de tijd vergrijst mijn haren in een jachtig bestaan ik probeer wel te slenteren maar kan niet blijven staan de kleur van het leven schenkt mij maar even een net gekleurde kop met een volle bos erop ik veins mijn evenbeeld in getemperd licht die het spiegelbeeld in valse hoop verlicht…

onze liefde was als een kostbare steen in een ruwe rivierbedding we werden ondergedompeld in de heldere stroom die ons kabbelend kuste het leven verliep als een rivierstroom die zich haast naar zee en zoals waterdruppels de stenen uitholt, zo versleet de tijd ons hart de steen is geslepen, gekerfd vol littekens het hart het heeft de…

Sluipend, zonder weten, zal de tijd daar staan in de stilte die de nacht omsluit. In de verte is een zachtere kracht die tot ons spreekt zonder woorden. Doch telkens bij het ochtendgloren mogen we voelen, mogen we bekoren en wakker worden uit het donker naar het licht, weer in de cirkel worden herboren nooit wetend wanneer het einde…

Tussen kei en korrel – leden van één lichaam - sluimeren eeuwen van gestaag verloop Twee gedaantes aan de uiteinden van tijd krijgen nieuwe maten bij 't wassen en slinken Er is geen verliezen of winnen voor wie afstaat of opneemt De wind waait bestendig van een oeroude vorm naar een nieuw volume.…

Als ik kon, zou ik je bellen, als ik kon, zou ik langsgaan, als ik kon zou ik zeggen, wat ik nooit meer zeggen kan, het is te laat! Terwijl ik dacht alle tijd te hebben, terwijl ik dacht het komt nog wel, terwijl ik aannam dat je er altijd zijn zou, is de tijd op! Nooit meer zeggen, ik heb alle tijd, want die, raakt…

Ik slaap, ik droom, een mooie droom, ik ontwaak en besef dat juist die droom ervoor zorgt dat ik met liefde vanavond weer in bed stap, voor het vervolg!…

scherpe helmranden vlijmen blote voeten rode druppels sporen in het blonde zand tussen duintoppen verdwijnt een hoofd duikt elders weer op vertwijfeld op zoek naar wat niet deert sporen vormen paden uitgesleten in het zand na iedere nieuwe storm onherkenbaar toegedekt maar als het lot niet valt te keren vluchten een redding…

Wat is dat toch de tijd die in oude namen lichamen resoneert over de klinkers van Zutphen alsof het is afgesproken ik hoor je tijd in gezichten een naam spreken de wereld is ineens oud geworden toen die nog jong was in veren van zijn kleed.…

Ze wast haar rimpels van haar gezicht geheel klaar, als nieuw; op toekomst gericht…

dagen worden langer het gebeurt ongemerkt ineens valt het op heerlijk…

er komt een tijd van rust zulks is zo goed als zeker de hoop is slechts nog een verschil te zien met uitgeblust…

Nu, horizontaal, na je dood ben je kleurrijker dan voorheen de overgang naar het kleinste waaruit je was opgebouwd onderga je verheven en waardig Je ontvangt en herbergt vandaag levensvormen van ander allooi met een gewijzigd kaliber word je gestadig bestookt De regen raakt wel dieper maar de wind om je huid breekt geen armen meer…

De grootste vrees van nevels en sluiers is de dans van een storm die het dode hout komt wegblazen Wij zijn veelal door een dwaze waas getemd doch blijven van binnen helder en ongeremd In schimmen soezen wij in onverwachte vertrekken in dampige dimensies totdat de onbeweeglijke dood transparant opstaat.…

Ik heb dit nooit beschreven of nimmer uitgelicht Hoe halverwege later bij maan mijn penne dicht 't Zijn flarden tijd geronnen alsof het noorderlicht De jaren heeft verzonnen waarin mijn leven ligt…

volmaaktheid bestaat niet en laten we daar maar blij om zijn blij met elk deukje of schrammetje een ieder z'n eigen schadegevalletje met het litteken als herinnering aan een pijntje van gisteren we lopen uiteindelijk allemaal wel iets op een scheur breuk wond of wellicht een gebroken hart maar het geneest na verloop van tijd en je…

Ongemerkt wil ik mij op het roestbruine herfstbed naast je schikken om de pijn van het breken de angst bij het vallen met je te delen Je slaapt hier om te sterven een ijle lijn scheidt je van onzichtbaarheid draden van wit zuigen toverachtig het houten hart weg Ik laat je hier stil achter – in de verademing – gun je weer terug te…

buiten zie ik de winter langzaam sterven oren tuiten van de stilte mijn gedachten zwerven familiefeestjes, polonaises, monden die bewegen klanken dringen sterker door 'schön ist die Jugendzeit' later handen losjes op de schouders 'smoke gets in your eyes' allen die vertrokken zijn schuifelen voorbij 'sie kommt nicht…

In het hart van een bloem vond ik een nieuw verhaal het sprak een taal die niemand kon verstaan alsof het langzaam zocht naar woorden van betekenis werd de wereld een waaier vol letters van liefde waar zoveel onzeker is mag morgen nog dromen in een dal tussen bergen of vangen bomen dan teveel wind? laat mij...voor even zo zonder…

Uit de chaos van het vuurwerk de flappen en de bollen, met een voorgevoel opgestaan, zintuigen en gordijnen open om het wereldnieuws weer op te slaan, filterend licht breekt door om de geluiden te verstommen, met een helder doel de eerste dag te verslaan, gister bleek de toekomst zich achter voornemens te vermommen, vandaag komt het…

Licht kiert donkert het jaargetij strekt zich in verticale vormen laat in stilte weten hoe mijn thuiskomst is geregeld groeven vol oud zweet telt uren voor een nieuw begin.…