Ik schreef jouw naam in de wolken waar hij wegdreef met de mist, tot een gezicht alleen in dromen. Gedachten bleven ze bevolken Al had het noodlot reeds beslist dat geen droom ooit uit zou komen. Een adelaar kijkt toe vanuit verleden en spreidt zijn brede vleugels uit ter bescherming van 't fragiele heden steeds spiedend daar zonder geluid…

Het spel dat wij spelen Vanaf uw geboorte Is reeds vastgelegd De tijdspanne die u heeft Ik speel met uw lot En dat van anderen Soms belieft het mij Eerder op te eisen… Soms wat later Ontlopen kunt u mij niet Beetnemen kunt u mij niet Tja, wie bepaalt de regels… Het spel dat wij spelen U en ik Eist een tol, zowel…

zonlicht glimt op je glazen wang breekbaar zacht in doorschijnend wit je lippen gesmolten en stil wezenloze, starende ogen die voor het laatst bewogen je leeft nog wel, maar ook weer niet ik denk aan vroeger en zie je niet ik zie het leven in je ogen die mij uit liefde bedrogen in je roep om creatief vertier je hartstocht kuste het…

op je graf plaats ik een pompoen met waxinelichtje ik drink met jou op leven en dood scheiding is nu ijl ik neem een slok de andere giet ik uit op de aarde…

Zij wenkte echt elke dag weer, zat dag in dag uit achter ’t raam, ze zwaaide in ’t begin, dat werd minder, haar armen konden zo hoog niet meer gaan, ze glimlachte in ’t begin, soms een grijns van oor naar oor, tot ook lachen moeizaam ging, maar daar deden we ’t niet voor. Ze wenkte en toen op een dag, bleven de luiken en gordijnen…

niets lijkt veranderd doch alles is anders gemis is een vreemd begrip dat zich heeft genesteld in een huis van leemte daarvoor een plaats vinden vergt een zee van tijd…

(voor Bob) de hemel grijzig blauw 'k waai met de wind en bladeren mee over het stil bekende pad, naar jou in de verte het geluid van verkeer een hond blaft, jij rust ik kniel voorzichtig bij je neer pluk dorre blaadjes weg vertel je van mijn wel en wee daarna ga ik terug en verder en ook al laat ik je hier achter je gaat in alles…

Hier lig ik tussen donker/licht Geen leven trekt aan me voorbij Geen tunnel open, geen deur dicht Ik weet: dit is een nieuw begin voor mij! Gedwongen vlucht uit tranendal Doch de wangen niet meer nat Al wat ik hoor, dat wist ik al Al wat ik kreeg heb ‘k al gehad Geen zoeken meer, naar levensdoel; Geheimen openbaren zich Wat blijft over…

zopas werd een vader begraven onder bomen en in de dag zijn hart was zijn zoon zoals het hare haar dochter handen waren moeder ogen en een kus het ontwaken werd een glimlach; de bewaakster van een kind dromen voltooiden nachten, het luisteren naar verdriet want haar liefde kende sprookjes en een deur naar omarming even groots…

Het lijkt wel, alsof gemis meer dwang uitoefent om te denken aan jou, het lijkt alsof er geen dag voorbijgaat, dat ik niet even bij je stilsta, het is, alsof slijten in dit macabere verhaal niet opgaat, want de dwang om aan je te denken, is net zo enorm als op de eerste dag, dat je me verliet. Ze zeggen, het slijt, ze zeggen…

je zal het met zijn woorden moeten doen met de beelden door hem achtergelaten en ergens op een stille stek waar leven begint misschien nog in zichzelf gekeerd waar de dingen van de dag je naar de toekomst zullen wijzen daar zal hij zijn en steeds zal hij wederkeren blijven wie hij was in jou zelf, in de sporen van de aardse dagen…

Voor O. ter nagedachtenis aan M. Achter een ivoren lach galmt zijn wereld staccato in wegstervende woorden Vraag en antwoord vlechten zijn gedachten ineen tot een gordiaanse knoop Hier, in dit leven knarst de tand des tijds het gruis in open wonden Ongemerkt slibt het zout in jonge ogen tot geen traan de pijn nog schreien kan…

Het ademen is reeds zwaar, avond in de vroege ochtend, licht gloort in de verte, maar duisternis omhult het droeve hart. En langzaam verglijdt de tijd.…

Vergezicht. Over land ontwakend morgenlicht nevelt mijn adem grauw overdekt de welige mensengroei met een deken van rouw. Gelaten. Stromen woorden uit met troost overladen monden in lege ogen woekeren tranen mijn diepste wonden. Ik draag met jou mijn liefde voor het leven waarin ik alles samen met jou verloor. Ik draag je nu voor…

Op die winter dinsdagavond spande zich om jou de blauwe hemel en het brandde, brak en week alsof dit afscheid zomaar komen kon, als zomerliefde, fel van vorm en naam en kleur, alsof de bleke zeeën van de maan zich wenden kunnen naar de zwarte zijde. Wat niet gekund had, is gebeurd. Liever hadden wij jouw adem vurig in je terug geblazen…

In jou mijn engel vond mijn ziel een reisgenoot. Sinds de dag van jullie vertrek haalt mijn liefde voor het leven oneindige kracht uit jullie reis in de dood.…

Het zwijgen staart onthutst naar koolzaad stilte vlak voor de kraag die genezijde afsluit van een ondoordringbare mist ik mis het doordringen tot de einder waar haar schaduw slaapt in een gemis aan korenbloemen en madeliefjes pluizende paardenbloemen en sporen van een trein brengen mij bij haar zonder lawaai en loopschoenen die rust…

In het boek der doden speelt weer die jongen die voor zijn sterven de zon toelachte in het dodenboek waar een vlinder droomt over levenloze nachten zonder bezoek van dagen die de dood verzachten met het blonde, lieve meisje dat na hem ging naar de wolken in een eenzaam dood vertolken in het boek tekent stilte het droevig einde…

Lieve vrienden en vriendinnen, Dank jullie wel voor alle steun, liefde en warme woorden. dag mama (in de kerk van mijn jeugd brandt het licht van leven) nu je gegaan bent nu je rust kus ik jouw koude ogen en een wang waar zacht jouw vrede sust ik mis je, waar ik missen mag maar meer nog ben ik blij om alle…

Zo alleen Zo onbegrepen, 16 jaar geworden 1994, het leven gegeven Anders ja, maar een bijzonder mens Rechte lijnen, structuur Geen compromissen Humor, absurdisme Hand in hand Niets moet zoeter zijn dan de kinderjaren Toen alles nog mocht En niets moest Voorbij, altoos voorbij Niets is meer zoals het was Zo alleen Zo onbegrepen…