De leegte voelt eenzaam zonder jouw droomwereld de liefde van jouw tranen maar ik hou mijn smart vast als er een ander komt en ik jou niet wil vergeten misschien is het verstandig het moedigste voor mijn hart om stilte te blijven koesteren nu het zwart op wit vast staat dat je echt dood bent, en gestorven in het diepst van mijn verlangen…

als verdriet verdroogt verdampt een zee vol tranen tot een zoutwoestijn senryu…

Alleen in mijn kamer Alleen in dit huis Lid van een familie Maar eigenlijk nooit "thuis" Wonend bij elkaar Leven apart Mijn leven nu Doet pijn in mijn hart Eigenlijk niet vrolijk Somber gestemd Het masker blijft op Zodat niemand mij herkent Dit leven voelt zwaar Een steen in mijn maag Ik val mensen lastig Als ík een keer klaag…

Karrenwielen door het zand twee zwarte paarden voor de wagen bovenop een houten koffer die hij meenam naar de zee met iets er in van bladmuziek en olielampjes om te staren naar de muggen rondom glas het stille ebben van het water en dan was er nog die deken waar zij samen zo op lagen in nabijheid van hun adem en een eindeloos verschiet…

de mussen komen weer er liggen altijd wel wat kruimels tussen kieren van het huis en de boom draagt vertrouwen in zijn kroon zo schoon, zelfs als er winter valt rond oude takken binnen, achter zichtbaar glas, verschijnt de dag rond leven, doorgaans warm veredeld door de thermostaat dan gaat geen uur voorbij in vinden willen meer nog…

Waar ben ik nu mijn leven stuurloos is nergens een boei of haven zelfs geen hand in zicht om te bereiken het land waarop ik ging verzonk de richting van het spoor wist ik waar en ik zou gaan tot morgen maar de nacht drijft me verloren…

het laatste radeloze licht verzinkt in een brandende schemer het grijs te moe een opgemaakte opalen glimlach uitdrukkingsloze ogen sponzige wolken in rukwinden verdriet je voelt weinig tijdens de vloedgolf van omhelzingen je doorstaat het gewoon straks wend je je wel tot een huilende maan…

men heeft het over vrije keuze terwijl men niets te kiezen heeft laten leven is de leuze ook als het leven niets meer geeft...…

Haar ogen stralen maar niemand ziet haar pijn achter het masker van de lach. Ze is gegrepen door verdriet maar er is niemand om haar heen die het ziet. Bang voor het leven om zichzelf bloot te geven hoe lang kan ze dat verdragen. Je hoort haar nooit klagen toch zal ze vechten want ze wil zo graag weer gelukkig zijn.…

veilig weggekropen, tegen de verwarming maak je je klein. opdat de wereld jou niet ziet mocht je eindelijk wenen vol heimelijk zielenleed dat je altijd stevig wegpoetste alsof het dan verdwijnen zou…

Hoe eindeloos is de diepte waar gevoel geen bodem raakt De gedachte, verzwaard, glijdt als gewichtloos door 't water Hoe peilloos is de leegte waar sonar geen weerklank meldt De stroming, versneld, sleurt mijn kleur met zich mee Hoe kil ligt de donkerte te wachten op haar broed Pijn, met algen begroeid, is het laatste teken van leven…

het bericht van jouw vinden schokt 'n natie die met hart en ziel naar je uitkeek ijskoud laat het ons achter gehuld in nevelen het gemis onmeetbaar worden we liefdevol omarmd door een nieuwe grijze dag…

Mijn vader rookte met enige stijl zijn met teer besmeurde pijp, bruin doorbrand. Joeg gretig, als was ‘t voor zijn zielenheil, de witte slierten door het hele pand. Geen wilde shag uit een exotisch land maar eerlijke tabak, grof versneden. En zo bleef hij hondstrouw, deed hij gestand aan zijn banale dwangmatigheden. De pijp is uit , een…

Ik ben vandaag gestruikeld over onuitgesproken woorden die ik je nog had willen zeggen steeds smaller werd de weg bleef achter op een vlakte door kou bevangen achter het duister van m'n gesloten ogen voel ik dat alleen de zon -nog jouw lippen kust-…

Jij oester, zo gesloten Soms laat jij je parel zien Prachtig, hard met parelmoer Trots daarop misschien ’t Zijn gevolgen van iets pijnlijks Vreemd en lelijk mocht niet zijn Adequaat ging jij te werk Maakte het tot kroondomein Omhult met schoonheid Geen misvorming meer Het lijkt welhaast een wonder Hoe pijn dan transformeert Jij oester…

Heb mezelf gezien met 'n vies gezicht Ik laat het licht aan Dronk jouw wijn, jatte toen je man Ik laat het licht aan Papa is niet slecht, hij is strikt Ben niet bang, met dekens over mij heen Ik laat het licht aan Kleine meisje onder het bed Was het mijn schuld, iets wat ik zei Ik laat het licht aan Zeventien en kapot van binnen Snij…

Vingers van lucht Gevlochten uit flarden Strekkend naar zielespinsels Verbroken door een zucht Het ontastbare geheel Dringt door tot iedere vezel Herinneringen verloren in de mist Van het onzaligmakende verleden Schrille kreten Ontsnappen aan opeengeklemde snavels Gebonden door strengen Vlas door schikgodinnen geweven Het zuchtende…

je naam verstomt in mijn mond gelijk je beeld verstilt in mijn ogen ik zal slikken en mijn tranen drogen vergeten hoe je in mij geschreven stond…

Altijd onwennig sta ik naakt als je woorden mijn wil masseren, langzaam inwerken op mijn lichaam, ik laat het toe De integriteit van je begeerte kapselt mijn geweten in, deze warmte laat geen ruimte voor het verderf, dat je in mij zaait Ik geef mij, samen betreden wij onze besloten werkelijkheid van liefde, zo denk ik, terwijl je mijn…

blootshoofds meet ik regendichtheid vergelijk het met mijn tranen neem het gemiddelde en maak aantekeningen in mijn dagboek leuk voor later denk ik…