op beeld een schimmenspel van toen... er wordt gemijmerd over wat verloren ging en bleef hangen in de zeef van ons geheugen ontdaan van elke klank laat de doorkomst nog veel te wensen over…

gelezen op de binnenzijde van een roestige spoorstaaf 'Osnabruck 1912' een spoortje geschiedenis…

leest iemand nog het nawoord geschreven met trillende hand om te schaven aan het eelt van kwaad te zwelgen in de lendenen van de nacht om te luisteren naar het slotakkoord in gaten als tekens aan de wand nu de tijd tikt in kwarto formaat geheel zonder terugwerkende kracht…

deze dag is een vondeling een van de vele geboren als zonderling op de hoek zit een blinde man in de verte een auto aangereden? de hemel duikt ineen wegstervend blauw tot witte streep wolkenloos een merel zingt, hoewel de klokt springt zeven jaar voorbij de schemer overvalt overweldigend en ook in mindere mate…

Weemoedig volgt een oude man de opbouw van het schaduwspel. ‘t Herscheppen van verloren dagen; In de mist ontwaart hij ’t meisje - de dochters van Arcadië zijn boven Lethes stroom verheven - Ze was zijn eerste ware liefde thans verrezen uit ’t verleden. In gratie – weergekeerde geest Zij waart in ’t rond – in waardigheid, haar rechte, translucente…

boven het water dreven donkerblauwe wolken een wit schip lag voor anker muziek danste uit openstaande ramen en deuren de dagen waren lang woelende levens sleten weekten zich los van elkaar vielen langzaam uiteen een meeuw schreeuwt uit volle borst landt zwijgend op de kop van een verweerde stenen held…

In lang vergeten kamer wacht een sombere eikenhouten kast heur arabesken nervenpracht door diepe tijd onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen…

Vanavond is het weer zo'n avond Het regent, en ik heb boeken besteld en weggegooid. Ooit vind ik de Heilige Graal wel. De muziek die streamt is op zijn einde, de naderende stilte wordt gevuld, door kaarslicht op tafel en in de vensterbank. Venkelthee staat af te koelen tot drinkbaar. Een verstorende reclameboodschap leidt de stilte in…

niet zelden roepen woorden mij uit de mond vervliegen spinsels in notenschrift zonder zang komt alle hulp voorspelbaar te laat blijft niets van weinig over houdt de klok rust tot nader order leve scharreltijden met vrije uitloop kwetterbeek schatergoud klaterlach geen eeuwig zo bestendig als voorlopig…

ja, er is nog ruimte tussen vloedlijnen en wassende maan nog tijd te gaan, stranden te struinen, te verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien…

De oude, handgesmede kerkhofpoort zal altijd open staan. Het zien van zerken geeft velen rust en godlof soms een woord. Ter nagedachtenis en tot verwerken van de dood, wetend van die sterfelijkheid schept men er vrede binnen eigen perken. Ook hoge hoeders van de hoffelijkheid, de bomen, die sinds jaar en dag hier staan zo groots en…

ik ben er laatst met de trein nog eens langsgereden vanaf het viaduct gezien zag ik nog net de straat zo ogenschijnlijk niets geleden maar ik weet het best 't is van dichtbij een diep doorgroefd gelaat…

loopjongensgebak noemde men het in de volksmond... uit resten van allerhande soorten oud gebak schiep de bakker van de co-op een soortement van drab versierde het vervolgens met glazuur en verkocht het spul niet al te duur toch vreemd is het te weten dat ik daarvan durfde te eten doch door nostalgie gedreven zou ik er zo weer een…

ik scharrel rond in uitgewoonde dromen hoe spint het hart een draad naar toen ik vliegen kon?…

Hij draagt de dagen van een oud land zijn aanblik even grijs als het licht van een gesloten mijnstreek - waar onzichtbaar littekens zich in donkere gangen als versteende navelstrengen dwars door de leeggeroofde aarde zwartommuurde wegen banen - gevallen maar niet gevloerd verdoofd en schijnbaar zonder levenssap wordt nieuw leven voortgebracht…

De spiegel kent al mijn dagen de twinkelende morgens met vers opgestegen zonlicht frisse tijden als aanloop naar een ongepelde dag als een maagd glanst het onbevaren water onwetend van verre spanen en peddelslagen het jonge uur kent slechts één kleur - de tint van ontdekking - ook de stervende reflecties van dit etmaal vallen stil in een schimmig…

ze heeft ons gedragen in ons prille begin wij droegen haar naar haar laatste einde vijf wezen brachten haar een laatste groet dag moeder wees licht lichter dan je nu al bent…

De trein voerde ons naar de stad Maastricht Aan Boxmeer, Venlo,Roermond gingen we -in boemelvaart- voorbij Het was 'n zondag van regels geen maat van sores vrij We lieten ze links of rechts liggen zoals 'n gedicht: in grote lijnen nog niet uitgewerkt ....onafgemaakt Maar wel op het spoor.…

we vierden een verjaardag bliezen kaarslicht tot leven we dronken wijwater, sliepen en werkten, tot verder weg we namen onze tijd sindsdien gingen voort, tot het bestaan…

het licht haalde ons uit huis toen de zon besloot te schijnen ze kleurde onze woorden in we namen de tijd met eigen handen en voeten gaven we vorm aan gedeelde herinneringen waarvan we nooit zouden weten hoe het eigenlijk was geweest…