten wist ik niet hoezeer wij ons zijn. tot munitie plots op tafel knalde. pak het, om…

de ogen van het kind met de camera laten mij kijken naar een kleurrijke vogel die met gekortwiekte vleugels het luchtruim tot een gesloten boek verklaarde deze breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken zijn te teer ze verschanst zich je weet maar nooit in een vergrendeld nest vol spullen die haar veilig omhullen…

het kind Wakubenga het patina van de tijd legde een bittere scherpte over de sluier van onschuld de ogen van het kind dat wordt geminacht lachen nooit ze leeft op al te tere takken onontkoombaar en smal als een doodskist wordt het kind bedolven onder doffe schaamte in de meisjesbuik groeit een vreemde bittere vrucht brandmerk…

het vernielde onderlijf is niet meer het hare het is van niemand het is van iedereen in haar buik groeit een vreemde vrucht bitter brandmerk in aangevreten weefsel Wakubenga: zij die wordt geminacht what’s in a name een naam die sist als gloeiend ijzer…