zij is stilaan oud geworden zilveren haren verdwalen op haar smalle schouders met het Largo van Ombra mai fu in de oren tooit ze zich in de schaduw in haar vechttenue met een fiere all season jas ontmoet zij de wereld die almaar groter wordt in een taal die nauwelijks hoorbaar is met niet aflatende verende tred treedt de dood haar…

Ooit woeien geur en kleur uit straat van ergens Verloren galm voorgoed uit de pendule Spoorloos verdwenen in een tijdcapsule Met noorderzon naar niemandsland van nergens De authentieke dorpseigen gebaren De onvermengde ouderwetse geuren Oorspronkelijke spraak van halve garen De slachters die hun eigen koeien keuren Rooms-katholieke…

Ooit hingen ergens kleur en reuk van straat In authentieke grauwe elementen De groenteman met ruwe bolsterpit Bracht weerloos eerlijk en ongesmukt Andijvie onversneden kroppen sla Geen avocado dadels zoete druiven Maar witlof selderij en knoflooktenen 's Zomers bessen in de winter penen Bungelende weegschaal in zijn kar…

In het Vijverzicht zie ik het Campinastrand in de najaarszon. Een bier van hoge gisting verzacht de pijn van de tijd.…

Op de hoge berg bestaat geen tijd, horloges -- tikken nutteloos.…

Toen de goden nog geen doden waren en als glanzende goden sliepen in de zee toen onze ziel nog niet haperde Verborgen we in een kruik de huiver van verdwenen jaren lieten haar achter in een zee van barmhartig zout Toen de maan in de hemel hing een vleugel achterbleef in het web van de spin snakte de tijd onder het asfalt naar lucht…

toen jij door geel laagland ging was je niet alleen maar iemand die voorbij ging het licht was van porselein zomerstof waaide op zwevende korrels van een droom de schillen van de tijd het breken van iets de buizerd biddend boven zijn prooi niet alleen maar iemand die voorbij ging…

Duizend schepen te water laten voor de bevrijding van één vrouw van betoverende schoonheid Wie ben jij Helena? Wie ik ben ik weet het niet spits je oren daar waar je de stilte van stenen kunt horen luister naar de ijle stemmen van het schimmenkoor: Helena, jij bent slechts een speelbal tussen goden Hoe wil jij dat wij aan jou denken?…

Dagelijks leef ik mijn eeuwige leven in -- voorbijgaande tijd.…

De tijd glipt gelijk graan door de handen van de molenaar Malen Kneden Bakken Brood.…

Wij gaan ongemerkt met onze jaren aan de haal zo’n voortgang wordt gewoon beloond met een dubbele zes al komt het niet daarop aan, grenzeloos gaat vanzelf verder, te weten dat nieuwe jaarringen de rand opzoeken van meer dan het voorlopig bestaan.…

te oud voor een vlucht naar mogelijke goden een gedicht worden dat zich vanzelf maakt in het geruis van de zee nog iemand te zijn te oud voor een vlucht uit het water als een zwaan proeven op de som mos hecht zich aan steen in het heldere daglicht nog iemand te zijn te oud voor een vlucht naar tijd tussen de woorden lopen naar waarheen…

Kan het zijn dat diep in het water de Meerkoning woont, dat hij de hele lange dag naar de gespreken moet luisteren van al diegene die langs zijn kreek wandelen, waar hij stil,verborgen en onzichtbar zijn golvenkasteel heeft gebouwd? Wat vertellen ze alles, morgen moet ik nog.. verder wil ik even... laten we toch.. heb je gehoord dat.…

in de sporen van de traagheid lijkt het zo eenvoudig: een tuin met een uil zwanen op het zwarte water tekens in het zand wind in ritselende struiken een vogel met langzame slag wolken van witte watten schelpengeruis onder voeten tijdloze stappen een rollende knikker over de stoep volg de sporen van de traagheid het lijkt…

Hora ruit, tempus fugit Alles, ook de tijd raast voort Zijn wij één met onze hartslag Luisterend naar onze wil Dan stoppen wij die objectieve tijd En staat hij stil…

tijd is subjectief tenminste zo zie ik het de tijd schrijdt voort vliedt vervliegt na verloop van... doch alles verloopt we klampen amechtig aan en houden ons nog even vast aan het tijdelijk bestaan maar beseffen ons goed dat we totaal kansloos zijn…

Alles is eeuwig, behalve de tijd, die volgt -- vanzelf op zichzelf.…

De nacht verstrijkt naar morgen terwijl herinneringen voortduren komt de avondrust als geroepen aan de temperatuur van ons geluk zien wij de warmte van het licht met nog meer verbeelding omgeven, de jaren verlichten die voorbij zijn aan de dagen die speciaal met zorg aangekleed waren het merendeel geborgen zij helpen ons te onthouden…

Als het tijd is dat mijn klok, mijn pendule (nog van de schoorsteen van mijn oma), opgewonden moet worden, als het daarvoor tijd is geworden, raak ik gespannen. Vrees kruipt in mij omhoog. Het mag niet gebeuren, dat – voordat mijn hand de sleutel heeft benut- de veren slap zijn geraakt, er stilte valt, er zonder zacht getik levenloosheid is…

sluit me in sluit me op sluit me af help me help me vluchtig maar niet te vaak ik hou van wat ooit was niets zal verdwijnen cirkels zijn leuker dan rechte lijnen ze kriebelen in de bochtjes als een klein geluk dat blijven wil…