Taal vertelt me over reizen andere mensen, geest en moed maar jij vergeet me na te wijzen dat ik hier loop, in mijn ondergoed je zegt dat ik niet deug voor kleren als jij niet kijkt blijf ik steeds naakt alsof je anders zou kunnen beweren je werkzaamheden, plotseling staakt ach ja, we weten van het leven dat een ieder snakt naar…

mocht ik al wat woorden laten bloesemen uit mijn hand kon ik al iets vruchtbaars achterlaten in een gedicht dan zou ik de mooiste zomer schrijven op een lijn van licht warmte wuiven in de nerven van elk beschreven blad och, hoe graag zou ik elk vers een signatuur meegeven uit mijn hart…

De Nederlandse taal op zich is al lastig genoeg, maar dat er met vuisten en wapens wordt gesproken, is ons nooit op school geleerd.…

mijn huis is behangen met woorden zinnen die spelen met de gedachte dat de muze van de nacht hen wekt om in uren naar het ochtendlicht mijn catastrofes om te smeden tot een tijdloos dicht met allure…

Weinig lukt het te schrijven op een simpele wijze, dat de woorden klaar en helder als kinderen ademen uit de bedstee van de taal, onder de dekmantel van een gedicht, deuren op een kier, vaak ook dicht. En slapen ze als rozen, dan richt een zich op in een vage moraal, roept iets onbestaanbaars, ik geeft die betekenis een pose, tegendraads…

Als alles tot een kunstje wordt Geschiedenis herhaalt Begrijp dan goed, want tijd is kort Dat ieder wel eens faalt De kunst is juist het voor te zijn Al valt het vaak niet mee Het woord wordt zin, de zin wordt zijn En alles wordt dictee De vorm dicteert Onzin regeert De kunst is juist het voor te zijn!…

Bestrijd die woordenschat op lange duur waarin we ondergaan, machteloos tegen taal en tijd, vaak niet te begrijpen wat te doen, vertil me aan een lege letterkast, streep de episodes door van nu en toen. Wij denken de waarheid te benaderen, als die bestaat – om tegen wil en stank - de poëzie aan te kunnen raken, gooien zinnen in de…

Uit het stof, kwam voort het zwijgen, daaruit het eerste woord, omdat er niets meer was, was het sprakeloos, alleen de stilte aangehoord, er viel niets meer te wegen uit de zee die steeg, daar ontstond een laatste woord, verbond daarin alles met wat lijdt te leggen, maar dat is nooit genoeg, dat woordloze blijft leeg, of de dood heeft…

Hoe jij ter taal zwerft in het zwerken van een school woorden met nieuwwassen vlerken het schurkt er aan de regen, het rijpen hijgt er in een rijgen van kransen en de windvlagen die schudden de woorden vallen er als pruimen alsof je voorhoofd het stalen gebinte is je gedachten metalen wind beslaat en al het gesprokene als lood platvalt…

als een rots in de woestijn met een huid van leer leest hij blad na blad het jaaroverzicht een plicht vers na vers snijdt hij gedreven uit het stramme gewricht duivelstoorn kent geen eindigheid wanneer het helle licht zijn hielen likt hij die tussen draken slaapt zal nachtenlang waken hemelvuren zullen spugen op zijn blauw gezicht…

hoe de zinsdelen klinkend ijsschotsen in mijn hoofd een klankschaal het rumoer van 't stad dat daalt naar het asfalt het snedige klievend stukvalt op het beton het lidwoord het luchtgevecht de metafoor die altijd op de buik landt zich wentelt en rolt en galmt in de maag het trekt er aan de oude bloedlijn de krokodil en haar lage…

gladde woorden schaatsen op het ijs stugge woorden klunen tegen de wallekant omhoog rumoerige woorden veroveren het land tóch of vooral hebben wij het land aan luidruchtige woorden geef mij maar het warme fluisteren van teder woorden als ik mag kiezen worden dat mijn laatste woorden…

Hoe hij levenloos wordt met elke stap dichter aan de mensenkant en het zijwaarts blikken alsof hij de huid draagt van het beest hoe hij trekt om gezien te worden slepend met gewicht alsof hij boekdelen uitdeelt en zij vluchtend in een wegwimpelen op haar bovenbalkon het omfloersen omringd met ijsgladiolen haar glazen beschutting het…

oh koente ich nach eer versjwinten tsoem wenn die sprach zich aus lies finten ich werdes alfhabet verdrehen ihr spraagkebrek ein ohr an nehen es tsaalgebrooich werd ich verrijchen also es neeje dooits geht glijchen ab erst werd ich ein wet anstellen das man nach w ein olf moes spellen missgleight auch mehr in plats von tsee doch olf kommt…

Ik hou van zwijgen en de stilte verpakt in woorden, om wegen vrij te maken voor het zwijgen en de oversteek te wagen in de woordenzee, de keuze die twee te scheiden in de vaart door het niemandsland, snijdt de boeg van mijn akkoorden door het water naar het beloofde land, waar vissen in hun habitat ruimte krijgen om woorden aan elkaar…

zij sprak in ijskristallen hij mompelde in schapenwolkjes terug ze kwamen nooit dichter ~*~…

wonderlijk hoe soms de woorden de wonden in ons hart bereiken, langs de rafelige randen strijken en die in ons traanvocht wassen. Hoe hun dichterlijke zinsverbanden naadloos om de boezem passen. Gelouterd trekt de wonde dicht. Hoe we zo in hun begrip geborgen weer slapend wachten op de morgen. Een nieuwe dag, een ander licht.…

zo gegrepen door woorden dat het haar adem doet stokken hartslagverhogend smaakt het naar meer en meer lezen haar ogen zo snel ze kunnen snakkend naar meer dieper hoger totdat ze het boek op z'n kop houdt en alle letters over haar heen vallen…

Ik weet dat de winterkou mijn keel beslopen heeft, dat aan elk lied een randje rouw kleeft , liep te vaak aan mijn stem voorbij, dan werd moeilijk ademhalen voor het wezen dat met mij leeft, zonder eind, met eigen wil, wat vervoering brengen zou verzamel ik ontroering, toch spreekt het zich niet uit,en Chrysostomos besloten heeft…

in dit gedicht wil ik wonen nu het af is en geschreven kruip ik er opnieuw in zie hoe ik kan staan in deze woorden langs de lat gemeten van geweten trek ik ze aan als een geheime voering in een jas misschien maar zo is 't zoals het is…