achteloos televisie kijken geeft mij heel merkwaardig het gevoel dat ik leef niet omdat de tijd verstrijkt zonder dat je merkt dat het later wordt nee, het is gewoon de nummer één nutteloze bezigheid die ik tijdens mijn bestaan heb kunnen ontdekken dus bij deze een publieke oproep aan iedereen die een beter tijdsverdrijf in optime…

achter tralies van verlangen schurkt schijnbare berusting worden de gekwetste dagen afgestreept op blinde muren alleen dromen reizen verder ongehinderd door obstakels voorbij het gepantserd glazen uitzicht op de binnenplaats goddank laat vrijheid van denken en dromen zich door niets weerhouden…

de prinses vaart voorbij herfst en lente versmelten tot zacht buigzaam wittebrood slaven van adem ontzeggen zich geen enkele ademtocht deze symmetrie is verkwikkend…

Het is een feit wanneer je zegt dat er vroeger verrekt veel boer- en waren die geloofden in God. Hoe zouden die boeren, als ze plots nu leefden wel kijken naar deze rare tijd, met z'n high-tech verdwazing en z'n lelijkheid? Ik denk dat ze hun pet zullen afnemen en zich op het hoofd zullen krabben en dan het te kwaad zullen krijgen…

dromen In spiegelingen van de gracht waarin twijfel wacht zij wel of niet zal komen tegenbeweging gaat er door vergetelheid schoorvoetend water handbeweging dat een beeld achterliet blijdschap naar verdriet van eindige tijd…

ik wilde weer ademen zo- als vroeger ik dat deed, vrij als een kind in de zomer al kies ik liever voor de lente. ik wil niet voor me zelf spreken, maak het wat algemener. ik ben goed in verbloemen, de warme inborst klopt doods in mij, als ik mag zeggen dit zo. Wat is dit voor ongerijmdheid, de mens is toch gemaakt om te blazen…

Zo'n zomeravond, uithijgend klam en nauwelijks gekleed nog wegvloeiend naar nachtkoelte waarin het trillen boven akkers en velden wegsterft de leeuweriken wegvleugelen een maan aanzwelt dralende slaap zich schuchter aandient In die sluipende schemering verschijnt ze, sluimerend zonder uithalen of grootse gebaren spreekt fluisterend woorden…

't ligt op de lippen van het onnoembare 't licht dat de einder raakt alles van goud maakt zich purend op de dood zogend aan de borsten van de glorie, gezuiverd in de mond van het leven 't ligt er aan banden in de palmen van de tijd vergankelijkheid het is een fluisteren op de lijn waar een mens niet gaan kan 't is als het blootvoets…

de sfeer die edelmoedig ritmisch, misschien ook apathisch over de muren strijkt welke als verloren in mijn stadsdeel huist dacht in het dichten van verzen en het smijten met volle glazen poëzie dat de sneeuw zich baadt in een lente die nooit zal komen ergens staat een grote winnaar op het vers ornamenteert zoals de zoekenden blijven…

De tijd heeft me ingehaald ook al had de klok geen wijzers meer zelfs geen klanken die ooit nog klonken geen klepel die slingerde de tijd heeft me ingehaald ook al liep ze niet zelfs ik bleef stilstaan in hopeloos verdriet nu staan we beide stil is tijd niet belangrijk meer de wereld draait toch door.…

Het is in de grond, het raakt er het wortelt er aan de beginselen de kus van de dood, de Maan die geboorte gaf aan een levenloze woestenij de Aarde, kringloop van pril geweld en liefde op een stormen en een blussen tot het over gaat, in een versleten seizoen iets houdt er de adem in op de zijlijn van een woestijn het wervelt er in een navelstaren…

door de tijd beslagen krijgen herinneringen een waas zoals het lang ongebruikte glas dat achter in de kast staat weet je nog of je zoet of bitter dronk? of het tikken van twee glazen klonk? of daarbij ogen straalden, stemmen streelden? je slaat breekbare gedachten tegeneen en wat je toen zo zeker wist tracht je nu opnieuw te weten elk…

wat nog hangt in de oude fabriekshal is de leegte maar nu zonder het gestamp van zware machines een verlaten overall hangt eenzaam aan een roestige spijker 'een symbool van verlatenheid' het laatste teken van leven is misschien wel 't jonge berkje dat zich heeft genesteld in de scheef hangende dakgoot…

Ik dood gewoon de dood als ik gewoon de dood de dood injaag doe ik doodgewoon wat men van me vraagt. Als ik de tijd dood, de doodgewone tijd raak ik besef van tijd een beetje kwijt. Als ik gewoon dood dan dood ik doodgewoon een vlieg of mug, of soms dood ik gewoon de tijd. Maar dood ik de dood, heel doodgewoon dan is er…

Het koude water maakt warm en stil omdat de zee meer minnen wil…

Champagne schittert licht door de glazen toekomst we drinken er op…

Hij zegt, dat hij heelt de wonden, geldt dat ook voor hen die vroeger dansen konden in het door het lot beschenen en ondoordringbaar bos? In dat labyrint moet de juiste richting nog worden uitgevonden, wijst met z’n beloften soms naar rechts, dan weer links, als men vraagt de gulden middenweg, zal hij tijdloos glimlachen en zwijgen…

de schaduwen van die ik liefhad schuw ik lang niet meer ze komen ieder jaar om deze tijd verschijnen als het vuurwerk in mijn stille straat geen schrik meer of verwondering ze zorgen er tenslotte voor het goed of slecht gebeurde nog op tijd in tijd te plaatsen door even om te zien nog voor de drempel…

Nog even nog even op de zij liggen inhaleren en uit zwaar eventjes nog gisteren op toekomstige wijze zoals het zegt, zoals het je zou toekomen straks is het weer links rechts links het bubbelt en ergens is een loopplank van essentie het troebelt van mensen om je heen, heden spat steeds weer open rechts links rechts en ontwijken van…

zandpad vol sporen, diepe groeven van vroeger weten waar wagens reden getrokken door het paard vorstelijk verglijdt de vaart onder scherpe klanken van ijzers die ploegen door een oudhollandse kaart…