(voor vriend, bij het afscheid van lief) nu jouw aardse wezen eeuwig voortgang vindt ik blijf hier en beleef de warmte nog opnieuw -steeds weer- opnieuw elke dag ik heb jouw beeltenissen opgeslagen in de kamers van mijn hart de mooiste laten stil een glimlach in mijn ziel verdwijnen langs mijn lippen spreekt als immer jouw…

Leen, buurman, fijne vent, ik ben best wel verdrietig dat je bent heengegaan maar ik ben ook blij dat ik je heb gekend de boom die schaduw bracht in jouw tuin, die heb ik nog voor jou geveld De schaduw is verdwenen maar nu ben jij ook weg. Leen, buurman, fijne vent: De straat waarin wij samen woonden zal zonder jou nooit…

Was het goed, zoals je ging, was het voorspeld zoals het moest, was de keus zoals je bedoelde? Was het pijnlijk, de laatste teug, was het zacht, was het mooi? Te oordelen naar de uitdrukking op je nu serene gezicht, is het antwoord op al die vragen bevestigend, maar ondanks dat, mis ik je zo! Mag ik egoïstisch zijn, mag ik…

Is pijn, teleurstelling en verdriet dan alles wat het leven biedt? Nee, gelukkig niet. Ook onrust, angst, eenzaamheid, verveling, doelloosheid en spijt. Alles op z'n tijd. Soms bij 'n herinnering wat weemoed. En later de aanvaarding, bitterzoet: Het is voorbij, voorgoed.…

(In memoriam S. G.) Mijn leven voltooid zoals de huizen die ik bouwde. Klaar voor de laatste reis, benieuwd wat komen zal. Mijn vrouw en kinderen aan mijn zij, dicht bij mij, hun warme blik en groet, zo is het goed. Ik draag hen allen mee in eeuwigheid.…

Je ogen spiegelen glansloos een brug over het diepe water Er ligt een wenk voor later verzonken in het golvende getij waar parels zich nestelen in het gevlei van een schaduwloze maan en de zon die vlammende tongen spuwt Jouw hart schuilt in de stilte van een naamloze God die jouw naam schrijft met cilinder en as met meetlat en passer…

nu je sterft uit een verlaten lichaam vogels zingen van de voorjaarszorg, uitbundig blij en tomeloos het leven vieren zucht ik vrijer over zeven uren zweeft jouw stille lach zonder machteloze durf een andere tijd tegemoet hoe zoet is dan het sterven blijer zal ik zijn als jij jouw haren glanzen laat in bovenaardse zon In memoriam…

In kilometers stel ik de afstand op vijftig om verzonken te verzeilen naar beelden die zich schierlijk opwaarts ijlen uit spiegelingen aan de waterkant. Ik zie een stad, een stroom, de zwarte spijlen van overspanning, die oevers verwant doen zijn aan vlakken van een diamant, glansrijk ontsnapt aan separaat verwijlen. Een bliksemschicht onttrekt…

Weet ons op het vale zand van Avalon want wij waren reeds geland en bezig zoute rouw te weren van een schimmig strand. Als het ware om het tij te keren. Nog voorbij sint-valentijn schuurden schopjes tegen dood aan in haar zij tot de vloed kwam en het beukte tot de branding tot het eenmaal vrij van vliezen vlamde tot het tweemaal…

Geen handdruk, geen vaarwel, Geen kus, Je liet me zomaar in de steek Je hoofd ziet bleek, jouw lijf zo koud. Waar is de fonkeling in je ogen? Ben jij dat in die kist van hout? Langzaam besef ik dat jij het bent met dat rare mutsje op Ik had je anders niet herkend. Je handen gevouwen als een sleutelset Je vingers bewegingsloos…

Het was in een sereen blauwe meinacht: in stilte verlicht de maan magistraal God geve het niet voor de laatste maal de vreugde die de bron mij heeft gebracht. Vanuit het niets verschijnt een nachtegaal, strijkt neer bij de fontein en onverwacht galmt een trieste melodie die met kracht aanzwelt tot wat ik denk in mensentaal. Hoe zuiver klinkt…

Natuurlijk is het beter zo natuurlijk was ze oud genoeg natuurlijk was er weinig niemand die ze herkende niemand waar ze om vroeg. Natuurlijk is het beter zo natuurlijk is haar kamer leeg natuurlijk is er niks meer over dat ze nu voorgoed toch zweeg zegt men: is beter. Natuurlijk doet het hartstikke zeer natuurlijk stierf ze veel te…

een brute vijand had zijn klauwen in haar meisjeslijf gezet doorschijnend lag ze in het bed haar handen tot een vraag gevouwen "Waarom ik?" vroeg ze met treurnisvolle stem hoe kon ik daarop antwoord geven kon ik toch maken dat haar leven een liefdesliedje zong, geen requiem stil zit ik naast het lege bed zoek in de koude lakens nog haar…

Het groene hout van olie vergeven haar in linnen gewikkelde lijk het kan van iedereen zijn Brandstapel ontsteken en de hitte raakt met een klap het gezicht fakkel valt uit de hand Er was een tijd dat onze handen in elkaar grepen als acrobaten loslaten, salto's maken, vastgrijpen Onder de vleugels warmte verzamelen…

Haar hoofd neigt naar beneden haar handen liggen bijna stil ze beweegt bijna niet meer. Haar haren vallen voor 't gelaat haar huid wordt witter dan wit haar adem stokt en dan wordt het Stil…

er ging een vogel weg zijn vleugels ruisten zacht in hun afscheid klonk de roep van rust nu leven wegvloog door zijn open raam schijnt licht vanaf de achterkant nooit meer vrolijk lijkt het uit zijn naam verschijnt de eerste lente in een tere bloem…

Hier waart weer de dood die met onredelijk gemak levens wegblaast uit de bloei als omgeknakte bomen waar splinterrafels pijnlijk snijden in de natte huid van de overlevenden die verweesd treuren op een onbekende plaats schijnt windstil de zon elders, ver uit deze buurt wijl het hier blijft stormen ooit zal zij weer opkomen om leegte…

zwevend, dromend denken aan jouw huis daar aan de plas ik zou je al mijn liefde schenken als jij daar nog maar even was lachend, kussend spelen in die boot tussen het riet ik kan dit verlies niet velen de smaak van louter verdriet de wind waait over de plassen verstrooit het stof van jouw bestaan de urn waar ik op mocht passen verliest…

Ik schreef jouw naam in de wolken waar hij wegdreef met de mist, tot een gezicht alleen in dromen. Gedachten bleven ze bevolken Al had het noodlot reeds beslist dat geen droom ooit uit zou komen. Een adelaar kijkt toe vanuit verleden en spreidt zijn brede vleugels uit ter bescherming van 't fragiele heden steeds spiedend daar zonder geluid…

Het spel dat wij spelen Vanaf uw geboorte Is reeds vastgelegd De tijdspanne die u heeft Ik speel met uw lot En dat van anderen Soms belieft het mij Eerder op te eisen… Soms wat later Ontlopen kunt u mij niet Beetnemen kunt u mij niet Tja, wie bepaalt de regels… Het spel dat wij spelen U en ik Eist een tol, zowel…