In windstilte was een kind geboren haar naam sprak onbestaand het net van leven trok de kosmos strak voor even adem stokte ongemerkt voor een stonde geen mens zou weten van vruchten die niet vruchten in aaibaar water dat was iets voor oudere Goden om het vergeten te bedekken * maar het moest nog gezegd worden om het opgaan…

hoe schrijf ik gedachten nu de zon gestorven is en woorden ballast zijn hoe deel ik zinloos zwijgen uit de achterkamers van het brein met een sprekend boek hoe vind ik grond van gisteren waar onder het naakte blauw nog madeliefjes dansten in het gras…

tussen zweetsokken en wat lege flessen vind je de gebroken snaren van de viool waarvan de klanken gisteren zigzag door kapotgeslagen ruiten voor het laatst de kinderen op straat vergiftigden opgedroogd brood tussen vazen met dode bloemen open conserveblikjes temidden van stoffige boeken en webben van spinnen die waarschijnlijk iets meer…

Ween niet als dat gestorven is, haar schim op winden zucht, naast de leeuwerik - in volle vlucht - in een oneindige klim, naar een streepje licht, ontrokken aan de duisternis, een smetteloze vlam haar vonken op mijn hemel heeft gericht en aan de hete as ontkwam, gebalsemd in een seringenbad en geurend duizendschoon, haar doolhof heeft…

bloemen kleuren het plein waar duizenden tranen de stenen verbleken Italia piange…

Dan vallen langzaam alle dimensies laag na laag verdriet gemaskeerd door nieuwe tranen ver van de kern waar het ooit begon laat het feestmaal nu maar aanrukken wij liggen aan in schone schijn…

Het kan niet, dat je nu zo licht bent, dat ik je niet meer dragen kan. Dat gaat er bij mij niet in. Of je zou een wolk moeten zijn, dan geef ik het wel op. Want een wolk dragen: gek zou ik moeten zijn. Het kan niet, dat je gewicht nu door de hemel wordt gedragen. Dat gaat er bij mij niet in. Zag vandaag toch nog je gezicht? Wou…

zij groef de jaren op en stuitte telkens laag na laag op wat opnieuw met pijn weer bovenkwam waar ligt de bodem dan? hoe diep moet je nog gaan voorbij de jaren die zij deelden nog verder dan de rituelen dan liefde vol intimiteit nog sterker dan de steun, geborgenheid? als zij al dacht dat het niet dieper kon en dat de wond van buitenaf…

Gevoelens zijn te sturen al is het niet zo fijn ergens heb ik wel respect daarvoor, maar ook moeite mee. Als je weet dat iets goed is dat die weg je samen past dan zal ik tranen huilen al schijnt de zon volop.…

later, wat is dan eigenlijk later? later als je groot bent, later twee uur vooruit? later wanneer je de wereld beter kent, later wanneer je beseft dat je bent uitgebuit? later, later is terug kijken naar gister, het besef dat je die dag niet meer terug kunt draaien. later is terugkijken naar gister met een kater.…

wij nemen de bekende weg belanden in een fris seizoen met verse akkers tot de kim en klare taal tussen de velden intussen heeft de landman voren nagelaten door dieper ploegen komen oude resten weer omhoog als weggezonken tegenslagen is het de straffe wind of toch het lage licht dat mijn verdriet na al die tijd nu zienderogen stromen…

universeel om acht uur het journaal een vader weent stil telkens weer dat verhaal kinderen hinken op één been de oorlog nooit vergeten ze kunnen nergens heen honger, ziekte en geweld moordend vuur en watersnood dakloos schuilen in het veld vertaling overbodig verdriet heeft dezelfde klank in elke taal…

Innig omwikkeld houdt hij verwoed vast aan wat ooit was daar de leegte te donker is en onmens diep koestert hij vergane glorie alsof hij niets meer waard zou zijn…

Kon ik jouw leven vatten in een gedicht om de tranen te doven van jouw gezicht dan pas zou ik goed dichter zijn. Als ik bij jou kon wezen en jouw gedachten verlichten jou tot vreugde deed lezen zou ik graag dichter zijn. Maar de woorden ontbreken jou het mooie te tonen dat ook leven heet dus ik bied slechts twee handen leeg…

zoals een vreemdeling in eigen land met zwarte ogen en geil van binnen zonder verschil tussen hoop en begeerte één nacht in de schoot van het verlangen klaar terwijl je wacht om de stemmen in mijn hoofd te plezieren ik kijk door het verleden naar de gezichten die niet meer bewegen en zie herinneringen bloeden om de verkeerde redenen…

Ons lot ligt gevloerd op straat, lantarens werpen hun lichtend teken, en schaduwen de monden snoert, van wie het gezicht niet plooit, blijft in gebreke in de spotlight van het bestaan, lazen de half gevulde glazen in beider ogen, om die te laten staan, van onszelf vervuld, waarin we de liefde hebben voorgelogen, met…

in je pupil rechtsboven zag ik de maan vannacht een bol van licht zacht in het zwart ik zocht naar kraters vond ze niet maar wel een traan verdriet geluk staan soms dicht bij elkaar twee centimeter of minder nog misschien van zo nabij had ik nog nooit gezien dat zelfs de maan om jou kon wenen…

Tranen De zoute zee van dromen, onuitgekomen Gevonden en gemaakt Als luchtbellen spattend Tranen De top van de boom, dat ene blad De jeugd en de ouderdom Onuitwisbaar Als de tijd…

Daar hadden we het laatst over herkendende ons in het gesprek hoe verschillend we erover dachten en dat anderen op ons leken Daarna hebben we gezwegen je leunde tegen mij aan Een traan gleed uit één van jouw ogen ik heb hem laten gaan…

Ergens moest je zijn en overal ben je, raakte je achter de schermen van de dood? In alles te willen sterven, dicht bij me als vluchtige gedachte, in een zucht ontvloot, te willen schrijven, wat klonk wat al geschreven was, verval in dat laatste woord wat in me overschoot, die toon bleef zwerven in een vreemde tongval van de wind en wat…