Je taalkeuze werd naakter. Als een vermoeide zwoeger ontdeed je je van de badjas en sprong je in de vijver achter je onnaspeurbare sprookjeskasteel. Naakter dan dit naakt kon je niet gaan. Je perste er nog alles uit. Als een Don Quichot daagde je de dood voor het gerecht. Inmiddels spookkasteel zag je God als sluipmoordenaar, die elk moment…

Voor toegang tot het tijdelijke paradijs is wat het heden ons steeds zal leren overhandig een geldig plaatsbewijs opmaat tussen de ziel en lichaam onderzoek de klankkleur, geef het een naam dan blijft het niet bij mooie woorden maar geschreven door de volprezen pennen van het hart stilte wordt niet veranderlijker dan het besproken weer hoe…

zou het kunnen… of is het toch een illusie ik bedoel, zo vol gevoel schrijven naar een doel misschien is het één van de talloze dromen teveel denken aan zoek ik naar iets wat niet kan of zelfs mag bestaan wil ik te graag geloven dat woorden zich weten te ontplooien gedachten kunnen stillen is het iets onmogelijks vragen dat…

De mist vertekent het zicht in de schaapskooi van de verwachtingen, het priemend licht is in aspiraties opgegaan, uit de sikkel van de maan welt een overtollige traan. daaronder grazen prooidieren van door de wol geverfde taal, gedreven door herders met een eigen symboliek ten prooi gevallen aan de melancholie van deemoed…

Een zin, een woord dat optilt uit de traagheid der gedachten- dat glimlach brengt waar enkel mist de ziel bespringt. Een kalme lucht die regen torst en vallen laat ook waar geen droogte is, maar die doet dromen van de lente. Een woord dat niet gezegd, toch klinkt in dromen en verwachten. De traagheid der gedachten tot vrede brengt, tot…

vandaag valt een deksel op de dag in een tijdloze capsule steeds verder van de grond alles wordt taal zonder druk…

Wichelend met woorden proberen kieren te dichten om de kou buiten te houden wat warmte te koesteren Kom lees wat dichterbij proef van de woorden en warm je aan de zinnen Verwonder elkaar telkens weer hier in je moedertaal met je eigen verhaal…

de tijd dat ik mij een illusie aan liet dichten is allang voorbij ik zie geen blauwe lucht wanneer die er niet is voel geen liefde voor een vreemde en begrijp dat eenzaamheid slechts op papier kan staan zonder echt alleen te zijn dus schrijf de vonken van je pen en vul het witte blad vol met al je leugens je bent dood of bent…

je neemt het woord alsof je het uit de lucht grijpt de rode krasserige strepen met scherpe tong zijn niet van de lucht mijn huid, een pantser staakt enkele deuken later het verzet de verstikkende lucht berooft me van mijn adem laat me zwijgend schrijven…

Met mijn handen druk ik uit wat mijn tong niet zeggen kan. Zij zijn de tong van alle standen. Zij zijn de tong die taal uit, en spreken in alle landen. Met mijn handen benadruk ik onvermoed wat in mijn binnenste onstuimig broedt. Zij die de slip op de tong doen stranden, vinden troost in de taal die gebaart met de handen Met de handen…

ik ben mijn leven niet zeker sommige woorden zijn dat wel zijn het de stromende woorden de luchtige of zij die uit de lucht vallen? de woorden achter de woorden de zwierige of de de valstrik-woorden van fluweel? zijn het de denkbeeldige woorden de lichtvoetige of die van spervuur en metaal? ik ben mijn leven niet zeker sommige…

de taal maakt zich los van het woord klanken vervagen in het loze niets gebaren verstillen zoals bij strenge vorst de wolkjes die ik uitblaas 'hoop 'is het woord dat ik iemand hoor fluisteren 'hoop 'is de kachel waaraan wij ons gaarne warmen…

Herpak de valide dromen in een oud valies als ik naar de onbekende oorden reis laat mij dwalen door de allerarmste teksten, ik neem alleen mijn lege taalhuis mee op een mistige morgen in het voetspoor van plat betreden woorden uitgezwaaid in dit verlaten oord geen idee hoe die dag zal heten als ik de zwartste gaten van mijn horizon…

het eerste schrift heette spijkerschrift het waren geen afbeeldingen van farao's het lijken eerder vogelsporen ingebeiteld om te onthouden van wie je nog geld kreeg of wie je moest betalen weer eens te laat nogal praktisch zoals de vogelsporen merk je later dat je ook iets kunt bewonderen met diezelfde tekens…

schrift is geschreven maar misschien begon al eerder het intensieve lezen van vogelsporen in de sneeuw door de jager daarom wist hij welke kant hij op moest wie weet was het net zo goed een vrouw de vogelsporen waren het bewijs van afwezige vogelpoten die verder waren gegaan,zo duidelijk je hoefde slechts te volgen…

je denkt misschien dat alle talen hetzelfde zijn maar dat is niet zo ik kan zeggen doe deed gedaan maar in het Chinees bestaat dat verschil niet wel kent het Chinees 4 keer kleine wisselingen van toonhoogte waarmee je met hetzelfde woord mogelijk groot geluk vertelt of diep verdriet of excuses voor een niesbui of beetje…

Ik heb met woorden gevochten als was het met de degen kom ik nu gedichten tegen sla ik het boek even open dom van mij om toch te gaan lezen ik weet hoe het gaan zal ik struikel al over het eerste woord poëzie lezen is soms als schermen poëzie schrijven daarentegen is als dansen op je eigen bal.…

Mooiste woord dat ik ken? Valt me in:'Vrouwentroost' de naam van een dorp bij Aalsmeer waar ik vandaan kom. 'Aalsmeer' is ook prachtig. Men twijfelt tussen 'het meer van de aal', want het zat vol paling en 'alles meer', want het was een ongelofelijk watergebied,vol meren. Nu veel minder, maar nog steeds is er iets van…

Stel dat mijn woorden mijn lichaam overleven, wat dan nog? Vind je mij daarin? Sec gezien zijn het maar bij elkaar geslingerde variaties op het alfabet. Spielerei en gewichtig tijdverdrijf. Toch geen ziel tot ziel communicatie. Daarvoor is het nepelement te groot. Letters kussen niet. Met woorden kan ik toch niet strelen, of bedoel je…

Iemand zei tegen hem hier is een kluitje een mooi stukje aarde vers van mijn schep breng dat nu naar de overkant van het water vaar met je bootje naar het wuivende riet leg het kluitje daar neer en alles zal goedkomen dus dat deed hij hij voer naar het riet legde het kluitje neer aan de natte voeten van het riet het kluitje…