1.738 resultaten.
Realitijd
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 89 Ik tob over gisteren.
Ik pieker over de toekomst.
Een merel begint te fluiten.
De zon breekt door de wolken.
Ineens heb ik geen tijd meer.
Om te tobben en te piekeren.…
MAMO
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 130 Op het juiste moment.
Op de juiste plaats.
In de juiste stemming.
Moe ben ik of gewoonweg blij.
Plotseling verschijnt MAMO.
Ik sta dan met open handen.
Niets heb ik bewust gedaan.
Steeds vaker overvalt het mij.
Wanneer de schellen van onze ogen gaan.
Dan kijken we niet langer maar we zien,
tijdens Magische Momenten,
de zinvolle zin van…
tijdsbesef
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 176 zit ik naar vrije geluiden
te kijken en luister naar
het Dudok kwartet dat een stuk
van Brahms ten gehore brengt
merk ik tot mijn genoegen dat de
internationale trein naar Berlijn
stipt op tijd is vertrokken
waarschijnlijk nog een stukje
beroepsdeformatie dat ik
maar niet krijg afgeschud…
Wereld van Alles
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 106 In werelden van alles,
is niets meer mogelijk.
In een volmaakte wereld,
is alles al gedaan.
Worden wonderen niet geboren.
In een wereld van gelijkheid,
kan geen creatief mens bestaan.
In werelden van overvloed en alles,
kunnen mensen levend sterven gaan.…
nagenot
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 125 in de fluwelen duisternis,
waar kwetsbaarheid
tederheid wordt
lag je in mijn armen,
innig
geborgen
nagloeiend
we zwegen
in veelzeggende
stilte
en luisterden
hoe de tijd
tot rust kwam
en stolde tot
tijdloosheid
niets was er nog
behalve wij…
Hoezo geen tijd?
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 190 'k Sluip naar de keuken en zet koffie: sterk
Hier achter heb ik van die Raaf geen last
Mijn hartslag daalt terwijl ik staar naar 't zwerk
Maar dan een shock! Ik sta genageld -vast-
Achter die boom, verscholen in het perk
Een vogel-mens vliegt op naar hier en krast!
Het spiegelglas breekt, langs me strijkt z'n vlerk
Zijn zwarte pen schrijft…
senilitas
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 128 Kortstondig
weent hij
de hete tranen van de krokodil
die voortleeft
in zijn primitieve brein
dat heel geleerd
hypothalamus heet
of ook wel chtonisch wordt genoemd.
hij weet niet dat hij weent
om een verloren leven dat voorbij is
om liefde die verwelkte of verdampte
en om geliefden die zijn heengegaan
naar nergens.
hij weent om…
Mijn gister-ik
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 152 Gister op het strand
zag ik mezelf lopen,
in strakke t-shirt jurk
met lange split.
Een beetje trots
want zij-ik mocht er best wel wezen,
een beetje droevig ook
want ik ben haar niet meer
en vraag me af
die gister-haar die ik zag lopen,
zal zij ook ooit
haar gister-ik voorbij zien gaan ?…
In mijn rookkamer
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 115 Koffie drink ik. Slok na slok.
Omringd door geuren van tabak.
Ik kijk door witte wolken heen.
Ik hoor het tikken van zijn klok.
Ik weet en heb altijd al gedacht,
dat verleden tijden niet vergaan.
Mijn grootvader verschijnt en zegt:
Zestig jaren heb ik al gewacht.
Zestig jaar heb ik je gemist.
We roken pratend zijn sigaren.
Nu weet ik wat…
Het elfde uur
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 57 er gaan nog late mensen
over straat, langs huizen
elkaar, alsnog, onlangs
gedruis van ergens drijft
over het plein, een tuinfeest
straattoneel, verwarde man
de tijd breekt aan, zonder
klok, met gesloten boeken
en nog ongeboren jaren
ik hoor mensen spreken
roepen, onbevangen lachen
in hun naamloze taal
zo gulzig happen ze lucht
zij…
ankerpunt
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 103 achteruit kijken
is talmend tijd verspillen
laat je niet verankeren
in het verleden
de tijd kruipt ongenadig voort
en wat voorbij tikt is verloren
hier en nu
begint de rest van je leven
gooi de ballast overboord
wat je ook kiest
is telkens weer
de eerste keer
en je enige kans…
erosie
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 96 de laatste gloed
is
sissend
uitgeregend
en
kille
ijsgang
heeft
mijn hart
omkneld
ik ben verworden
tot een zuil
van zand
schurend
verweert me
de wind
tot korrels
vergetelheid,
in de woestijn
verwaaid.…
Prelude op een Pastorale Elegie
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 118 De oude man betreedt begraven jaren
in de crypte van een dorpsidylle.
’t Noodlot zit hem dichter op de hielen,
dáár waar giftige adders glibberend paren,
met de schimmen van verwrongen eiken
en de contouren van de kromste bomen.
Die als stille wakers ’t dorp omzomen
waar huisjes onder ’t juk van tijd bezwijken.
Leeg, lukraak geplaatst en ingevallen…
nostalgic journey
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 116 op beeld
een schimmenspel
van toen...
er wordt gemijmerd
over wat verloren ging
en bleef hangen
in de zeef
van ons geheugen
ontdaan van elke klank
laat de doorkomst nog
veel te wensen over…
Emplacement Bad Bentheim
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 124 gelezen
op
de binnenzijde
van een
roestige spoorstaaf
'Osnabruck 1912'
een spoortje geschiedenis…
Epiloog
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 61 leest iemand nog het nawoord
geschreven met trillende hand
om te schaven aan het eelt van kwaad
te zwelgen in de lendenen van de nacht
om te luisteren naar het slotakkoord
in gaten als tekens aan de wand
nu de tijd tikt in kwarto formaat
geheel zonder terugwerkende kracht…
Vooravond
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 142 deze dag is een vondeling
een van de vele
geboren als zonderling
op de hoek zit een blinde man
in de verte een auto
aangereden?
de hemel duikt ineen
wegstervend blauw
tot witte streep wolkenloos
een merel zingt, hoewel
de klokt springt
zeven jaar voorbij
de schemer overvalt
overweldigend
en ook in mindere mate…
De ruïnes van Arcadië
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 110 Weemoedig volgt een oude man
de opbouw van het schaduwspel.
‘t Herscheppen van verloren dagen;
In de mist ontwaart hij ’t meisje
- de dochters van Arcadië zijn
boven Lethes stroom verheven -
Ze was zijn eerste ware liefde
thans verrezen uit ’t verleden.
In gratie – weergekeerde geest
Zij waart in ’t rond – in waardigheid,
haar rechte, translucente…
Terugblik
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 118 boven het water dreven
donkerblauwe wolken
een wit schip lag voor anker
muziek danste uit openstaande
ramen en deuren
de dagen waren lang
woelende levens sleten
weekten zich los van elkaar
vielen langzaam uiteen
een meeuw schreeuwt uit volle borst
landt zwijgend op de kop
van een verweerde stenen held…
Ode aan de Leegte I - Visioen in kristal
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 85 In lang vergeten kamer wacht
een sombere eikenhouten kast
heur arabesken nervenpracht
door diepe tijd onaangetast
Verborgen glazen ingewanden
roemers, kruiken van kristal
die in vergetelheid belandden
en allen zwemen naar verval
Kelken eeuwenlang gevuld
met sanguinolente wijnen
thans in dwarrelend stof gehuld
aldus gedoemd om te verkwijnen…