hoe aandoenlijk is het verlangen om met handen spreeuwen te vangen met een heimwee zoals dat bestaat louter en alleen op de hoek van een doordeweekse straat ik hoor in bekende geluiden een lokroep van de straat die mij instemmend aankijkt het is een straat met een brede stoep die in niets op iets bijzonders lijkt gewoon bloembakken en hondenpoep…

De straten dwalen door de stad Het plein uit mijn jeugd Een verzameling stenen Het huis uit mijn jeugd Gevallen onder slopershamer Mijn jeugd dwaalt door de stad en kijkt om zich heen Iets moet er nog zijn Een gevoel, een vriendje waar ik mee speelde Iets moet er nog zijn Een restje van de oorlog Een restje van mijn prille jeugd De…

De wachtkamer scheidt de wachtenden van hen die op zich laten wachten. Teer onttrekken we ons aan het heden en aan de kamer waarin we verblijven. In het wachten schuilt de hoop. Wachten - urenlang - om uiteindelijk te horen dat het te laat is. We vallen samen met de tijd roerloos stil. We wachten niet langer.…

schimmen flitsen aan het oog voorbij gaan voor zon noch schaduw opzij - als de mist, die licht doorlaat maar niet helemaal - als de bomen van het bos en het schijnsel van een plek open en kaal - als een geheugen dat herinnert en vergeet zoals een bekend gezicht waarvan je de naam niet weet - als een zonnescherm dat filtert en afwendt…

Kristallen van sneeuw dwarrelen door de lucht om te landen eerder dan ze dachten als een wit tapijt. Net als de tijd smelten ze weg. Voor je het weet ben je verder als in een zucht. Een halve eeuw... smeltende sporen in de sneeuw.…

Vers breekt het brood Zijn we jonger dan de tijd ooit kan dragen Zwaanloos is de nacht In de binnenzak van een zwerver.…

de stok staat wat schuin haar hand leeft er op. met gestrekte arm kijkt ze vooruit. de geruite sjaal maakt haar groot en klein terzelfder tijd. ze heeft nog een gezicht. haar voeten volgen traag het gezicht en haar leven. ze staat met rechte rug; het hoofd stevig omhoog.…

als klein kind een dreumes verdwaald in taal luisterend blind de zee niet meer als de zee niet meer in het oor waarom gaat dit door muziek in je gelaat niet de zee als meer er staat ruis in je ogen schuim op de regels slapende egels vogels drogen ogen waarom staat het veld leeg in koude lucht ik maak het vol daarom…

het avontuur kwam per vrachtwagen de laadbak als podium voor hen die daar vereeuwigd wilden worden tegen een kleine vergoeding mocht ook ik me omkleden als cowboy en bij het kampvuur zitten even het gevoel hebben dat er meer was dan de straat de stad en de sleur van alle dag... ach ja de vijftiger jaren het grote grijs maar ook het…

Met het stillen van de tijd trekken de stormen een streep door vast en zeker. Ze susten zichzelf in slaap. Denk niet aan de beroering van het zoete, zachte gras. Kijk niet over de schouder naar de oude eucalyptus boom. In een smalle straat van glas keert mijn buiten niet naar binnen. Geen weg terug en niets te verliezen: ik ben wat je…

Een tuffend schip klinkt in de oren reeds lang onderweg naar een vergeten doel de kapitein kijkt door z’n kijker om tenslotte te beslissen: moet ik de koers verleggen of toch gewoon rechtdoor hij klimt in het getouw tot halverwege de mast hier zou hij verder kunnen kijken maar zolang hij de kijker niet omdraait zal hij het doel niet…

OUDJAAR 2012 Het helse kabaal Achter ons gelaten Pijlen die zinloos de Hemel hebben bestormd - Als uiteind'lijk al het Nutteloze rumoer verdwenen is, En het ogenblik van de Stilte aangebroken is, Die zo weldadig over ons Gevallen is - stilte, Vallende stilte die zwanger Is van tijd die open staat Voor een ieder die wacht…

Lig nog begraven in de oude eeuw, onder witte grond met zwart krijt van hoogmoed, niet moedwillig want op een morgen valt de eerste voorjaarsregen en worden de etsen van de zonden grillig op het telraam van de tijd…

In de laatste stadia van de dood huilt de wind over naamloze staken flauwe schijn van geschiedenis maakt een stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers…

stel dat ik verdwijnen kon niet lijfelijk maar uit de ogen van mensen stel dat ik opnieuw begon als dat zou kunnen zou ik dan iets anders wensen als leven eindeloos zou zijn zou iets waarde hebben zou ik wel zijn wie ik ben zou ik de mensen mijden of hen omhelzen en kennen wat ik nu ken wat is het dat mij belet of ben ik simpel…

het oude jaar heeft de haast van moeders die op de valreep nog wat boodschappen moeten inslaan voor de feestdagen wie nog voor donker thuis kan komen heeft duidelijk een streepje voor...…

de zon in je handen dragen tot de einder buigt het zwerk verschroeit je hoofd geen aanstoot neemt aan gedonder van zwarte gaten en wat de dag niet bracht vermag de nacht…

De pinguïn balanceert op een takje rozemarijn bezaaid met blaadjes van cupriet in azijn de kerkuil strijkt neer op het exotisch uurwerk het is nu seizoen voor weergaloos kwatrijn…

ik wil wel snel vooruit leven en de tijd van morgen volgende maand of liever nog van volgend jaar betreden ik hef mijn hoofd duw mijn nek naar voren kijk vooruit voorbij de haast zo snel wil ik wel gaan maar tijd loopt zelf ik moet maar zien.…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos - en Vooral vergeefs - Mijn weg probeede Te vinden in De doolhof van Mijn verloren tijd - Nimmer zeker of Ik deze ooit Nog zinvol goed Kan maken…