Zo gingen wij wel vaker: een uur lopen naar Scheveningen en dan schelpen zoeken langs de vloedlijn dat verdomd lange en zinloze front tegen de zee Zo botsten dikwijls onze elementen: mijn water kwelde steeds zijn weifelende strand maar dan was daar zijn vuist een golfbreker waarop ik schuimend zinloos aanviel Zo altijd aan…

Ik zag hem aan het strand: mijn vader. Zijn jas hing als een schreeuw tegen de hemel op die dag en die minuut voorbij aan ons begrip en telbaar vóór zijn dood Ik dacht het te horen ik dacht zo dadelijk doe ik mij handen voor mijn oren ik sluit mijn schelp voor zijn vreselijke woorden tot mijn bloed alleen nog maar de zee hoort…

Vooral die dagen lagen er mossels op het strand. Hij toonde mij het donker huis, door zeepokken ontruimd. Toen ging hij dood. En nog na zoveel jaren - want breekbaarheid wordt telkens dierbaarder - zijn mij bijgebleven de smetteloze ruimte, de lege ogen, de bewoner niet thuis…

Ik ben drie vaders. In mij komen opa en vader samen met een kleine ik. Wanneer de kou gaat hangen in de bomen kleden wij ons in warme truien dik en jassen groot om in te wonen. Als dan de winter invalt gaan wij schaatsen op onderwerelden van pikzwart ijs, maar één raakt achterop bij oude plaatsen en één slaat een doodlopend slootje…

Haar wereld is een kamer in 't vierkant nauwelijks een voorschoot groot tussen vergeelde foto's en 't uurtje dat ik wekelijks kom wacht zij gelaten op de dood. Als ik er ben keurt zij haar pillen haar drankjes en haar knie 't is water zegt zij noemt mij weer jongen en vindt dat ik er goed uit zie. Zij schenkt mij koffie is weer…

ook ik ben vroeger jong geweest, m’n zoon en schopte tegen keurslijf, tegen wetten die mij beklemden –bijna als sonnetten- drang naar vrijheid voerde steeds de boventoon gezag kon steevast rekenen op hoon wanneer zo’n ouwe lul mij wou beletten dan maakte ik met hem de kortste metten en kreeg die eikel z’n verdiende loon ik voelde mij een…

Mijn veren vallen ze dwarrelen langzaam neer. En ik denk, ik denk niet meer. Mijn herinneringen verdwijnen ze lossen op in de haat. En ik weet, ik weet waar ze staat. Tik tik tik Hetgeen wat leeft ben ik Wegen worden oude bekenden slepend rond de benen, wenen om diegene die mijn leven vreemd wendde. Haar ideeën dwalen, ze bereiken…

Als ik aan je denk Bijna zo vaak als er Dagen tussen ons liggen Veroudert mijn gezicht zich Trekt mijn mond Vreemde krommingen Zoals door de zon betrapt Op nutteloze vraaggesprekken Mijn naieve kijkertjes Zien soms onvermijdelijke genen Dansend over de kloof In dwaasheid ik me nooit wenste En al die jaren Beweeg je je daar Gewoon…

Zie,die tedere hand nù dik geaderd trillend het album bladert…

betraande ogen gebroken woorden in d-mineur een ontkurkte fles spraakvocht 1921 vervlogen zinnen in een damp van wijwater geschreven letters in as en stof verwelkte vingers tastend naar liefde te laat voor mij…

Ik kan je maar niet vinden Jij die mij zal gaan beminnen En werkelijk volmaakt zal zijn Ik wil je nog altijd winnen Waar ben je toch verdwenen Vrouw van passie, lief luchtledig Hoe langer niet, hoe meer te wenen Met verlangen, recht evenredig En ik mis je meer dan ooit Meer dan ik ooit zeggen kan Jij bent de vrouw van al mijn dromen Jij…

Vader voor een nacht... dochter voor het leven Verwacht meisje zonder vader meidje vader bedacht vrouw geworden vrouwtje vader gezocht Toch nog verwacht?…