Ha Claire, da’s lang geleden. Hoe is het met jou? Ik schrik op, doe een stap achteruit. Ik ken dat gezicht. Een spook uit het verleden, al is ‘ spook’ niet het gepaste woord. Die blonde krullen, bruine ogen en sensuele mond zijn wel niet meer wat ze eens waren, maar mogen er best nog zijn. Een schoonheid blijft een schoonheid, Ook op rijpere…

er ging een vrouw voorbij een zoete walm uit verleden ik was acht en zij dertig haar ogen blauw en zacht mijn moeder had mij gebracht een oppas voor een middag haar witte jurk danste om haar smalle taille verliefd was ik nog niet maar ze rook zo lekker ik zal haar nimmer zien maar wel direct herkennen verstopt in de reukcentra…

we lopen vast aan de rand van de stad ongekende wegen liggen open wijzers snijden de uren in stukken de wervelwind strooit zand in iemands ogen onze tijd gaat in rook op bij iedere hartenklop…

in stroperig verglijdende dagen kruipt het licht van muur naar vloer zand vlieg en vlinder zoeken geen bodem het gaat vanzelf alles kent zijn eigen weg…

vroeger zochten de moeders een tijdlang touwtjes voor een houten tol kwamen de bakker/verzekeringsagent binnen met een koordje hangend door een luikje uit de deur verhalen bij koffie/thee ontzettende lol zij droeg schorten om kleding te besparen wasmachine was er toen nog niet kinderen opvangend uit school beschuitje/kaas…

de wind wierp alle glazen omver het water huiverde een vogel landde op de bronzen kop van een held te paard dichtbij het heimwee hield beklemming de wacht hoe lang moet je weg zijn van thuis voordat het te laat is om terug te keren…

verwar mijn binnenste met buiten zet in delen uiteen wat samenvalt blindeer mijn spiegelglazen ruiten nu toekomst in verleden is gestald laat me in een vergeten lot schikken doorbreek daarmee de cirkel rond kleur de iris van eeuwige ogenblikken je herhaalt de woorden uit mijn mond…

gaat er wel eens een Japans bedrijf failliet er overlijden tegenwoordig steeds vaker mensen waarvan ik dacht dat ze al dood waren komt dit ooit nog goed het is vandaag later dan het gisteren was, er valt een stukje ruimte tussen twee tijdperken, zeg maar dolenderwijs ter plekke een gedicht als tijdmachine best wel een dingetje…

kleine tekeningen gekerfde tekens in het oude hout als het schrift van woorden van goden in het eiken een zwarte kring verborgen onder de sleutelbos mijn gesloten hart onhoorbaar ernaast…

Nog zie ik ze in leven zijn, mijn vader en mijn moeder. Hij wist bijna alles. Zij wist bijna niets. Zo dachten zij. Hij was koppig. Zij alleen maar lief. Mijn vader en mijn moeder. Zij deden hun beste best, zoals ook ik probeer te doen. Mijn vader en mijn moeder. Zij stapten uit de tijd. Ik blijf koppig geloven. In ons aller eeuwigheid…

Hij bracht vuur in de architectuur ook 'n vragenvuur: waarom te wonen in een kubus? glijdt het bankstel niet naar 't laagste punt? kun je er je boeken bergen? Maar Piet Blom zette 'jonge woningzoekenden' naar z'n hand Ook elders in Nederland Helmond, 'n goed voorbeeld Zijn architectuur kent, - ondanks minachting…

ik herinner me de kersenbomen in bloei langs de weg de zon die al het groen van het korenveld verzamelde het schaduwspel van licht en donker in het weidse ademende landschap in deze uren van gras herinner ik hoe helder sprekend alles was…

we kunnen ons verleden onterven, herbetreden maagdelijke ruimte met het eerste woord beschrijven neigt dit naar dwaasheid? we kunnen ons begeven in de oudste toekomst de diepzee van droogte naar intenser heden meer dan vandaag…

zand tussen letters als woordelijk veldwerk achtergebleven met sterrenstof of witregels en flarden geheugen in het asgrauwe brein een rotsklomp in een zee van ruimte luchtledig, oneindig, druppelsgewijs en het dorpsstandbeeld van versteende moleculen…

ik kus je met woorden die het kind in ons doen ontwaken sterrenstof uit de hemel ligt onder vier saamhorige voeten in het eerste onderkomen weefden we prille dromen uit het vroege licht we wisten alles toen alles wat we later zouden vergeten…

zij hebben stilte langdradig gemaakt uit hun gespreksstof was al lang geen goed garen meer te spinnen handen schikten bloemen zonder hart in vaal licht dat de kleuren versluierde en vorm geen schaduw gaf het mooie patina van liefdevol gebruik verdofte en straalde nog amper zijn warme toegenegenheid uit nog zien zij elkaar maar…

een winterslaap wil hij zoals de New Horizons die langs Pluto scheert om energie te sparen een lange diepe slaap die hem een winter lang bevrijden zal van de slapeloze versteende nachten zonder kletterende regen op nat plaveisel zonder zijn wankele moeder op de keien die vergeefs houvast zoekt zonder het kind dat naar bed…

getekend door de tijd weliswaar goed gespeeld maar tóch... 'warmte vergt jaren groei' schreef de dichter Willem Hussem ooit eens en inderdaad is hout onontbeerlijk voor iets van warmte suggestie is veelzeggend en verwarrend vooral en het zet je dikwijls op het verkeerde been zo ook dit gedicht hoop ik…

drink, op gedode tijd en brekend licht op een vleugje blindheid als mantel der liefde, vergeet en bewaar, immers in termen van bitterzoet is het laatste glas vergeven…

ik heb garen gesponnen uit de tijd dat onze geschiedenis is begonnen nog niet van de wollige periode maar te midden van rots en zand beelden gemaakt met de hand in de geel bruine kleur van hitte en woestijn met duizenden slaven die stierven door ontbering en pijn het markante gebeuren in patroon en structuur kon ik later pas weven…