De tijd leunt tegen mij En ik ben niet bezweken Tegen mijn botten schuurt hij, Holt mijn beenderen wat uit, Schuurt het bot en krast Tot een doorbraak Komt het niet, want Het merg blijft heel, Het wordt niet aangetast…

Ondanks dat mijn toiletpot wat beweegt door losse schroeven zit ik er behaaglijk en stilletjes een boek van Yvonne Keuls te lezen. De langwerpige, rode lampekap doet mijn schijthok tot een peeskamer op de Wallen omtoveren, maar ik verzeker je, dat is het niet. Terwijl ik mijn biertjes uit pis, lees ik hoe grappig Yvonne over haar Indonesische…

Je hebt me gekregen En nooit verteld Wie ik was - Uit jou voortgekomen, Gekoesterd met jouw handen Als ik pijn had, Gedragen door jouw liefde Als mijn verdriet zich Uitte in gemis, Heb jij mij Duidelijk gemaakt Dat jij er bent Zoals ik er is…

leeg durven laten is niet één voor tussen wiegende wolken en schuimende golven door het verruimt de geest die immer dolend bleef zich laafde aan alles wat houvast bood of was dat de wens van de gedachte opdat de cirkel dan rond zou zijn…

verloren lopen in onheilspellende nachten waar de dag geen vat op lijkt te krijgen hongert het hart naar hetgeen ongeschreven verder kabbelt struikelend over een grote leegte aan het begin van de doodlopende weg roep jij : ' mijn hart is blind ' stug loop je door net zolang tot jij jezelf tegenkomt…

Hier zitten we in onze eigen wereld, waarin we verwonderd ons-zelf veroordelen Denken aan wie we zijn en waar we aan moeten voldoen Het is niet snel goed genoeg Wat is goed? Wat is genoeg? Indrukken. De betekenis geven, aan iets wat we zelf niet begrijpen. Teveel. Het zoeken naar de rust van acceptatie. Het vinden van wie we…

ik blijf in de schaduw van het huis het maakt zich klaar om het gemis te verzamelen deuren openen en sluiten lopen mij omver terwijl ik op elke tekening stilte plak onder een verdonkerende hemel maak ik het bed op voor nachten waarin wijzers verfrommeld worden tot korsten van tijd ik wil nog even gaan zitten de dagen vastnemen…

Vier keer achter elkaar Hetzelfde stapeltje Washandjes recht leggen, Zes keer dezelfde sleutel In het slot alleen maar Om zeker te zijn Dat het klopt voor mij, Voor mij, vandaag, Zoals ik elke dag alles In gedwongen regelmaat Moet doen Om vrede te houden Met mezelf - maar Het verlangen blijft Naar een leven zonder Angst…

het venster zonder uitzicht slaat een kruis in zijn verhaal onwrikbaar plukt de herfst de bomen kaal hij laat hun takken staken winterkou betreedt het spel vol witte sporen op het kale vel van wederhoren druppelt fel ontdooid geweld het laat zijn onheil braken doch de notenboom draagt vruchten in het zuchten van de wind het zomerkind…

en dan kerstavond met ons pap mee naar de mis, de enige in het donker honderden kaarsjes en een donderende vrede thuis streek mama lakens glad, ze waren geborduurd met rode sterren, afgevuurd rond groene krans elk bordje gaf een kerststol elk gezichtje droeg de glans van duizend lichtjes en hield dat - de nacht uit - vol…

in mijn wintertuin slechts een roodborst, oude vorst en ik sta bevroren op mijn plek de vogel zoekt tussen de sneeuw zijn snavel witter, als hij kruimels eet en vet, hij danst op randen van versteende potten de vleugels vluchtig en zijn borst geeft licht ik sta bevroren warm mijn tepels met mijn linkerhand de ander houdt het vast…

Donker dat door Me heen trekt Uiteinden van Hersencellen Waarin de pijn Zich verzameld heeft Die ik door de verf Heen naar buiten druk Elke penseelbeweging Geeft verlichting, Brengt het pijnlijke Over op het doek, Geeft uiting aan verdriet Dat kracht meebracht En wijsheid In de tijd…

als dan jouw vingers boterzacht sluipen kruipend hun weg vervolgen, stil jouw stem, het zwijgen klinkt als een bekentenis ik knik en achtervolg de blik uit jou, jouw ogen pogen tot het niets, zeggende dat zwijgen toe stemt ach ik lach en laat jouw vingers grijpen…

zachtjes streel ik de zorgen uit de tijd die daar semi onaangeroerd liggen nog voordat ze tegen wil stribbelen kus ik haar tot stilte vertrouw op wat er komen gaat al is de blauwdruk daarvoor nog altijd in de maak haar voorzichtige glimlach schildert zonnestralen door een potdicht wolkendek waardoor er glimlachen geboren worden op…

de draagkracht van lijf en geest kan het scheppend vermogen allengs minder doen belonen ik heb lang de rek kunnen gedogen maar ontmoet thans de grens waar het verstand moet tonen dat mijn adem stilaan achterblijft dat een nieuwe uitdaging van haar vervulling wegdrijft en ik gedwongen word tot mijn aardse vertraging ik zal…

We zouden samen naar de Aarde gaan Daalden af in Moeders schoot Maar jij ging er vandoor Na een dag al Hooguit twee misschien Hield jij het voor gezien Ik bleef zitten Om geboren worden Waar ik helemaal geen zin in had Zo alleen Nu zoeken we elkaar langs veilige wegen Nee, ontwijken heeft geen zin Want we komen - ons - altijd…

het hart roept de ziel schreeuwt haar geeuwende nood van eigen loslaten waar praten we? waar liggen we weer hand in hand waar verblijven we boven verstand in aardse woonsten? ach de allerschoonsten blijven haken, in het tussenland van alledag…

Harig lig je hier, Aanraakbaar dichtbij Met louter leegte Om je heen, Leegte die er is Zoals jij er bent Zoals jouw Waakzaamheid Er is, Maar - Slaap nu niet langer, Het is niet donker meer, Het licht roept…

nu de tuin niet meer in het licht drijft en de winter aan lage schaduwen hangt windstil als wit papieren vogels met gevouwen vleugels voel ik het eindeloze gedicht waarin mijn stem zacht en zachter wordt de ogen geduldiger rondom de sneeuw die valt zorgvuldig door de stilte beschreven…

Ik ben anoniem, ik moet niet zeuren; over bekendheid hoef ik niet te treuren. Ik kan denken wat ik wil, het leven bekijken door een eigen bril. Mijn mening zeggen is soms riskant. Te zorgen heb ik dat ik nimmer mijn vingers brand. Anoniem ben ik zonder een eigen gezicht. Ik ben een schim in het ochtendlicht. Als een schim heb ik een…