Het licht breekt de nacht De sterren de duisternis De kou verknipt de felle kleuren De wind de stilte, de dromerige rust En ik wacht Onveranderlijk, onvermurwbaar Hoop op het knakken van Mijn botten, ruggengraat in stukken Gebroken en verlaten lichaamsdelen Verlangen naar de gepijnigden Hopen op een plekje tussen De gevallenen Ik weet…

poreus hier in deze kamer is stilte een ruimte waarin we ons verschuilen zo breekbaar als de dunne doorzichtigheid van haar schaal veilig is niet het woord verte ligt altijd op de loer het verdwalen in datumloze dagen wachtend op het onheil dat een plek zoekt om te gebeuren het uur waarop de rui zich aankondigt de vleugels…

Ze pikken het op Ze pikken het mee Onbewust gaat men in zee Hogerbewust zegt men ok Mee omhoog Omlaag Ga maar Al te graag Tussen regels en rellen tutjes en lellebellen paradijsvogels vuurkogels De druppels nog aan toe Vlieg mee Nog niet moe Vlieg heen Ook al is het niet met vleugels Maar te been…

wat verschuift is de zon... langzaam wordt mijn schaduw langer Lejo van Kuijeren…

balken ezels lang gerekt ze zijn misschien cretenzer het is hier ochtend in november geen haan die kraait de wind staat stil het licht gaat temerig aan de zon bewolkt de lucht wordt bevlokt stralend wit op straat gesmolten de zwijger wordt gewekt in stof die noopt tot spreken reeds dagen aan een stuk de wereld staat onder druk de telefoon…

als een lamp boven een lege tafel speelt de tijd het loze vissertje aan de kant wie plaatst tegels om te lichten wie bouwt huizen om te slopen wie legt de weg om te mijden wie geeft mij adem om te stokken wie de tijd om af te lopen als de slaap mij droomt waar het daglicht naar verlangt tot de telefoon gaat vraagt of de stem…

was je vreemd en verloren dat je jouw eigen huis niet zag liggen? had je gezocht? of was je gedachteloos via het fietspad dat je altijd fietste naar die nu verlaten woning getrapt? om daar dan te herkennen, te voelen dat het niet meer rijmt met wie je bent maar met wie je was…

Diep in mijn herinnering ligt mijn kindertijd geborgen als een appel rijpend in het warme hooi. De plek in de donkere schuur, de hoogte, de diepte, je vingertoppen over de gladde schil, glimlachend: hij is er nog.…

Het natrium opspattend uit deze verre ijzige zee, is mij als vlees en bloed gedwee, verdenk mij in deze middernachtzon, zie mij thans klaar verbeeld, verschanst en nimmer gedacht, een heimwee die deze dag en middernacht versteelt... Dit zout grieft mijn ziel en wonden, in deze ijskoude doortocht heb ik rijkdom niet gevonden, maar gestrand…

zoeken naar een verandering een teken ergens in in van verlangen verlangen naar de zon zon die mij verwarmt verwarmt op het gezicht gezicht tussen de mensen mensen om ons heen heen naar waar wij gaan gaan tot aan de andere kant kant van de kade kade aan land land van alles alles zo mooi ahoi…

Zomer duurt een maand, herfst kent vele jaren, een winter duurt een eeuw, sleur vertokkelt zich in schijn, onderdrukking van een geeuw na het strelen van de snaren gaat het seizoen weer verharen, refrijn laat zich niet bezingen in de roerige staart van Maart, is de toekomst niet te ringen.…

Uit het niets geboren alles zien proeven ruiken voelen beleven leven met elkaar soms zo simpel soms zo raar onverklaarbaar soms zo alleen soms tegen je aan tegen beter weten in niets is het einde niks is een begin laten we samen varen tegen al de golfkes in.…

in de tinten van een cyclische palet rood oranje geel en groen blauw indigo violet draaien weken dagen door bestemmen golvend mijn octaven hogerop en dan weer neer ik verkeer bevreemd in fase met een voorbepaalde kronkellijn zal ik ooit nog slagen daarin vrijuit mezelf te zijn…

Hoe stil stond de kar van de bakker met koek banket en gewoon brood ’s middags op de hoek open en bloot in alle verkeer toen nog geen rakker of fietser die een greep deed Veilig achter gesloten gordijnen lag hun moeder met droge bleinen had geen broek meer aan de reet waar ook pa stil van profiteerde De verhouding lag op kantoor scheef…

Ik ben als zwaan op zoek wat niet is te vinden, de residuen van het eens beminde, een tijdloos verstaan, in de ogen van het gekroonde kind, of gedroomde vrouw, al vroeg verstooid in integere wind, vermaard door speelsheid, verleid,spiegeling in het betraande meer. Door trouw getooid, was het beter het mij gewaande, getoetst aan…

Een oude bleke avondzon wentelt zich in stervensnood, schreit tranen op de daken maakt gebakken poriën bloot. Geharnaste ruiters vuren paarden aan om hun vurige sprong te wagen, stranden op harde kolders,maliën gesmeed door een blinde maan. Het duister sluipt met trage vleugels door tij en zinken goot, aangespoord door strakke teugels…

Ach, Alles gaat voorbij en komt achter de rug Terecht, zo rekt een leven zich naar de hemel en weer t'rug en dan blijkt mettertijd in wat de geest vergaarde, de onzin juist van waarde De sprookjes kosten strijd en wereldvreemd verlangen mondt uit in nieuwigheid!…

Tijd staat soms schril in oneindig loze momenten uit het verleden stille prenten vallen de uren en dagen stil Totdat de tijd ons inhaalt sloom en constant bleek en broos vervaald gebouwd op wankel drijfzand Momenten, die traag vervagen tijd aaneengesmeden tot in lengte van dagen langzaam weggegleden…

de tijd verglijdt langs zon en maan rond de cirkel van ons bestaan zal ik meegaan of blijven staan ontaarden in nieuw ontstaan de toekomst raakt het verleden aan het leven was even in tijdstroom vergaan alles draait door in een tijdeloze baan het weten is vergeten als Chronos stil blijft staan 2002.…

De vervliegende tijd vervormt de lijnen van hun lichaam van strak en fier als kathedralen tot knusse aanleunwoninkjes 't gevolg van gezegende arbeid gedragen vruchten en tegenwind De kleur van het leven is gebleven ondanks de langstrekkende kelken waaruit soms bitter, dan weer zoet genipt of gulzig gedronken wordt het paar, gespaard en…