Vanavond is iedereen een schim van wie hij vanmiddag was. Nu zijn er nog louter de vage contouren behorend tot het kille landschap in de iets lichter dan donkere duisternis. Klaar met vandaag, klaar voor morgen. Alles verdwijnt behalve de nacht, en de sterren houden de wacht.…

aan de oevers van de tijd op de tempelklok .......is een vlinder gevlogen en ingeslapen sereen en stil luchtledig geen haat momenten zonder tranen worden kristallen stralen van geluk…

Het opschuiven, uitstellen van kostbare tijd, niet dat wij het bewust doen..later. Niet alles wordt omhelsd als tijdsverandering. Niet alles wordt meer voor iedereen vergoed. Tijd verliezen met een saaie grote zucht, later. Later als wij groter, als wij sterker zijn.. Later als wij beter en volkomen zijn, Later als het is wat er ooit van komt…

voorbij een plek in het landschap hoorde ik mensen praten over de dood 'berusting daar komt het op aan' sprak een krachtige stem zoals vanzelfsprekend bij mooi weer de blauwe lucht boven het groene land en de laatste streep aan gindse horizon... ik moest even slikken want ik was juist op weg naar gindse horizon…

Kon ik maar de wereld terugzetten, om terug naar huis te gaan, de klok zal dat beletten, ik ben gebonden aan de nuchtere wetten van de ochtendhaan en de nacht, en een warme schoot, en mij het wachten zal verzachten, en lichtzinnigheid aanbood, in golven van sterfelijkheid, verlies ik mij in de plooien van de tijd, in haar armen wordt…

Ik sta stil ook de bomen luisteren naar jou en de dagen verlopen tot een zachte zucht hoor de bladeren zacht ruisen onder de klanken van jouw zinnen vertel je jouw verhaal en wij tellen de samen de jaarringen van jouw hart…

in die droom over water of over glas zag ik de dagen voor me, maar bleven vragen liggen voor later ik was daar niet maar hoorde wezens van papier in een verheven stad onder een heldere nacht zacht zingen was je maar hier.…

Valluik is, om niets te ontkennen zonder leugen, en dat binnen te houden, wat begraven werd met de aardse deugden, in alle toonaarden van belang, wat al bestond verging allang, en zijn we dat even kwijt, om de waarden aan te horen, treft dat geen blaam en geen verwijt, staan we dichter bij het zelf, wat pas helder wordt als ware woorden…

haast ongemerkt kwam de herfst verkleurde haren rukte vel in rimpels zelfs de wortels losten ondergronds onzeker spiegelend het nieuwe ik tastend door de lege dagen jonglerend met de tijd verloren voel reeds de koude adem winter blaast me in de nek vage angst het onbekende wenkt en wacht grijpt onverwacht…

wat zou je zeggen, vroeg de tuinman als dit jouw laatste zomer was hij had het wild gewas al lang gesnoeid, geruimd wat zicht ontnam nu wilde ze nog oogsten om door de ingeslapen herfst te gaan om winterwarmte te doorleven met lief en haardvuur, rijp op alle wegen daarna als vogels weer de lente weten het ontwaken van onschuldig leven…

Spinnenrag taaier dan staal in een oud huis onder aan een trap. De banden gieren er voorbij en de dagen lijken taaier nog, langer nog en ouder. Onder aan een trap. Een trap tot het licht aan. Deur open gesmeten. Stukken uit de muur geslagen. Een oude muur, ooit taaier dan de taaiste dagen. Vandaag uit elkaar getrokken. Onder aan een…

Een kinderhand op een oude vloer. Het jeugdig paar dat stiekem danst, wordt betrapt door een jonge vlegel terwijl ochtendlicht op tegels glanst. Littekens door krassen van stoelen. Het marmer versleten en grauw. Hij zal het nog lang moeten voelen, het drukke geren, zo hard en zo rauw. Al zullen ze hem nog jaren vertrappen, een gedachte…

De tijd ontdooit wordt vloeibaar als water vormloze vorm van eindeloos geklater Ik ben een roos van zaligheid mijn levensstap ontvalt de tijd.…

zonder pas zal ik gaan rond de aarde in haar baan onherkenbaar onbesproken herondekt samen met slag en snaar vol moed heeft ontmoet lichtjes in de lucht als parels vallen in hun vlucht omhoog als terpetine dat verdamt zij heeft mijn hart verlamd o lam o lam o tijger in de nacht nachtwoud ik huil om het zilver maar kreeg goud…

Mezelf opgesloten, waaraan ik niet ontsnap los te laten van iets, waarvan ik de strekking nog niet snap, de bascule in onbalans, dat kan geen vrijheid zijn. Geluk, ach geluk, met of zonder maat, de schijn is zuur, en als ik het begrijp, is het in een duur moment voorbij, een vuur wat alle tijd verslind, een eruptie mijn werkelijkheid…

In het licht van de geest waar geen schaduw zoekt en het donker zich heeft verstopt achter een witte deur alles en iedereen is verdwaald de zomer zoekt de herfst de winter verstopt zich ervan in het licht van de geest waar angst overheerst en de moedigen blijven staan tot de rust weer keert moeder blijft me roepen de lente spurt van…

Je hebt in je dromen de dag en nacht aan je voorbij laten gaan en daar, tussen tijdvak a en b, heb je met je laten dansen met zijn armen om je heen. Schuifelen op platen met krassen die hangen blijven tussen dag en nacht. En als je dan de slaap verwacht, ben je vast al weer vergeten dat de slaap nooit hoeft te komen; in je dromen, in…

daadkracht krachtig in de vrucht verborgen o kijk toch naar de dag van morgen…

Het vers gemaaide gras smeult als zijnde het laatste leven dat ik benoem met woorden die ik vond langs de leegte van het pad de geur is oud en desastreus, het ettert waar gebeurde momenten uit mijn hand al strijkt de eer slechts door het omber dat zacht doorweekt wordt door woorden van vergiffenis spreuken die het lijden verlichten zijn…

we weten van de tijd dat niets zo snel kan gaan ik kende iemand die zijn snelheid wilde meten met de tijd u begrijpt het misschien al 'een bij voorbaat verloren race'…