Treurwilgwaaier, dauwdruppeldroef – zonlicht dat roept om zeeslag, vleugels om onder te schuilen. Achter glas zingen duiven in de regen, wassen kroonblaadjes zich in stilte.…

Een oorverdovende stilte Overstemt het geraas in mijn hoofd Woorden struikelen over elkaar Maar geen enkel woord Waar ik sterk genoeg in geloof Om te worden uitgesproken De woordenstroom komt En gaat, onafgebroken Lichte paniek overvalt me De stilte duurt tergend lang voort Tot ik mijn gedachten Met een glimlach verwoord…

mama's hart is aangevallen sjaan wordt jarig telefoon één één één één - 11 uur 11 voor leken - kom nu nu syl schrielt zij twee drie één één sjaan mijn zoon is jarig…

In mijn land, hier ver vandaan Stond een huis vol vreugde Op de muur bij voordeur stond gegraveerd “familie Hamidi” dag na dag zag ik die gegraveerde zin hier voelde wij ons tussen deze muren veilig en vertrouwd alsof de bewegingloze steen op de muur nooit uit elkaar zou spatten Helaas, echter deze steen was in zand veranderd zand die soms…

ik ben niet de enige, dat weet ik wel die onder glooiende gedachten wil kruipen om het gewicht van angst te ontwijken geen genade, meedogenloos diep in de strakke vorm van toewijding zo zwart het gat, wat voor mij ligt wanneer zijn ogen bruggelings wijzen van binnenuit beweegt het spreken wanneer het licht mijn lip doorboort rij…

vurig likt de nacht dichte duisternis bloot dorstig en hunkerend naar schone handen violen klagen de modder aan die langs veel mouwen druipt duisterval laat zijn sporen na op blondgeverfde traptreden de snerende klanken glijden langs de leuningen naar beneden en eindigen in een weerspannige schoot er is geen weg terug al krijsen…

~~~ het staart me aan en daagt me uit de het die ze het liefst tweeledig schrijft gesuikerd aan de randen laat de bittere nasmaak zich pas later proeven helder is het serum dat van de waarheid overblijft ~~~…

de moede schreden uit een droeve herfst mijn thuis geworden zij dienen mij niet meer nu open ik een nieuwe dag op vleugels van vertrouwen nu vlieg ik weer mijn blindheid zet nu koers naar onbekende rijken een witte duif stijgt op naar hoorn des overvloeds en rijkdom van een volle zomer nu vlieg ik weer…

het stuitert tegen mijn oorschelp ziet geen kans binnen te dringen probeert dubbelhartig mijn nekvel maar vindt ook daar geen houvast je ellebogen doen zo hun best maar raken enkel de valse lucht die je uitademt van inspanning langzaam druip je af langs mijn ruggengraat waar je platvloers dooft als een nachtkaars het kwade daglicht…

lieve moeder ik heb zopas gedood het aangeprezen leven ontnomen van mijn onwil het zomaar te ondergaan maar je mag mee, moeder in mijn vlucht naar de hemel in wateren van de lucht waar we samen en alleen in een heerlijke vergetelheid zullen wegzwemmen van elkaar, naar elkaar tot de atmosfeer ons met een smak tegen de aardkorst kust en…

het vuur dat hem verteert door de kronkels van elke nacht en sleept doorheen de lange uren van telkens weer een eindeloze dag kan niet geblust iedere graad medisch vertaald tekent zich af op zijn gelaat grillige tekening van het lot dat hij maar niet ontloopt bestemmingen zijn wat ze moeten zijn hij spoelt elke kater door met hetzelfde…

Het geluid danst op de golf. Zonder het zien van de trilling. Die danst op het geluid.…

Bronstige saters staan - als een hongerig legioen – op het slagveld van mijn dromen en ik ontwaak, misselijk van angst. Ik waad door zaad en bloed naar een ijzige stroom waarvan het water me nòg meer bevlekt. Is er licht voor deze opengesperde ogen? Is er balsem voor deze gescheurde lippen? Ooit scheen er goud uit mijn palmen, nu is…

dit is mijn leven dit is mijn pijn dit is mijn toekomst en wie ik denk te zijn dit is mijn spiegelbeeld dit zijn mijn tranen dit zijn de dingen die in mijn leven kwamen dit is wie ik ben dit is waar ik voor vocht en al is het nog lang niet over het is toch veel te kort ik wil wel veranderen maar je weet dat het niet gaat dus denk…

ook in Meppel zit poëzie zo herinner ik mij een gedicht van de dichter Kopland over het Meppelerdiep... een diep triest relaas over de eenzame juffrouw A. waar een mens normaal gesproken niet vrolijk van zal worden maar toch voor mij een voldoende bewijs dat er ook in Meppel nog immer voldoende poëzie aanwezig is…

de dagen dralen zich niet bewust van ik hun ellenlang bestaan door niemand nog verstaan uit de wens te leven kwam ooit een mens die moest sterven om te eren wat die dag werd aangetoond geen seconde mag ooit gehoond ik zie hier en ik tel voor elke tel een vonk die langzaam uit moet doven omdat niemand nog wil koken in de keuken wegens…

De klok rond Stapels overleden status Uitgescheurd Uitgebeende kadavers Leegkijkend Zielloos geparkeerd Jaloerse blikken Uitstekende ogen Met honderdtachtig Op zijn coup gevallen Metallic huiden Eens fel begeerd Asfaltvretend bumperklevend Uitgekleed Drooggelegd Benzineslurpende vellen In snel rood gespoten Verweerd Bergen staand…

twee jaargetijden en zelfs de herfst onafgebroken in volle vaart links bleef de thuishaven liggen ogen bijna toegeknepen tegen de lage ochtendzon tuurt hij gespannen naar de kade waar de stuurmansvrouw verstek laat gaan winter al weer ook haar hart te koud na 't eenzaam wachten langzaam ademt hij haar warm tot druppels vergaat het…

De wind dwingt de takken tot een sonnet En roept alle bomen op te gehoorzamen Samen te bewegen, als een brave kleuterklas Alsof het al tijden ingestudeerd was Ik loop het ritme van de regen tegen de ramen En luister naar stemmen, een dierlijk gebed Daar volgt de trom en de bas Een geroffel van een Renault De vrachtwagen geeft, rijdend…

Men zegt dat Dood tot nieuw beginnen leidt en Dertien de perfectie zal voldragen van meer, verleden, steeds te weinig tijd vermetel dan dat hij haar dorst te vragen om exegese van de symboliek en sprongen in een donker diep wou wagen zo vielen zij tezamen voor mystiek maar wisten niet dat Argus had gelogen toen kaars gedruppeld werd tot…