(Bezieling) Een begrip: ('t Korbach-effect) Zijn 'Schwung'. Zijn Humor. Zijn Kracht. Talent (Cambuur) Leeuwarden Genoot van Korbachs kunst Twee keer per Maand op de Tribune Met Fritz langs de lijn im- mer een gunst. Fritz Korbach 1945-2011…

Ooit stond ik grenzeloos in het leven geen beperking aan de horizon alles was mogelijk om te beleven er was niets wat ik niet kon Ooit lag de wereld aan mijn voeten ik vloog op vleugels van de wind iedere dag kon ik vol blijdschap groeten volwassen, bleef ik dat blije kind Nooit gedacht wie zal bepalen of mijn leven is voltooid is…

het slikken verleerd adamsappel verzonken bet ik zijn lippen laaf de tere barsten zijn tong ligt verbeten in de gehavende mond de neus versmalt zich beklemtoont het einde soms wil hij iets zeggen maar zijn ogen spreken het zwijgen van de dood woordloos verzonken hij hapt naar adem wil niet dat het leven hem elk moment tergt in…

bloemen zoeken geen vaas kaarten behoeven geen brievenbus zij zoeken ogen om de zorgvuldig gekozen woorden te lezen als uiting van, nu het nieuws de wereld vindt en ongeloof plaats maakt voor realiteit ontsteekt men kaarsen stroomt men samen al dan niet met bloemen en of een kaart alleen al, om even stil te staan bij hetgeen dat waar…

mocht mijn geest zo zoetjes aan verstillen in mijn broos geworden lijf verlangend naar een zachte dood mocht mijn ziel naar verre einders reiken willen schuilen en rusten in een oude hemelse droom laat me dan los, weer huiswaarts keren naar wie mij immer dierbaar bleven en wil mij niet vergeten…

wij hebben gewacht terwijl jij reisde onderweg naar jouw naam en een wijle dreef onder een bonzend moederhart waar je als vederlicht gewicht, in een veilige duisternis, te samen uit ons in enkelvoud bent gestart zo telden wij de verwachtingsvolle uren in blijdschap af naar jouw dagen die zouden worden geboren…

Huiver niet Nu woorden zwijgen en bloemen zullen spreken Huiver niet Ook al zie je door de schaduw de waarheid en de schoonheid niet Huiver niet Mocht aarde je bedekken Huiver niet Als je denkt dat er niemand is die je ziet Huiver niet Want schoonheid is vergankelijk Huiver liever niet Ware schoonheid schuilt in ons verdriet Dus huiver niet…

Warme trieste tranen, verlaten vele ogen Belang in jou is groot, vooral in jouw vermogen. Bedankt hoor lieve opa, 't was leuk dat je er was. Maar door jouw snelle einde, begint ons leven pas. Vrede in de hemel waar je naar toe zal gaan. Kijk maar naar beneden en zie wat is ontstaan. Die natte trieste ogen, werden snel weer droog, bij het tellen…

Grijs bleef altijd maar grijs tot de trein daar eindelijk was toen streepte grijs zwart Hij kwam, zag maar kreeg een valse start Geen mens die hem kon helpen.…

Jij hebt de snaar geraakt die mij deed ontwaken de eerste tonen die ik hoorde zacht van binnenuit nu is het stil jij bent gegaan net zoals je kwam een toon een echo nog zacht voelbaar hij is stil ...de dood.…

zo mooi heb ik je nooit eerder gezien vreemd -jouw onbuigzame lijnen- een glimlach of verbeeld ik mij dat maar je handen bidden niet zij houden elkaar…

Ze ligt daar zo stil In een gekoelde kamer ritselt het vouwen van gekreukte lakens Een laatste blik wordt geworpen op de tijd die voort kruipt in een sfeer van breekbaarheid Voor anderen, onbekende gezichten sieren de ruimte om haar heen Fossiele gestalten die als verlate herinneringen voorbij schuifelen geven pas voor even Ze…

De tijd van komen is gegaan en de tijd van gaan, is niet meer!…

Adieu mijn kleine drinkebroer; vaarwel mijn grote vriend. Dit afscheid valt mij zwaar, jij hebt dit niet verdient. De mens gaf niets om jou, geen moer. Je praatjes en je lach, die ik zo van je mag; ik blijf er van verstoken. Maar er werd zo mooi gesproken. Ach, als jij jou vrienden nu eens zag. Je stoel, je glas; ’t blijft onberoerd zo…

op het kerkhof snoei ik rozen en ik schrik: de directeur graatmager in zijn nette pak tikt mij op de rug en zegt: jij komt er wel op de motormaaier kort ik lentegras en bij het cederpark neem ik een teug whisky uit de halve hells angels fles daarna op naar het kinderenveld ze passen onder halve steentjes één voor één zeg ik ze zacht gedag…

Altijd komt hij, totaal onverwachts nooit ben je voorbereid op hem, ‘k wou dat het anders was, altijd komt ie ongelegen, wil je zeggen wat altijd werd verzwegen, nooit meer zeggen, ik hou van jou, nooit meer mopperen, op van die kleine dingen. Altijd komt ie onverwacht, behalve op afspraak, omdat je verwacht, teveel pijn te lijden…

Onverwachts en zonder kloppen dringt hij binnen – de zwarte botte bijl – hakt liefde weg en het dierbare dat zich in wanhoop vastklemt zet de vensters open laat alle leegte binnen vernietigt de wortels van mijn bestaan zaait de tranen voor een oceaan van verdriet verdwijnt zonder te groeten Verwond door de spaanders krabbel ik…

Zelfs de stilte is nu breekbaar terwijl elke ademhaling de lucht snijdt. Je hartslag klopt nog in de ruimte met tussenpauzes van net niet opgeven. Wat bindt je nog in dit leven dat je krampachtig vasthoudt? Ik voel jouw vingers die niet meer bewegen en jouw huid voelt klammig koud. Hoe cynisch is dit wachten, wachten op jouw heengaan.…

De aanloop naar de finale zweemt grijs een roerloos pad als laatste weg de onnutte palen spreken zich niet uit laten immer door wat verder wil krijsende vogels verzamelen zich voor de loop van een vredig monument het spiegelbeeld bedreigt de zwaan die nog niet sterven wil Hier druilen de jaren van bonkige eenvoud water maalt door vluchtige…

vanochtend, staande op de koude sloot, zo viel mijn oog op bladeren in’t ijs de herfst lag daar gevangen, eigenwijs in bonte kleuren: geel en donkerrood en bruin, met her en der een vleugje groen elk blad omhuld in dood’lijk zwart, versteend en stil, van leven, dood en mij vervreemd, bevroren, koud gemaakt door ’s winters zoen ze vielen toen…