In werelden van alles, is niets meer mogelijk. In een volmaakte wereld, is alles al gedaan. Worden wonderen niet geboren. In een wereld van gelijkheid, kan geen creatief mens bestaan. In werelden van overvloed en alles, kunnen mensen levend sterven gaan.…

in de fluwelen duisternis, waar kwetsbaarheid tederheid wordt lag je in mijn armen, innig geborgen nagloeiend we zwegen in veelzeggende stilte en luisterden hoe de tijd tot rust kwam en stolde tot tijdloosheid niets was er nog behalve wij…

'k Sluip naar de keuken en zet koffie: sterk Hier achter heb ik van die Raaf geen last Mijn hartslag daalt terwijl ik staar naar 't zwerk Maar dan een shock! Ik sta genageld -vast- Achter die boom, verscholen in het perk Een vogel-mens vliegt op naar hier en krast! Het spiegelglas breekt, langs me strijkt z'n vlerk Zijn zwarte pen schrijft…

Kortstondig weent hij de hete tranen van de krokodil die voortleeft in zijn primitieve brein dat heel geleerd hypothalamus heet of ook wel chtonisch wordt genoemd. hij weet niet dat hij weent om een verloren leven dat voorbij is om liefde die verwelkte of verdampte en om geliefden die zijn heengegaan naar nergens. hij weent om…

Gister op het strand zag ik mezelf lopen, in strakke t-shirt jurk met lange split. Een beetje trots want zij-ik mocht er best wel wezen, een beetje droevig ook want ik ben haar niet meer en vraag me af die gister-haar die ik zag lopen, zal zij ook ooit haar gister-ik voorbij zien gaan ?…

Koffie drink ik. Slok na slok. Omringd door geuren van tabak. Ik kijk door witte wolken heen. Ik hoor het tikken van zijn klok. Ik weet en heb altijd al gedacht, dat verleden tijden niet vergaan. Mijn grootvader verschijnt en zegt: Zestig jaren heb ik al gewacht. Zestig jaar heb ik je gemist. We roken pratend zijn sigaren. Nu weet ik wat…

er gaan nog late mensen over straat, langs huizen elkaar, alsnog, onlangs gedruis van ergens drijft over het plein, een tuinfeest straattoneel, verwarde man de tijd breekt aan, zonder klok, met gesloten boeken en nog ongeboren jaren ik hoor mensen spreken roepen, onbevangen lachen in hun naamloze taal zo gulzig happen ze lucht zij…

achteruit kijken is talmend tijd verspillen laat je niet verankeren in het verleden de tijd kruipt ongenadig voort en wat voorbij tikt is verloren hier en nu begint de rest van je leven gooi de ballast overboord wat je ook kiest is telkens weer de eerste keer en je enige kans…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

De oude man betreedt begraven jaren in de crypte van een dorpsidylle. ’t Noodlot zit hem dichter op de hielen, dáár waar giftige adders glibberend paren, met de schimmen van verwrongen eiken en de contouren van de kromste bomen. Die als stille wakers ’t dorp omzomen waar huisjes onder ’t juk van tijd bezwijken. Leeg, lukraak geplaatst en ingevallen…

op beeld een schimmenspel van toen... er wordt gemijmerd over wat verloren ging en bleef hangen in de zeef van ons geheugen ontdaan van elke klank laat de doorkomst nog veel te wensen over…

gelezen op de binnenzijde van een roestige spoorstaaf 'Osnabruck 1912' een spoortje geschiedenis…

leest iemand nog het nawoord geschreven met trillende hand om te schaven aan het eelt van kwaad te zwelgen in de lendenen van de nacht om te luisteren naar het slotakkoord in gaten als tekens aan de wand nu de tijd tikt in kwarto formaat geheel zonder terugwerkende kracht…

deze dag is een vondeling een van de vele geboren als zonderling op de hoek zit een blinde man in de verte een auto aangereden? de hemel duikt ineen wegstervend blauw tot witte streep wolkenloos een merel zingt, hoewel de klokt springt zeven jaar voorbij de schemer overvalt overweldigend en ook in mindere mate…

Weemoedig volgt een oude man de opbouw van het schaduwspel. ‘t Herscheppen van verloren dagen; In de mist ontwaart hij ’t meisje - de dochters van Arcadië zijn boven Lethes stroom verheven - Ze was zijn eerste ware liefde thans verrezen uit ’t verleden. In gratie – weergekeerde geest Zij waart in ’t rond – in waardigheid, haar rechte, translucente…

boven het water dreven donkerblauwe wolken een wit schip lag voor anker muziek danste uit openstaande ramen en deuren de dagen waren lang woelende levens sleten weekten zich los van elkaar vielen langzaam uiteen een meeuw schreeuwt uit volle borst landt zwijgend op de kop van een verweerde stenen held…

In lang vergeten kamer wacht een sombere eikenhouten kast heur arabesken nervenpracht door diepe tijd onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen…

Vanavond is het weer zo'n avond Het regent, en ik heb boeken besteld en weggegooid. Ooit vind ik de Heilige Graal wel. De muziek die streamt is op zijn einde, de naderende stilte wordt gevuld, door kaarslicht op tafel en in de vensterbank. Venkelthee staat af te koelen tot drinkbaar. Een verstorende reclameboodschap leidt de stilte in…

niet zelden roepen woorden mij uit de mond vervliegen spinsels in notenschrift zonder zang komt alle hulp voorspelbaar te laat blijft niets van weinig over houdt de klok rust tot nader order leve scharreltijden met vrije uitloop kwetterbeek schatergoud klaterlach geen eeuwig zo bestendig als voorlopig…

ja, er is nog ruimte tussen vloedlijnen en wassende maan nog tijd te gaan, stranden te struinen, te verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien…