De schaduw van onzichtbaar zweeft zijn vlucht omheen gedachtentorens in mijn hoofd blijft hangen, nu mijn vlam is uitgedoofd, met arendsvleugels wiegend in de lucht. Hij dompelt mij in veiligheid en zucht zijn adem in mijn oor, ik heb geloofd en nooit wordt deze vrede mij ontroofd. Al blijft zijn nest onvindbaar in 't gerucht van werelden…

Versteende melodieën vibreren intens en monotoon langs steile notenslierten. A capella chanten op roosblauwe wolken. ‘Aum’ is Amen geworden. Een laaiend vuur van ijle boventonen kleeft tegen mijn schedeldak en brandt een puur, zwart gat vol leegte. Vergeelde woorden in Latijn absorberen het irritante gemier. Heilige stilte staat als een…

grote rivier, aan jouw oever strandt mijn denken - glazen libel met vliesvleugels aan - ik duikel in je buik op jouw wenken vooraleer de dag is dichtgegaan grote rivier, in jouw water zwemt mijn weten - papieren blaadje van een vlinderbloem - jou zal ik zijn, in jou wil ik heten een nieuwe naam nooit eerder genoemd in mij kabbel jij je klaterend…

koeien sproeiden hun schijt van schrik tussen schaap en geit duiven dweilden koerend de vloer een zweep zwetste en kletste het geld van tafel wisselaars gristen en hielden gewis hun wafel gehoede boeren gedroegen zich stoer maar hun stieren zwierden hun staart in de bedremmelde gezichten, bebaard of niet, onheil lag op de loer nu de timmermanszoon…

Ik flits haar blitsend blauw zoals zij mij flauwwit flitst nu de zon de wolken openritst, het licht uiteensplitst tot zilv'ren visjes laverend in het glittergrauw van haar négligé. Ik brul haar bulder-lied zoals zij mij schier murw brult nu ze zich in golven hult, haar katterug opkrult tot wulpse bergen, neerstortend in het vunzig diep…

De kraai, ekster en zij die koeren Er zit weer onweer in de lucht Hoogzomer slaakt een diepe zucht De donderbeitels gaan zich roeren Nog even en de bliksemschichten Zullen het kwade bruusk verjagen De kinderen stellen alweer vragen Lukt het de huislook pais te stichten De huisbezems het vuur te weren Zal donderbaard het dak maskeren Op…

op de schedelberg kruis mij de wonden aan zeven pijnkorsten kleven een lans in zijn zij twee voeten twee handen verdriet doornt zijn hoofd 'mijn schaamdoek geroofd' zegt hij op zijn rug striemen branden kruis mij kruis mij de redenen aan scherven spreken van lijden en sterven de hemel voorbij donder bliksemt nacht bij dag geven…

Niet in de regen -hij smaakt naar avond vol appelroomtaart- kwam ik je tegen niet in de golvende zon waar een zeiltje op vaart niet kon ik je vinden waar sterretjes groeien in wolken vol crème noch waar de winden buitelen en stoeien om de eerste te zijn maar in mijn huilende nacht - hij ruikt naar struiken vol…

Adam proefde. Het sap van de ongehoorzaamheid liep in straaltjes van zijn kin lekker naar zijn zin hij veegde de zonde van zijn mond en boerde. De slang stak in een poging tot eerlijkheid haar listig vel tussen de spleten van haar slecht geweten en gehuld in een kleedje van onschuld gleed ze van de tak. God's stap op weg naar genadigheid…

Gisteren lag witte hitte met haar buik bloot te zonnen op mijn schoot vandaag voelt blauwe koelte zacht als een kattevacht terwijl het gras uitgeteld zwijgt nu het de gelegenheid krijgt luister de kerselaar fluit mezenwijsjes naar de koerende jongemeisjes boven in de wilgentop ik vouw me knusjes op in Gods baarmoeder waar stilte…

de tijd waar ik oversprong viel dwarrelend naar beneden de ruimte waar ik in doordrong versplinterde tot plaatselijkheden vastgeklampt aan de adem van mijn mond heb ik al het bestaande uitgedampt tot aarde, tot grond in sterrenzeeën heb ik gezwommen zag de schepen één voor één zinken heb alle melkwegen beklommen om me uiteindelijk…

Ondanks dat haar poffertjes mooi bruin waren verbrand wees de vader naar haar tempel dat het zonde was te zonnen op zondag op het zonnig naaktestrand…

Gheryt Sangers - Pater Magister die in het Convent der Jacobijnen de Schrift leest - zaken doet - zich tot Rome wendt - tot mildheid wordt gemaand in dit koud land waar hij - de Stricte Observant - God eert leyt hier begraven al wat hij heeft geleerd leeft - zonder end.…

toen de kruik brak sijpelde mirre over zijn voeten de albasten scherven riepen : schande mirre is niet voor voeten Maria wel voor liefde schreeuwden twee ogen ze begon hem af te drogen met zoute kussen en magdalena-haar…

In zeven vlechten toegewijd aan God sloeg ik die mij knechtten donder op verrot Om me de les te lezen bond je mij aan m'n bed met zeven verse pezen 'k heb het je belet Je kwam met zeven touwen nooit gebruikt soepel als vrouwen m'n kracht werd niet gefnuikt Je vlocht mijn haren in de schering van 't getouw kon ze toch bewaren…

één is er niet twee wel en drie en honderd maar dat ene is verdwenen ravijnen dorens duisternis geen antwoord op haar roep kuilen huilen droefenis een halo in de troep de weg gaat hoog en ver weg van twee tot honderd maar liefde klautert verder de berg af tot verwonderd voeten vallen over waar was je…

de trein kwam aangespoord duizenden zielen aan boord hengelend naar leven op het kruispunt van de dood gaf het wisselsein rood jij hebt je kind overgegeven toen de trein kwam die zijn leven nam bood ik jou mijn boterbrief een slavenring door mijn oor nu ik jou eeuwig toebehoor mijn liefste, mijn lief…

Langs de lichte kromming van mijn hengel glijdt zonder rust mijn blik de lijnen af verwacht een wonder, wellicht een engel het snoer trilt en de wind blaast straf Ook Jezus was een vissersman een voet op het water, een hand in het zand dat het vaak mislukken kan wist Hij van het verlaten strand Waar ter wereld Hij ook viste op schepsels…

Bij God ging de telefoon. Hij rinkelde heel vrolijk of je aan het geluid kon horen wie het was. En zo was het ook. God hoefde niet op te nemen. Hij wist exact wat er werd gezegd en vaker nog: verzwegen. Dit keer ging de telefoon heel kort. Had iemand hem weer neergelegd omdat hij spijt had? Angst voor een gesprek of verkeerd verbonden…

Met dank aan Jan Engelman Akhenaton, ik roep je aan je tempels zijn hier ver vandaan en alle sterren hozen. De vele beelden die ik vond je teksten en je buik zo rond deden me telkens blozen. Jouw Nefertete, fijn en slank met kinders in een zonnerank diep in een steen verscholen Getuigt van vrede en van jeugd van spel en ook van kindervreugd…