oog in oog met de Mona Lisa van de Lage Landen onder de zwarte sluier behoeder van het kroezend kapsel de melancholieke blik van Oopjen vrouw en moeder een mouche op de linkerslaap hoe licht is haar huid net onder de zijden zomerjapon steekt haar voetje uit het ongeboren leven in de bollende buik de Gouden Eeuw aan haar voeten…

ik zou zo graag een echte schilder willen zijn met een oud en stoffig atelier hier en daar wat flessen wijn een paar gebroken glazen van een bacchanaal in eerdere dagen een flamboyant figuur met grote zware laarzen die pillen slikkend zijn kunstbroeders steeds doet verbazen de baret en zwarte cape die ik mij aanmeet suggereren…

(voor Rob Scholte) Waar vroeger de postbodes in alle vroegte de post sorteerden in houten hokjes, terwijl radio drie door de ruimte weergalmde, hangen nu in alle stilte zijn kunstwerken te pronken. Waar men vroeger geld kwam halen en storten, postzegels kopen en grote pakketten versturen, ademt nu de serene sfeer van geen handelsverkeer.…

Een beschadigd voorwerp wil je weer hebben zoals het ontwerp. Een kunstobject is niet gemaakt voor de eeuwigheid, leeft al een heel leven, in een stille bescheidenheid. Ingekaderd of gezet in veiligheid. De restaurateur kan men beschouwen als de dokter van kunstvoorwerpen. Eerst vindt er een onderzoek plaats, dan wordt de diagnose gesteld,…

ik wil de lente vangen maar de bloesem blijft vooralsnog aan de takken hangen heb mijn baret opgezet voorzien van ezel kwast en palet ben ik de natuur ingegaan een oase van kleur waar penselen vele hemels kunnen doeken zonder aan kwaliteit in te boeten overweldigd door zo veel goddelijk moois konden mijn handen geen wonderen maken…

Sinds jaar en dag penseelde hij veel welgevormde vrouwen Met vaste hand verbeeldde hij hun borsten en hun billen Nu hij op leeftijd is, zijn handen meer en meer gaan trillen Ontstaan er op het canvas bibberlijnen, plooien, vouwen Tot zijn verbazing wordt hij nu geroemd, ‘doorleefd ’ is hot Dus schildert hij met verve rimpelhuid en knokig bot…

jij bloeit ondanks de rijp op je bladeren neigt langzaam naar de zon met zijn al warme stralen wiegt op een lome wind om je eerste kleur te halen preludeert met lichte tonen op de zomer die gaat komen met een nieuw penseel juicht jouw ziel bruisend lente in dit fraai tafereel…

ik heb gestreden voor perfectie geleden onder foute kleuren in een vals perspectief heb met mijn penselen gebeden ze het fijnste linnen en de mooiste pigmenten gegeven maar het doek oogt dood en heeft de stilte van een graf onder een vale zon zonder vitale kracht toch hoop ik een dezer dagen de streek te kunnen maken die…

ik zie je portret in licht craquelé uit scheurtjes in tijd lekt de kleur van pigment jouw vitaal moment heeft een waas van vergeten leven gekregen zelfs het mystieke van je lach is in diepte wat uitgevlakt ik probeer met de fijnste penselen iets van die magie te helen in retoucheren laat ik de jaren ontdooien zo dat je…

ik heb vanmiddag in streken het voorjaar opgezet nog niet met groot penseel en felle kleuren maar het pril van eerst verschijnen op het lichte wit van sneeuw gelegd zon wist met zijn koesterende warmte al wat diepte in te stralen mijn schilderij is blond van wind en zon in lentes eerste levensverhalen…

rook sleepte zich uit haar longen pure malt druppelde in haar keel miles blies zijn giftig koper in haar handen er was geen ontkomen meer aan deze nacht ze bood geen weerstand gaf zich over met getrokken borstels regen viel wind stak op vuur in haar zeegroene ogen koningsblauw loste op in karmijnrood ze danste alsof het nooit nog…

Mona Lisa, grote voorname diva. Van het verleden, maar ook van de tegenwoordige tijd. Jouw mysterieuze glimlach is voor de eeuwigheid. Als een verrassing die niet twijfelt aan een eigen realiteit. Mona Lisa, geschilderde Maria. Icoon uit het verleden, maar ook van de tegenwoordige mens. Die vele harten in verlangen heeft gebroken…

Het doek dat ik zag voor mij sprak me enorm aan. De mensen erop staarden, was het naar mij of keken ze naar de toekomst. Ze bleven gewoon staan. Hun gezichten kon ik niet herkennen, toch priemden hun ogen door mijn hart. Hun gezichtloze hoofd had iets, dat ik niet had. Ze waren geduldig, iets wat ik niet ben. De geweven draden hielden hen…

ik was in de ban van vorm en kleur zij inviteerden mij als hun penseel mijn beitel bleek te scherp en agressief claimde teveel ruimte in een brok graniet bij het sierlijk transparante van glas was het de warmte die ik niet onder controle had ik wist altijd al garen te spinnen tussen het witte linnen in mijn schildersatelier…

ik probeerde stukjes geluid op het doek te penselen in het verhaal van de pigmenten leefden er velen heb tonen gemengd tot een lief arrangement van meeslepende kleuren in dansende vormen kwamen zij langs wervelend onder mijn hand een dirigistisch teveel omdat linnen ging spreken over diepte en liefdevol leven op mijn doeken…

Zorgvuldig het mengsel Van lijnolie en pigment Van uitlopende kleur Op het paneel aangebracht, Hoe goed ook de verf Zich verdeelt over Het maagdelijk oppervlak, Zonder dat er ook Maar enige intentie Achter zit, zie ik Dat een onverwacht Lijnenspel van licht En donker het wint Van elke kleur…

ik heb wit gebroken tal van pigmenten tot leven gewekt mijn verf heeft met linnen gesproken samen iets nieuws opgezet door vloeien kunnen kleuren weer groeien in een natuurlijk verloop geen penseel dirigeert de harmonie van bewegen het mes is terzijde gelegd vrijheid in componeren heeft heel subtiel de toon voor mijn ziel weer…

vroeger dacht je als je groter groeien wil moet je bij japie wonen want daar daar hadden ze het king corn later weet je king corn eigenlijk is het - heel gewoon - een beperkt product dat wel de maat maar niet de mens doet groeien immers je ontdekte - met of zonder - groter wordt je van kind wordt je puber groei je tot adolescent…

Zij lijkt sprekend op de vrouw, die bij Christian Schad op 'Zelfportret met model' staat. Terwijl ik mijn ezel verplaats, ligt zij te mokken op de canapé. Uit de fruitschaal neemt ze een banaan en ze kauwt die als een bever op, als een elektrische heggeschaar. Dan gaat ze even staan en maakt ze een opwindend gebaar. Ik zeg: 'Stop! Ga…

ik heb het bos achter me gelaten nog groenen drogende bomen of ik terug wil komen leg net de laatste hand aan de bosrand in zijn overgang naar hei met herten spiedend op een rij oplichtend wit met paarse streken geven lucht zijn horizon in weidsheid en vrij perspectief ik zoek het zand de kaalheid van de droogte waar de scheve…