soms praat ik met je over dagelijkse dingen ik vertel je over pa de boodschappen we jou dan zo missen nu wij samen lopen met dat gapende gat tussen ons in en wij dit vullen met grappen en lachen om niet te hoeven voelen hoe leeg…

een paar dagen met mooi weer en die dagen gaan door je heen hoor je opeens een stem in de vorm van een trompet en een piano schat ik hou van jou met een hele lange adem het park in de herfst klinkt precies zo en ik droom dat ik daar met je wandel wat we ooit hebben gedaan in het geheim die ene keer en nu ik de muziek…

je brak mijn vleugels voordat ik kon vliegen met zinnen zonder kant noch wal en zorgde voor mijn vrije val ik ben nergens geland bleef zweven in een wereld van verschil waar woorden hangen aan zijden draden en de waarheid wordt verdraaid…

Was benieuwd of ik bij jou toch ergens sporen van mezelf nog terug zou vinden. Ik vond ze niet en zag dat ik voor jou dus echt nooit had bestaan. Ongezien en ongemist kon ik weer verder met mijn leven. Alleen ikzelf weet nog wat ik toen zei en dat geen mens ja, zelfs niet jij mijn roepen heeft gehoord mijn woorden, die…

Nee geen dode gedachten over ons kind dat is zo fout en verkeerd hij is als een levende bloem die is overgeplant door een goddelijke hand bloeien zal hij in hemelse kleuren als ons huilen weer begint verdriet ons wil verscheuren spreken we samen af noem steeds zijn naam want die zullen we nooit vergeten hoezeer ons hart…

als de dichter om woorden verlegen zit is het verdriet nabij melancholie is de donkere inkt waarin hij zijn pen doopt natuurlijk komen er na worsteling de woorden maar weinigzeggende woorden zonder warmte die niet het ware verhaal vertellen…

Leven dat onverdiende geschenk waar je voor knokken moet soms zo moeizaam investeren zonder voelbare opbrengst maar gedreven door verlangende kracht ben je bereid een kloof te overbruggen groter dan jezelf daar aan de overkant weet je dat loslaten de hoogste vorm van liefde is omdat jij die kunst verstaat krijgen die je lief zijn…

we worden pijnlijk getroffen en er zijn er die het niet na kunnen vertellen wat troost moet brengen is het leger van hen die het leed verwoorden met heel grote woorden maar wat het echt brengt is chronische apathie die menigeen doet verlammen zelf heb ik maar twee letters nodig om die pijn te beschrijven en dat is genoeg…

Ga je een paar pasjes vooruit dan kom je weer op het punt dat je in het levensspel niet meer verder kunt en keihard wordt teruggezet Mijn eerste reactie niet weer die pijn dat verdriet totdat ik besef die pijn dat is een stukje van mezelf dat er ook mag zijn Dus omarm ik mijn verdriet en geef ik mezelf troost ik koester mijn pijn…

Het riet buigt neer bij elke tegenslag en heft het hoofd bij elke nieuwe hoop. Maar breken kan het ook wanneer de vrieskou binnenkomt van moe gestreden strijd en kille eenzaamheid. Je zegt: de wortels leven nog. Dat kan best zijn maar ‘t troost me niet. Het is te laat voor het geknakte riet.…

Hoe je vooral buiten weleens zei die couperose zo vervelend zichtbaar te vinden, want ijdel tot het eind. De snottebel die tijdens een wandeling soms aan je neus kon blijven hangen, ergerde je, want 'van oude mensen'. En nu is het drie jaar geleden dat je ontleefde lichaam onder een zwart granieten plaat verdween. Agnus Dei, dona nobis…

De heuvel achter de haven Biedt een luist’rend oor. Vol vertrouwen deint zij loom mee met 't klaaglijk zingen van een vissersvrouw. Zij golft 't zwaarmoedig gezang, gebracht op het zuchten van de wind, verhalend over smart en wee en hoe zij nooit zal wijken voor de zee.…

De wereld is niet godvergeten Geen toevallig doelloos zijn Niet wanhopig opgegeten Ik vind vreugde in mijn pijn Omdat ik weet dat in mijn leven Licht en duister samen gaan Daarom durf ik blij te beven Kan ik ook de diepte aan Daarom blijf ik dapper doorgaan Vecht mijn eigen kleine strijd Voel mij op en ook weer afgaan En sluit vriendschap…

Maar, lieve pa, je zult altijd mijn vader blijven en al was je er vandaag niet bij, in mijn herinnering en beleving wel ma stond alleen voor de opgehaalde brug en ik zwaaide, ik kon me haar halfheid heel goed invoelen, en ik dacht eraan dat het nog maar pas geleden was dat jij ook hier rond gelopen hebt hoe je vol geluk gelachen hebt…

Ik heb vertrouwen in wat komt het is niet de toekomst waar ik bang voor ben maar de herhaling van het verleden de pijn die ik heb geleden ik laat het zijn en laat het achter in de loop van de tijd wordt alles zachter met mooie herinneringen in m'n hart maak ik weer een nieuwe start…

Het vurig vlammend rood is nu verdoofd tot moedeloos geworden bruin. Het schitterende licht is nu verstoft tot doffe onverschilligheid. Het vrolijke gefluit is nu gesmoord in somber zwart gemoed. Want ik, ik ben niet meer die ik nog gister was.…

er schuilt een roodborstje in mijn tuin en ik heb hem een huisje gemaakt met een tafel en een stoel een bord om van te eten wat takjes voor een nest en een deur voor mijn geweten zodat hij open kan en dicht omdat er hier geen zekerheid woont van blijven of vertrekken…

In de donkere nacht hoor ik je zacht huilen met dichtgeknepen keel zoveel tranen in je ogen zoveel verdriet in je hart kon ik het maar voor je dragen maar hoe ik ook wil dat kan ik niet ik kan alleen maar dicht bij je blijven en je steunen omdat ik zie dat je veel meer bent dan je verdriet…

onder steile zandkleurige haartjes zie ik je tederheid jongetje in glanzende ogen als van een gazelle voorzichtig tast je ademloos bijna vermoeid zo vermoeid naar houvast nog altijd heb ik je lief jongetje jongetje met de gazelle ogen roerloos woon je rust je slaap je in mijn hart…

Toen was het stil Het leven stond stil Levend stil Als een transparant glas Reikte de tijd over eigen grenzen heen En in de volheid van leegte; in deze ruimte voelden wij ons samen heel even alleen.…