Uit elke vrouw wordt een man gebaard met week vlees en bloed in de mond gespeend met melk en zorgen bezwaard schuift hij zijn klamme buik naar de afgrond En wanneer het ebben komt na de vloed liggen ze op een hoop benen en bekkens gewis komt de koude wind tussen ’t wasgoed het venijn met vuur de adem in de kwintessens Waarna veel napraat…

nog een jaar, dan telt haar leven zestig lentes en één dag die ene dag mag ingevuld naar beste weten een keuze die de eeuwige jeugd vanuit haar haarwortels verlangt haar ouderdom als deugd in kleine lades weggelegd aan haar rokken hangen vrolijke gedachtes ingepakt in beelden, die haar kinderen hebben gebracht de macht van liefde huivert…

profileer je niet wees slechts het begin en eind van eigen kunnen als je geaard bent door jouw vaste voeten zijn de roots van lang geleden als de rafels van vandaag er hangen druppels aan gevormd door vreugdekreten twinkelend gerangschikt tussen tranen, vol van pijn elke laag van dit bestaan draagt reeds de kracht van verdergaan…

in deez' tijd word ik verleid door de stroming haast een waterval die niemand benijdt de grip op dingen, gevoelens uitgespreid druk van morgen in 't heden het missen van d'aarde uit verleden tijdens het zingen dreigen de noten te missen in klank, kleur en mededingen het grijs duidt mij enkel te zuchten even niet de morgen te beademen…

Met de loop der jaren had ze een muur van ongeneigdheid gedrongen een cursieve villa met doodlopende gangen gebrouwd en ik liep hopeloos verloren in haar heikel decor rologend van tafel naar kast blievend naar houvast haar hondse blik plensde als zuilen van regen de klankkast zo klinkt het zo botst het falsetto als een kalebas met rotbui viel…

er komt een maand van stilte aan het is raar om dan voor even te vergeten dat het soms pijn doet, het koud te hebben wanneer er geen antwoord komt ik draag het voor een tijdje mee trek door straten waar men heeft gehuild jarenlang bloemen liggen open, de bomen, roerloos zwart murmelen over reizigers en een tollenaar ik kan niet,…

gevoelloos koud als een blok ijs een harde korst dat zich door zon niet laat smelten is de kracht van gewetenloze mensen als kemphanen staan zij tegenover elkaar en kakelen als de kippen die het moeten bezuren en nauwelijks nog eieren kunnen leggen staat daarom even stil bij de zachte wind die overal om ons heen is en geurt naar lelies…

Vandaag ben ik een briesend paard en trap naar al mijn naasten, blijft u daar liever van gespaard dan zou ik me maar haasten. In een abri kan je schuilen voor het gieren van de wind als de wolven in me huilen dan spaar ik kraai noch kind Maar morgen gaat het beter vast dan bied ik u mijn schouder aan, verlos ik u van zware last en…

leegte jezelf opnieuw uitvinden vanuit niets alles wat gisteren was is anders het boek herschrijft zichzelf als een perpetuum mobile alles wat was wordt niets niets wordt alles wat zijn zal…

Doorgang... en in de laatste avonden pleegt het oog zichzelf te verraden; Het zalven, loochenen en het plooien de wenselijkheden van de onafwendbare aftakeling de blik definitief naar de geboortegrond in gene zijde vertrokken en wij mild smalend het wrak te zien van de laatste uren de herinneringen slechts afgemeten aan de laatste exploten…

ik sterf aan mijn huid waar jij nog flirt met bloesem mijn ogen dimmen telkens meer, de glans van binnen lijkt te tanen jij daarentegen verbeeldt een eeuwig wuivende verenpracht, in dit moment dat jij met mij deelt buig ik verder terwijl jij lacht…

Bouwen willen ze in de stad Nijmegen alleen zondags ligt ze stil De bouw van een zee aan huizen waar mensen kunnen wonen De bouwtyconen lijken koud zelfs kil.... wind en regen hun trawant De maandagkrant meldt vertraging en crisis in de bouw ....op til?…

het onzegbare ergens hier, het waart in alledaagse gestaltes daar schuift het in elkaar, de horizon en elk herkennen is een vlakte de poëzie, het vreemde trekken aan het panorama tot heuvels verheffen, zich tot een berg strekken je vindt er koffers en drama's stoelen die een eigen leven leiden en mensen die er liever op hun kop blijven liggen…

Ze begraaft haar hoofd in de laatste zomerbloemen, haar mond gesloten in stille huivering verrast door vragende, smakeloze, vochtige lippen... Wat zoekt ze ? Ze zoekt het koele water dat borrelend lacht naar de bomen die elkander toe fluisteren . Wat hoort ze ? Ze hoort het zachte zilverscheuten klinken onder het groen van het eikenloverenbad…

Ze liggen kruiselings over elkaar, de nagels witter dan wit, ze zijn er nog, in een nauwelijks nog aan te raken aanwezigheid - Maar ze zijn niet meer van hem, horen niet meer bij de mens die ze een leven lang vergezelden - En die, bouwvakker als hij was, net vergunning heeft ontvangen voor het bouwen van een vrijstaand huis in de wolken…

zelfs aan de achterkant van de zon waar plaatsen zijn die onbereikbaar lijken schijnt altijd nog die hoopvolle verbeelding, een kanariegele gloed rond avondrode vormen “het is niet anders” zeg je en dat is ook zo dus leg ik alle tranen uit mijn hart in jouw gesterkte handen…

Ik weet en voel te veel, zegt de man die zich in zichzelf verliest - Maar dan het wonder, de hele wereld wordt tot drie woorden teruggebracht: Liefde, vrede en verdraagzaamheid, deze drie - maar de liefde staat voorop, Zij staat aan het begin en komt aan het eind, Alles staat of valt met haar, Zij draagt jou bij zich als jij wie…

Je dacht toch niet dat ik dat ooit zou denken? 't Zou niet in me opkomen om zoiets te denken, Een normaal denkend mens denkt zo toch niet? Haalt zoiets toch niet in zijn hoofd? Sterker nog, niemand haalt zoiets in zijn hoofd. Je dacht toch niet dat ik dat ooit zou denken? Dat ik dat zou denken, Ooit? ... Nooit!…

ik stond vandaag schaak binnen luttele tellen was blind voor die ander zij deed mij achterover hellen ik was even naïef, passief, liep zelf in de val; de tijd verdreef traag het mat ik had een schaduw niet op ware kracht ingeschat had geen oog voor een pion in het verschiet, verre van dat…

De stoom komt uit mijn oren, Met ogen in mijn rug Doorzie ik mezelf. Ik merk dat ik ouder word, De tijd groeit uit mijn poriën En gaat er ongemerkt Met mezelf vandoor - Ik probeer me te verzetten, Maar leg het af tegen Zijn vasthoudendheid. Mijn rugogen zien Een mager scharminkel Doorzeefd door de tijd Met zijn ongebreidelde Verlangen…