In ieder wezen schuilt een beul Houd deze goed onder de duim Graaf om hem heen een diepe geul Vol golven met geslagen schuim Houd hem aldus geheel in toom Word niet zoals uw folteraar Denk aan olijf- en wonderboom Aan Vredesduif en martelaar Bij't plegen van een massamoord Maakt niemand enig onderscheid Een kinderstem wordt niet gehoord…

in de bodem sluimeren de doden de zomer is gestopt in het woud van ijzer lopen flarden treinrails vast een man staart over het water bang voor de draak die het denken verslindt hij strijkt zijn haren glad de tijd kruipt voort in de leemte tussen graniet en het gekwelde hart…

Uit dat verre land over het grote water kwam ze met niets in haar koffer dan in een deken van zwijgen gewikkeld dat wat ze nooit meer een stem wilde geven in een nieuwe huid speelde ze vrouw en moeder baarde haar kinderen en beleefde haar dromen in stilte later, veel later zouden de spoken terugkeren met alle beelden van weleer…

Zij is een lichtbron tussen de ruïnes fragiel omhuld door de witte bruidsjapon Het gemoed een wisseling van eb en vloed solodans van in zichzelf gekeerd verdriet Droevig duister mooi en diep de verhalende bronzen klokken De blazende ovens gehamer van metaal op metaal De witte bloemen in haar hand het waaieren van de fijngeweven sleep…

Jij die niemand onrecht deed En in schreeuwen uitbarstte Met een troep wanhopigen om je heen Ter vermenging van woede en verdriet Zelfs al zou iedereen voor je huilen Je jammerend hun mededogen betuigen Het onrecht voor de camera slepen Het kind gewikkeld in een blauwe doek Je gedode kind dat niemand onrecht deed Blootgesteld aan geweld…

De stad verwoest door zware kanonnen en gevallen bommen toont slechts jonge bouwvallen steenbrokken en poedergruis raden aan zich neer te leggen bij deze ellende daarbij wezenloos afwachten ontheemde mensen liggen verslagen neer of lopen wanhopig zoekend heen en terug kijken tussen het puin hopen op troostrijke vondst…

het woord bezig van deze wereld te verdwijnen schijnbaar dood in winterslaap hapt in duisternis naar adem verbinding verbroken het woord valt in stukken uiteen in scherven gebroken op onverlichte plek in hoofden betekenis verloren het woord opgesloten bijna vergeten vrede! rammelt aan de poorten…

Al bijna tachtig jaar geen oorlog meer Een goede reden om te vendelzwaaien De wimpels waaien zachtjes heen en weer De zon schijnt en de vreugdevuren laaien Al bijna tachtig jaar geen bommen meer Sirenes, kelders om te bivakkeren Dank Tommy, Redtail, Yank en Poolse Beer Iwan en Aussi voor het vijand weren Al bijna tachtig jaar voorbijgegaan…

Ik doe mijn gedicht aan, om me te laten zien -- mijn open wonden.…

Wiens kind ben ik geweest wat heb ik ooit geweten dan enkel maar het heden van wie mij borgen in hun schoot? onzichtbaar voor elk oog altijd onuitgepakt gebleven hun koffers in die donkere hoek met niet te openen sloten soms snerpten heel opeens wat kreten als ijzel door de kamers ontweken stille tranen de beklemming van mijn vragen…

een breedlachend gezicht jouw gezicht het jouwe en jouw afwachtende blik schuif wat op kijk hier sta ik hier ben ik hier zijn wij allemaal vergeet ons niet zie ons zolang je leeft wij zijn niet voorbij…

stil staan twee minuten hen herleven die voor vrijheid het leven lieten stil staan twee minuten bij de betekenis hun doen en laten voor ons zijn nu stil staan twee minuten voorbij de dood in eeuwigheid met hen verbonden stil staan twee minuten in hartslag en gebaar voorbij de dood hen koesteren stil staan twee minuten in…

Er zijn stenen verzonken in straten en pleinen die als historie verslijten Er zijn mensen met blijvende herinneringen die voor toekomst in verdraagzaamheid pleiten Er zijn tijden om stil te staan op verhard steen om zacht te helen bewustwording te delen van dankbare vrijheid dat ooit verdween Er zijn boeken vol geschreven met letters…

boven echo’s van oorlogen die nog gevochten worden kaatst verleden de belofte aan wie wij nu herdenken die strijdend voor het recht in vrede en vrijheid te leven juist toen dat bezit verloren geen enkele vrede en vrijheid fluistert zacht het verleden in het stil van de herinnering spreekt gewoon van zichzelf waar ons de historie vervaagt…

Triljoenen aan staatsschulden opgebouwd Verziekten Amerika met syndromen Een bankroet viel niet meer te voorkomen Onder de rentelast werd het benauwd Ten dode opgeschreven was de oude Dollardominantie; zonder schromen Ging men China en Rusland dwarsbomen Zou de wedijver dan nooit ophouden? De CIA begon met een toe-eigening Van de Oekraïne…

wie ben je op die foto als je hart bitter weent om het kind op je schoot omzwachteld in gebroken wit laat het prille leven niet gaan nu wanhoop uit de hemel stort begraaf het kind niet in haar laatste slaap we willen het wiegen in onze armen in het open veld onder de zwarte hemel in het hoge gras zullen we naar de sterren kijken…

De gekte neemt grote stappen in sneltreinvaart loopt het langs de ‘gekken’ die het echte leven nog begrijpen, zich liever onttrekken aan het systeem zij die misschien wel wijzer zijn dan iedereen De gekte heeft invloed want daar waar het moet zoals in Den Haag, vult kleutergedrag het debat van vandaag De gekte is maar klein in ons…

een raaf blinkt als staal in het zonlicht het avondrood kleurt de daken het boomblad wiegt in de wind het rode stof van puin waait uiteen in lege straten de mus klemt zich vast aan de rand van de dakgoot de nacht vergrendelt de lippen legt je het zwijgen op we weten van wrede mensenhanden van sterven in een koude leegte en…

Door parlementen en presidenten Zijn we opzettelijk voorgelogen Over lijken gaan de regenten Die ons de oorlog hebben ingezogen Dit conflict vanwege eigenbelang Is een geopolitieke wedstrijd Om toegang tot grondstoffen ben ik bang Niet om democratie en vrijheid En terwijl ik me hierdoor onmachtig voel Slaan venijnig de clusterbommen toe…

Soldaten haasten zich weg van wat ik niet wil -- niet kan geloven.…