wanneer blad het oude uur filtert dalen gedachten langzaam af in droomgangen waar tijd niet bestaat en elk perspectief golft op de zachte thermiek van wisselende symbolen de zon mediteert op verdwijning en de stad luistert naar echo's van afkalvende dag en het oog vindt sluimerend het zenit op een windstille plaats losjes neemt…

Snellen van dag naar dag minnen van uur tot uur mis verstaan op hopen anker voor het heilig vuur verkwikte kakeling de zon een kwelling voor het ochtend wordt snakkend naar verkoeling opgehangen de stille getuigen berekend naar buiten kussen mijn heilloze lippen het kent nog geen naam…

(na draaikolk) Sinds ik jou ken, heb ik echte liefde mogen Ervaren Sinds ik vertrouwd ben met jou Ben en Leef ik op een vreugdewolk Vol ben ik van jou, samen met jou zette ik Samen sterk Mijn leven weer op de rails Ben me Bewust dat ik jou nu ken Jij ademt waarheid, laat echt niets in het midden Eerlijkheid Sinds ik jou oprecht echt…

Vroeger was ik als was in je handen. Nu was ik die van jou!…

In de zachte trekken van je gelaat tekent zich opnieuw de vreugde uit je kindertijd Als galopperende paarden laat je jouw gedachten de teugels vrij En wonderlijk hoe de boom zich gekromd heeft door het zuchten van de wind Alsof hij een buiging maakt naar het groetende zonlicht en de wassende maan Ook wanneer je handen generfd…

Dus jij zegt echt dat vlinders geen dromen hebben en mijn woorden te luchtig verdeeld geen uitkomst voor jouw vrouwelijkheid bieden waarmee je toegeeft ontvankelijk te zijn voor mijn innige liefde die niets anders is dan het bezingen van een lentegetrouwe getuigenis over dat alles in jouw heimwee zucht onder het verlangen…

de lijnen van haar lijf lopen rond en welig onder mijn tastende handen die haar tot waanzin drijven ik leg het daarentegen machteloos af tegen haar wereldomspannend gedachtegoed bij Bert en Simon sta ik echter weer bekend om rücksichtslos gebruik van korting en de zegeltjes ook filosofen moeten eten…

hij hangt niet op de haak waar ligt ie toch de huissleutel? inmiddels schrik ik niet vraag welke broek je aanhad vandaag beteuterd toon je mij de vindplaats van deze dag: je ochtendjas…

Ga nooit heen zonder te groeten, ga nooit slapen zonder een zoen, want voor je ’t weet, zie je mekaar nooit meer en zeg je: kon ik het maar overdoen! Dan zou ik groeten tot ik stem loos was, dan zou ik zoenen tot mijn lippen barsten, dan zou ik zwaaien tot je uit het zicht was, dan zou ik, dan zou ik alles doen, wat ik nu heb nagelaten…

De relatie heeft zich verdiept en toen is zij stukgelopen op moedwil en misverstand. Nooit gaat het als het is bedoeld, want wat bedoeld is is een fabeltje die je bij je wil houden als een warme deken in de winter. En buiten is het koud en er is geen weg meer terug naar binnen, en je hebt geen zinnen meer voor nu, misschien komt dat later…

Alsjeblieft droom, in mijn droom leef in mijn hart, in dieper voelen en blijf bij me, door de nacht met onvoltooide dromen en vragen is het een gevoel, diep in onszelf waarmee we samen waarheid baren.…

voor R. ik hecht aan dingen die me raken de mooie droom een lief gebaar het zachte strelen door je haar 't onuitgesproken kom dan maar zó zijn er heel veel dingen waar ik een loflied op kan zingen ik hecht aan bloemen in een perk aan tedere woorden op mijn zerk en maak me sterk voor liefdewerk...…

Ik heb niets met dichten maar alles met de dichter zegt mijn levenspartner!!…

in de schittering van haar ijzige ogen drijft stil zijn wrakhout…

Zij pakt de dingen in zacht papier vanwege breekbaarheid en houdbaarheid zij wil schoonheid bewaren Vermoeden dat niets blijft en vloeibaarheid naar vastigheid verlangt als magma om ook eens het licht te zien Zij laat zich merken in haar strelen met vinger, mond en voet en eigenlijk met elk gevoelig plekje van haar zijn…

De laatste zonnestralen van de dag, hij geniet en neemt zijn pijp, die zijn jongste tijd gehad heeft. Terwijl de rook omhoog kringelt, kijkt hij bedachtzaam in de verte, vroeger, ja vroeger, toen... Maar verder komt hij niet meer, herinneringen aan Marie, reeds vele jaren geleden van hem heengegaan. Steeds vager, haar gezicht, haar warmte…

Misschien is het omdat je me te vaak bent vergeten Het kan ook zijn dat je me niet vaak genoeg hebt gekust Maar binnen in mij is het zo leeg word het steeds kouder ik mis je aanwezigheid je hand je schouder…

Als jij zo oeverloos somber denkt enkel het zwart ziet en ik zie geen liefde in je ogen zakt mij de moed in de schoenen ik moet ze trouwens nog poetsen zwart…

ach ik ben oud niet alle wonden kunnen nog helen al meer littekens heb ik nu dan huid maar jij blijft jong althans in mijn ogen ook al evenaar je bijna al mijn jaren je zonnestraalt me door de donkere nacht bedekt rauwe wonden met een fluwelen korst je lach stilt de pijn van botte messen die het lange leven almeer in me stak…

ze huilden een rivier maar nog onvoldoende om het gemis te stillen van vrijheid en geest die langzaam verdroogden in elkaars nabijheid hoe verlaat je een warm zinkend schip dat je eigenlijk niet wilt missen zonder geen van beiden te verdrinken ver weg dwaalden ze, verdwaalden zonder elkaar de lichtsignalen vanuit hun verre andere ik veranderden…