December strooit wensen als sterren op steen een sneeuwwit tapijt bedekt grijs verlaten waar warmte verdween achter bloemen van ijs scheurt soms het gordijn kleuren dagen kouder dan ze werkelijk zijn tussen vroeger en nu wordt elk jaar ouder mijn rug naar 't verleden draagt een verhaal van eens...lang geleden bevroren in tijd, sneeuwt…

Het beleven vol verrassing van de kinderjaren blijft in ieders denken Venus _ standvastig blinkend aan de nachtelijke hemel zonder wolkenflarden maar wil soms weer ware ervaring zijn lang vergeten vuurbollen uit een pril heelal komen opeens aansuizen treffen rijpe mensen spreken tot hen gelijk luchtgemurmel tussen struiken jonge vrolijke…

Langzaam loopt de dag leeg op de vage grens tussen vloeibaar en de zoom van het begaanbare nog eenmaal vul ik mijn hoofd met het jongste van de schemering De schakeringen van de hemel etsen markeringen in mijn hart een schaduw verdrinkt in duisternis de ongepolijste ijle waterdampen hangen stil in stervend blauw Het slapende water raakt…

Slijp mijn nachten en de pennen in elk uur, wet de tijd op slijpers steen, verscherp het drijvend vuur op anoniem papier, heb geduld met de nog verszinnen dag, al lijkt die te zijn gehuld in sluiers licht, waarin de tranen net zijn opgedroogd, waar de inkt in de as van memoires is gedoopt, en schrijvers stem en avontuur…

plots groeien er haren uit je oor vallen schilfers op je kraag het zijn signalen van verval die ons drukken op de feiten niets valt iemand te verwijten eeuwig gaat 't knagen door de tand des tijds als omnivoor…

wanneer de prille sneeuw vluchtig nog langs mijn wangen strijkt het gras witter oogt dan zwanen op een bevroren plas mijn koude handen december vegen en tijd verder wijkt zie ik, heel even maar mijn meisje in haar rode winterjas…

Denk nu niet dat wat ik hier neerpen voor jou is bedoeld Ik pen hier niks neer voor jou, of voor jou of voor jou Sterker nog: ik pen hier zelfs niet eens wat neer voor mijn vijfde vrouw kun je nagaan.…

Moe als het is van de last rust het verleden toch niet het mogelijke is versluierd door al het onvermogen De vraag om te vergeven kan wel worden bevestigd vergeten zal men zelden je wist wel niet wat je deed maar je deed ook niet wat je had moeten weten Zoeken en verdwalen tussen ver en dichtbij vergeven…

De dagen cirkelen langzaam rond op de adem van licht, lucht en ruimte stel ik vragen aan vroeger waar beelden vervagen alsof ik de taal van tijd verstond in serene rust waar verlatenheid fluistert rond de contouren van wat eens was buig ik mijn hoofd, 'k heb naar de stilte geluisterd en geloofd in het mysterie van leven dat…

De zomer is niet meer, de winter is er wel, de tijd is er ook niet meer, het uur telde wel twee keer. De kippen van de leg, de koeien vol met melk de mens is even van slag omdat het uur der waarheid omgezet werd in wintertijd.…

Ze voeren dronken laten leeg wat niet vatten kan verrijken het armste van de aarde blozen het bleekste van de dag De eeuwige dood van blad de sluipende ondergang van de in zwam verpakte stronk plukken ze tenger uit het woud Ze bouwen gespreide vlerken als kathedralen tegen het palet kerven en ketenen bos en mos onwrikbaar als…

de tijd, ingehaald door het verdriet de tijd doet er niet toe een lach ligt bezonken de tijd, ingehaald door vandaag en morgen…

Als een glas koel helder water, Is je leven in't begin. Gulzig ga je er van drinken, Slok na slok, met grote haast. Dan ineens ga je beseffen... 't Is bijna op, hoe kan dat nou? Waar heb ik het gelaten... Wat is er mee gedaan? Waarom was ik zo verkwistend? Waarom niet rustig aan gedaan. 'k Moet zuinig zijn met het beetje dat nog rest.…

In de herfst verzamelen wij de zon jij diep in de kleren ingepakt en ik wat luchtiger achter de rolstoel aan Met de venkel is het haast gedaan proeven voorzichtig de zoetheid van het blad In de hof plukken wij het groen van de pisseblom voor de hoenderen in hun ren, zij kakelen als altijd bij het zien van ons er lustig op los Ik…

Wanneer na een nacht van volle maan, de dag verschijnt, de zon haar stralen naar beneden stuurt, weten we allemaal dat een nacht, altijd korter dan een dag duurt.…

Ieder vergeten moment laat een spoor achter woorden die je terugvind zijn zinvol ondertiteld door de tijd geschreven met kleurrijke fantasie-inkt omdat jouw verlatenheid in de nacht zich verspreidde uit een lang en ver verleden blijven jouw voetsporen zichtbaar in de herinnering van jouw dromen.…

Het begint daar waar men denkt dat het ophoudt.…

het is er nog dat kiekje gevonden in oma’s boezeroen die markante kop met diepe voren de oogst van werk op het land het is er nog de geur van manchester en pijptabak opa niet…

Het is niet alleen het vallen van de avond of het zien van de sterren aan de hemel niet het licht van de maan. Het is het willen aanvaarden van de herfst in ons leven die ons ook leert hoe fijn het is dat we er nog altijd zijn. De zon mogen zien die elke dag weer opkomt ons dan zijn warmte geeft en om ons heen alles laat groeien.…

Het is morgen voor zijn Vrouw, Hij leeft den dag, De avond strijkt voor het Kind, Wanneer de tijd variabel is, Het Kind is stervende hier, Als vuur dat dooft, De morgen Vrouw vervloekt de tijd, Tot de klok die slaat, Mannen van geschiedde dagen, Marcherend te voort, Bij het verlichtend dorp, Waar de kerktoren stomp is, Luid koor…