Jarenlang vond ik het een geruststellend idee dat jij als een laatste Mohikaan je kleurrijke schilderijën maakte in je Parijse atelier. Ik zag je vruchten her en der verschijnen op de meest vreemdsoortige artikelen, ik vond je de laatste levende van de oude meesters die nog schilderden met hun ziel. Soms als ik depressief ronddoolde en…

Aardappels in Nuenen, in Arles zonnebloemen en in Auvers het korenveld met zwarte kraaien een man in knetterende zon aan ’t zaaien wat laat ik graag mijn ogen langzaam zoomen tot bij de klodders, vlekken, vegen, ze doemen op en dichterbij en terug, de kleuren draaien perzik- en amandelbloesems, hemels laaien in mijn hoofd en buik, handen grijpen…

Mijn rem brandt zei Gerard dauw me eens aan het is niet ver meer naar waar Jan steen en been klaagt over pijn in zijn bol Ferdinand maar toen Frans’ hals brak verliet hij het land…

Dag mevrouw Hemmes, ik ken u niet toch hangt u bij ons in de gang, er is eigenlijk niemand meer die u echt ziet want u hangt hier al tamelijk lang. Uw zuster hangt naast u, zo is mij verteld door de man van wie ik u kocht, u lijkt niet op haar, heeft een zachter gezicht ik denk dat die man u wel mocht. Uw zus lijkt op Bea van de tv uit…

Boven Zaltbommel tekende hij wolken maar geen gewone alledaagse hij toonde in zijn kunstwerk diepere lagen vormde er zijn beleving in. Boven Zaltbommel dreven tolken zij laten door het leven van alle dag het Goddelijke zweven. Geïnspireerd door de aquarel van Anco Wigboldus. De foto van het kunstwerk is te zien op http…

stilletjes in de hoek vechtend voor zijn leven was hij altijd wachtend en gedreven, maar tot aan zijn klappen was iedereen het zoek. hoe kon iemand zo stil en bedaard klappen verkopen door te lopen. zo fabuleus hoe hij uit zijn hol was gekropen, want het gebeurde met een enorme vaart. buiten de ringen van de arena is de stille sluiper het…

Dicht en zo ver bij… in het glinsterende neongezicht ligt haar ware toedracht met het zachtbruin van de nacht onthult zij haar geboortegewicht Boven de ronding van de stadsspiegel steekt zij het skelet van ramen in de steigers ...en zij ontdubbelt zich op het schilderende water…

vlakken verdelen kleuren passend binnen zwart vormend een geheel…

Ik zag een veld vol stevige zonnebloemen, verbaasd dat zoiets hier mogelijk was en daarboven zwarte kraaien, je kent het wel, deze keer als levend schilderij van mijn beroemde zielsgenoot Van Gogh, Vincent ja, een depressieve aap zonder prozac helaas, de trein raasde voort, maar dat gele beeld raakte mij als nooit tevoren, boezemde mij angst…

er zijn niet veel kleuren mee gemoeid in rake streken ben jij de ezel en het doek veegt onbarmhartig jouw leven op het toneel uitgetekend…

schakeringen wringen elke volgende lente tot in het transcendente dringen ze verder door en telkens dommelt ergens een verholen bloem in knop droomt alweer een meisje haar allermooiste doek ze wil nieuwe kleuren grijpen in het ijle en met felle vegen vatten tot nogmaals vruchten licht naar donker rijpen…

Lopend over wegen met een penseel gekleurd een vogel in de regen zijn vleugels met olieverf besmeurd Achter een geschetste boom en lila bloemenpracht duwt de getekende luchtstroom mij in de donkerblauwe sterrennacht Wandelend over het doek zacht land ik op het linnen zittend in de donk’re hoek weet ik niet hoe te beginnen Hurkend met…

nog geen dauw in de verse blaadjes wel een vroege honingraper die de tere pas gestreken eenling bezoekt met een zacht gezoem op rijm de schetser zalft de huid die geen trots herkent in de ogen van de spiegel waar gisteren de dader was van het nog onbesponnen huid, misschien maagdelijk doch zeker onbevreesd een machine op geluid, toekomst…

Een onbekend landschap doemt op met gesloten ogen volgt mijn geest een kronkelweg achter een oude eik moet ik stil gaan staan en daar verschijnt opeens jouw silhouet ontspannen kijk je naar het beekje dat langzaam voortstroomt in een glittering van hemelsblauw alsof je bang bent te vergeten leg je het vast penseelstreken mengsel van…

Onvergeetlijk zonder woorden, blikken uit het laatste vensterraam, dood wild op gedekte tafels, handgeschilderde ogen, tranengevuld ontroerend onverdorven blijven mensens meesterwerken, veel besproken werkjes, verantwoorde compositie in alle eeuwigheid bestaan zonder hoop, geschilderd realistisch en met nog veel meer liefde, naam je…

je penseel lijnt je gedachten uit op het doek kleuren spreken hetgeen je niet kan bewoorden een schilderij zegt soms meer dan een boek of een blad vol akkoorden…

Met een hart vol achterdocht staat hij op de brug leunend op de balustrade Vecht hij tegen wanhoop terwijl de avondzon het golvende kronkelende landschap kust O hartstochtelijk vurig schouwspel, vulkaan Krakatau De schreeuw, O rode lucht met gouden gloed Stroomt kokend bloed het duizelig gemoed…

Stijlvernieuwing. Wedergeboorte Renaissance. Nieuw levensgevoel Van deze cachet was Botticelli Een typische representant Bedekt naakt. Doorzichtig gekleed bloot Contouren van lijven talentvol Gepenceeld. Op breed doek mooi neergezet Vaatjes stijl. Tonnetje zijn trant 't Zijn devote, vrome madonna's Hun schaamte voor een deel verhullend…

het scherpe oog tekent de hemel van binnen, een rare machine maakt indrukken onthoudt kleuren vormen, hij loopt weg. Van iets maakt hij later op papier ook iets, maar anders, het hoofd en hart doen mee en het verleden speelt mee, tranen en glim- lachjes, verkeerde en goede ideeën en eerdere indrukken.. het koperen licht valt door…

Het rode droomhuis lacht mij toe als de rode haren van een beminde vrouw in het buitenland. Het pad in de bloeiende tuin is een rode loper, die aan het einde opklimt en vervloeit met het huis, het huis van rode aarde. Geschilderd in zijn laatste jaar lijkt het huis mij een voorschouw op de bloedige terugkeer naar de rose moederschoot de…