De binnenmond ratelt En spatelt, tatelt En watelt, laat de bewoner Geen seconde met rust Binnenlippen bewegen Koortsachtig om het Onzegbare te zeggen De buitenmond zegt niets Hij vertrekt geen spier…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

dit leven voelt als vijf levens en is nog niet voorbij er komen er nog vier, misschien wel vijf nog bij en samen met de levens van vóór dit leven en de levens van hier nog na, wordt dat een hele brij ik vertrouw erop dat mijn ziel de weg weet dan kom ik vanzelf ooit thuis bij mij…

Die met verblindend licht Het duister splijt in Gelijke delen en Ons het licht uitdeelt Ons deelgenoot maakt Van het eeuwig vergezicht…

wazig staart leegte mij aan woorden die er eerder uitrolden vanzelfsprekend haast blijven nu uit als in sluier gehuld dwaal ik in een voor mij maar al te bekende wereld waar ik al eerder huisde ook al reikt het zicht niet ver voelt het herkenbaar en vertrouwd alleen woorden ontbreken nog…

nadat ze onrustig geslapen had, werd ze wakker en zag een heerlijke kop dampende koffie voor zich staan. ze nam een flinke teug en….. ze kromp ineen ze kromp en bleef krimpen tot ze nog kleiner dan klein duimpje…. Aha sprak het konijn dat plotseling naast haar stond hoogmoed komt ten val wij zien mensen graag krimpen die…

de dichte sluier van 't omfloerst verstand zweeft tussen ons en de realiteit als 'n wolk van stof die zonder onderscheid de wereld overdekt met 'n laagje zand niet buiten, maar van binnen zit een wants die ons verveeld maakt, moe en tweedehands de chocoladekoppen van de krant die honderdduizend keer voor de klandizie gedrukt zijn, overschreeuwen…

Later bestaat niet meer Het boek dat ik Nog schrijven zou Is er nooit gekomen Plannen zijn dromen Geworden, gedroomd Maar niet bewaarheid, Later bestaat niet meer Alleen het nu nog Alleen het moment Waarin we leven Vanuit een wijd besef Vanuit een wij besef Waarin we nooit Meer alleen zijn Nooit meer samen alleen…

Hier in de ruimte om ons heen in lege stilte van gebarentaal een prullenbak met conversatie de vogel met een oud verhaal en kale kruimels voor de natie in laatste regen van de dag een druppel die om aandacht vraagt gedachten aan een serene brief een plein om even alleen te zijn wat doemgedachten voor de variatie.…

Het kind pakt vol vertrouwen De hand van de man, de grijsaard Die zijn vader is, Of zijn opa, Dat maakt ook niet Zoveel uit, wat telt Is de onvoorwaardelijke liefde Van de mens wiens adem hij kent Als was het zijn eigen adem, Die net als hij een mens is Die Adam heet, een mens die door De adem geschapen is…

kleurloos zijn onuitgesproken woorden die hun betekenis niet kunnen dragen ze hangen in het luchtledige waar zwaartekracht geen vat op heeft het blanco schilderij hangt verlopen aan de wand tot gisteren hield het verloren dromen gevangen die altijd hadden willen ontluiken maar onmogelijk tot hun recht kwamen daar de schilder het bij voorbaat…

assepoester veegt en veegt alle as veegt ze bij elkaar hier en daar ligt een donzig veertje uit een ver verleden zacht wit kwetsbaar vermengd met zwarte as zachte as witte aarde kwetsbaar wordt kracht nu het vuur gedoofd is kan de vogel herrijzen deze keer geen struisvogel maar een adelaar die vliegen kan…

Hij kent mijn adem Beter dan ik hem zelf Ooit ken Elke onbedoelde Vingerwijzing Pikt hij op - Hij kent mij Zoals hij er is, Zoals ik er ben, Zoals wij er zijn…

Een droom Een droom Een droom komt voorbij Een droom waarbij Het licht bij bakken Naar binnen komt En de rotswand van het Donkerste donker van de nacht In stukken splijt - Openingen ontstaan, Grotten, holen, Scheuren worden schuren Waar het licht In schijnt, waar De zon warmte brengt Voor mensen op drift, En onderdak…

het zicht waardoor helden onvindbaar lijken toch hangt dit blaadje nog altijd onvermurwbaar aan de boom niet dat de wind niet genoeg z'n best doet evenals de regen het vertroebelt alleen zo het zicht…

niet meer zijn wie je was ben ik dat dan die vrouw ken ik haar heb ik haar ooit eerder ontmoet waar komt ze vandaan en waar is die andere vrouw gebleven soms zie ik haar heel even als een oude vriendin die ik veel te lang niet gezien heb…

De duizend doden Die ik ben gestorven Liggen begraven Ver achter mij In de wereld van Vergetelheid, Alle momenten Die mij van mijzelf Vervreemdden - Aan de einder lang En breed verdwenen - Zijn niet meer, Want in het verleden Is de tijd niet meer…

als een kleine jongen zit je daar de ruggengraat dun daar deze nooit gestreeld is altijd op zoek naar bevestiging al komt deze niet binnen lijkt jouw hart een bodemloze put die jouw schoonheid niet terug echoot de zoektocht nog immer gaande…

Zijn het de voetprints die ik achterliet in het onbeschreven zand, waren slechts een kort leven beschoren gedraaide realiteit op een morgen als ik ergens anders ben ik rijk of berooid door de eigentijdse wind of de regen etst in de vervlogen teksten van mijn afwezigheid of er iemand voor mij was geweest maar wie ik werkelijk was en wat…

ik weet de stoelen en de tafel het bestek dat schilderij die spiegel met verweerde plekken al die dingen kennen mij alleen de mensen die daar wonen eigenlijk ken ik ze niet echt en zij mij ook niet denk ik steeds vaker althans dat hebben ze nog nooit gezegd…