Hey, maat, ik heb de koffie klaar Het licht schuift blauwe luchten open Een heli, hoor de motor maar Word wakker joh, lukt het te lopen? Word wakker, vriend, en stop die gein Verdikkeme sla op je ogen Alsof is leuk maar niet echt fijn Zij zullen dit niet lang gedogen Ontwaak mijn vriend we moeten gaan Van niet schudden de knappe koppen…

Horus het kwetsbare kind legt een vinger op de lippen maant ons tot stilte voor de dood die buiten heerst voor het donker dat wij vrezen. Ares de brute god die geweld verstaat de humaniteit monddood maakt terwijl het lange lijf van een slang giftig om zijn armen sluipt Chaja een vrouw uit Eros en stof geweven laat tijd en taal voor…

Kom op, snel, of het is met je gedaan Zeggen ze met geweren op hem gericht En wat heb je qua kleren zoal aan, Je blaast je toch niet op in ons gezicht? Wil je geen kop koffie en een peuk Vijf dollar misschien, we doen geen kwaad Of vind je ons sarcasme niet zo leuk Anders gooien we wel een handgranaat Dus klimt hij vrijwel naakt uit zijn…

Ik doe mijn gedicht aan, om me te laten zien -- mijn open wonden.…

Hoe vaak heb ik m'n wekker al gezet hamas hezbollah libanon beiroet het land ligt braak partijen zijn bankroet na haast een jaar lang gijzeling van gaza het grootste middenoosten oorlogsdrama hoe vaak heb ik de wekker niet gezet hoe vaak heb ik al akbar horen klinken half zeven, honderd drones en een raket of honderdtwintig: Israël…

Dit najaar huilen alle bomen Hun takken wijzen naar skeletten Naar steden onder vuur genomen Op stappen niet naar vrede zetten Hun bladverlies staat voor die vielen In dorpen en belaagde kampen Gevolg- humanitaire rampen Soldatenlijken, burgerzielen Dit najaar hoor je bomen kreunen De machthebbers een web toewensen Waaruit ze niet ontkomen…

Dit najaar huilen alle bomen Hun takken wijzen naar skeletten Naar steden onder vuur genomen Op stappen niet naar vrede zetten Hun bladverlies staat voor die vielen In dorpen en belaagde kampen Gevolg- humanitaire rampen Soldatenlijken, burgerzielen Dit najaar hoor je bomen kreunen De machthebbers een web toewensen Waaruit ze niet kunnen…

In ieder wezen schuilt een beul Houd deze goed onder de duim Graaf om hem heen een diepe geul Vol golven met geslagen schuim Houd hem aldus geheel in toom Word niet zoals uw folteraar Denk aan olijf- en wonderboom Aan Vredesduif en martelaar Bij't plegen van een massamoord Maakt niemand enig onderscheid Een kinderstem wordt niet gehoord…

in de bodem sluimeren de doden de zomer is gestopt in het woud van ijzer lopen flarden treinrails vast een man staart over het water bang voor de draak die het denken verslindt hij strijkt zijn haren glad de tijd kruipt voort in de leemte tussen graniet en het gekwelde hart…

Uit dat verre land over het grote water kwam ze met niets in haar koffer dan in een deken van zwijgen gewikkeld dat wat ze nooit meer een stem wilde geven in een nieuwe huid speelde ze vrouw en moeder baarde haar kinderen en beleefde haar dromen in stilte later, veel later zouden de spoken terugkeren met alle beelden van weleer…

Zij is een lichtbron tussen de ruïnes fragiel omhuld door de witte bruidsjapon Het gemoed een wisseling van eb en vloed solodans van in zichzelf gekeerd verdriet Droevig duister mooi en diep de verhalende bronzen klokken De blazende ovens gehamer van metaal op metaal De witte bloemen in haar hand het waaieren van de fijngeweven sleep…

Jij die niemand onrecht deed En in schreeuwen uitbarstte Met een troep wanhopigen om je heen Ter vermenging van woede en verdriet Zelfs al zou iedereen voor je huilen Je jammerend hun mededogen betuigen Het onrecht voor de camera slepen Het kind gewikkeld in een blauwe doek Je gedode kind dat niemand onrecht deed Blootgesteld aan geweld…

De stad verwoest door zware kanonnen en gevallen bommen toont slechts jonge bouwvallen steenbrokken en poedergruis raden aan zich neer te leggen bij deze ellende daarbij wezenloos afwachten ontheemde mensen liggen verslagen neer of lopen wanhopig zoekend heen en terug kijken tussen het puin hopen op troostrijke vondst…

het woord bezig van deze wereld te verdwijnen schijnbaar dood in winterslaap hapt in duisternis naar adem verbinding verbroken het woord valt in stukken uiteen in scherven gebroken op onverlichte plek in hoofden betekenis verloren het woord opgesloten bijna vergeten vrede! rammelt aan de poorten…

Al bijna tachtig jaar geen oorlog meer Een goede reden om te vendelzwaaien De wimpels waaien zachtjes heen en weer De zon schijnt en de vreugdevuren laaien Al bijna tachtig jaar geen bommen meer Sirenes, kelders om te bivakkeren Dank Tommy, Redtail, Yank en Poolse Beer Iwan en Aussi voor het vijand weren Al bijna tachtig jaar voorbijgegaan…

Ik doe mijn gedicht aan, om me te laten zien -- mijn open wonden.…

Wiens kind ben ik geweest wat heb ik ooit geweten dan enkel maar het heden van wie mij borgen in hun schoot? onzichtbaar voor elk oog altijd onuitgepakt gebleven hun koffers in die donkere hoek met niet te openen sloten soms snerpten heel opeens wat kreten als ijzel door de kamers ontweken stille tranen de beklemming van mijn vragen…

een breedlachend gezicht jouw gezicht het jouwe en jouw afwachtende blik schuif wat op kijk hier sta ik hier ben ik hier zijn wij allemaal vergeet ons niet zie ons zolang je leeft wij zijn niet voorbij…

stil staan twee minuten hen herleven die voor vrijheid het leven lieten stil staan twee minuten bij de betekenis hun doen en laten voor ons zijn nu stil staan twee minuten voorbij de dood in eeuwigheid met hen verbonden stil staan twee minuten in hartslag en gebaar voorbij de dood hen koesteren stil staan twee minuten in…

Er zijn stenen verzonken in straten en pleinen die als historie verslijten Er zijn mensen met blijvende herinneringen die voor toekomst in verdraagzaamheid pleiten Er zijn tijden om stil te staan op verhard steen om zacht te helen bewustwording te delen van dankbare vrijheid dat ooit verdween Er zijn boeken vol geschreven met letters…