Zwanger van droomgedachten baart zij fragiele woorden op een stukje wit papier "papa, waarom kom je mij niet redden uit de brandende zee" vraagt het kind met de zilveren lippen.…

ongenaakbaar vanuit opgedrongen tunnelvisie leven zij in wild verband samen apart in die andere wereld ik taal in gebaren al schrijvend probeert mijn hart tot hun hart door te dringen en spreek woorden voorzichtig en in omlijsting bang om te kwetsen maar ze horen me niet kijken me alleen glimlachend aan maar hun ogen blijven…

steeds opnieuw beleef ik de wereld raap mijn vruchten van de dorre grond, onderhandse afgeronde buigingen dan weer spoelt mijn waterweg langs gladde keien, uitgesleten groen en rond de stamvoet van mijn moederboom de stenen zijn geteld, hun aantal ketst op ruwe bodems oeverloos verlaat mijn weten en ik draag de vogels naar hun hogere…

Raak mij niet met je woorden daar waar ik zo kwetsbaar ben ontneem mij niet mijn eigenwaarde als je niet kan zien wat leeft in mij laat me huilen als ik emotie toon het niet meer verbergen kan je zo laat zien de pijn van mijn ziel misschien dat je mij dan eens begrijpen zal…

Een stem riep mijn naam zag niemand staan toch wist ik welke weg te nemen terug in het verleden waar schemer nog altijd strijdt het opnieuw doorleven de schaduw weerstaan dan alles achter laten ballast weg om door te gaan die stem bracht me ook terug plots braken wolken open waardoor het zonlicht scheen toen besefte ik dat schaduw voorgoed…

Onder een dak van vals licht plaveit de nacht haar sinistere adem over verregende paden en lacht grimmig naar een dronken maan die het bloed uit hals en armen schudt Hij ligt er te stil om het vacuüm van de dood nog te verlaten als vreemde handen hem wegdragen Nu kinderogen het daglicht schuwen, nu ‘ papa ’ slechts nog een roepnaam…

haar schoot is verdord het liefdeloze zaad was te schraal om te ontkiemen zij, die zo verlangend was naar morgendauw, welke haar vruchtbaarheid zou geven onhoorbaar liep de leugen mee verstopte zich in de lentebloem, hij slingerde zich om de tere roos vertrapte de onschuld, en vulde het bed met distels en netelblad overwoekerde de liefde…

in de stilte van mijn zwijgen begraaf ik alle weemoed onder diepe rouw als jonge vrouw verliet je plots jouw vlugge dagen, ongevraagd vergaf je wat slechts jou had toebehoord er werd genomen en gedacht dat jij wel elke nacht de nukken van zijn wil kon dragen hoeveel pijn stond jij daar toe?…

Er zijn nachten waarin ik je naam eindeloos herhaal terwijl ik mijn kussen met tranen bevochtig herhaaldelijk het licht aandoe om gedichten van Perk, Bloem en Slauerhoff te herlezen terwijl ik opnieuw een fles ontkurk en wietblaadjes in mijn shag verpulver Met trillende hand inhaleer ik het zalige gif en al gauw zie ik niet meer wie ik ben…

Langs Vlaanderens wegen staan verspreid aan kant en berm waar men ze ziet, de kruisen der ontroostbaarheid getuigend van immens verdriet, van onherstelbare treurigheid; herinnerend ons, 't kind zonder verweer argeloos in speelse jeugdigheid, geveld in meedogenloos verkeer. Daar staan, waar hun kind gestorven is een vader, van onmacht de…

(klinkt de roep van de zeemeermin) De nacht dekt haar toe met het wonderlijke waarin de prins van smaragd haar hand vraagt en met fluwelen mond de ompaalde werelden van haar schuwe geest opent Haar ziel schuurt rauwe wonden op een rand van oud gesteente maar herkent in hem nog waarheid en trouw in het oog dat alles kleurt…

hallo lief leventje macht van beide kanten speel ik het nu netjes en verdeel ik het goede zonder pijn want bij zoete dromen rol ik me in mijn lakens vast en ben ik een meneertje die er zonder tast mag zijn…

Hoe hoog nog kan het dak mijn schreeuw de wind doorklieven de tijd voorbij gereisd een zucht in lucht bewaren een wachtwoord vol met hoop houw ik uit grauwe muren de hamer vastberaden de code in jouw kleur ik oefen barensweeën als wou ik jou opnieuw als zouden twijfeltouwen jou nimmermeer verstrikt mijn hand omvat de rand waarop je…

vandaag bewaart mijn hart jouw beeltenis in extra glans vandaag draag ik jouw as naar warme handen als de zon op water danst zul je verenigd zijn met woorden die zich strooien rond jouw leven en een mooi bestaan dan laat ik je gaan……

Ach, voor mij geen doornenkroon had ge hoeven dragen, Heer Zet u liever weer gewoon bij uw leerlingen terneer waar van wingerdschaduw koelte hoedt uw voorhoofd voor de zoelte van woestijnen en waar kleine kinderen zijn om mee te spelen mocht het leren u vervelen Kunt ge het niet overdoen? Uit uw hoge hemelhuis doodbliksemen dat gespuis…

gravend naar pijnen uit een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen…

in de gestorven glans van jonge levens treuren zelfs narcissen vol gebogen smart ergens schijnt de zon ik ben haar kwijtgeraakt, toen tunnels openbraken onderweg geen mens heeft me gezegd dat ik vandaag alweer moet gaan en niemand weet of ik me nog kan binden zelfs nu lente haar beloftes draagt kan ik het licht niet vinden…

Wat valt er nog te schrijven met zinnen die jaren terug al in gesmoorde toestand stierven, voordat ze nu zwart uitvloeien over het blank marmeren papier in een grafschrift aan mijn jeugd, waarvan het lichaam, nooit gevonden tot op heden niet kan rusten…

Geef mij de stemmen van die hier waren de lach van hen die nu niet zijn. Gedachten waar wij naar konden raden of lezen in spiegel van hun ogenschijn. Zachte bries die wij voelen als nog strelende adem die ons bemoedigend troost verzachtend leed en pijn. Geef mij hun beeld alsof ze naast ons staan zodat ik kan vertellen hoe graag…

Een storm van gevoelens en schreeuwende gedachtes maar enkel de klanken van de doodse stilte die volgt Zwijgzaam stopt de zon plots met schijnen en vinden eenzame tranen hun weg naar de kille grond Beetgenomen door het donker verstrikt geraakt in mijzelf en de hoop verloren met de tijd Omarm ik mijn verlossende einde…