Ik ben een trouwe kameraad verloren, wanneer nodig was hij altijd bij de hand, in zijn inkt werd menig gedicht geboren: op het papier bleef hij de heer van stand. Zijn vulinktpotje blijft ontheemd achter, zij zal zijn grote dorst nooit meer lessen. Verdwenen van de poëet de stille wachter van zijn woord. Ooit slepen wij de messen sonnetten…

Je kwam in mijn landschap wonen zoals een droom in een teder hart de rebellen gevangen genomen een kind gered in hoge nood goud gekregen als beloning en trouw die volgde na de dood.…

in molendatabase.nl lees je het wel verontwaardiging dat al die bomen deze molen de wind uit de zeilen hebben genomen trotse poldermolen wat is van je terechtgekomen door al die bomen aan de westkant ingepakt zo kun je toch niet malen dit is echt balen je voelt je ingekakt alleen aan de oostkant open veld je staat opgesteld voor de…

het gewicht van spijt gevuld met wit verdriet als dichte sneeuw dat reikend gras verstikt ruikt geen bloesem ziet zon noch maan het hangt daar maar lomp en zwaar onder het schaarse licht woekert een rauw verlies met het klimmen van de tijd…

Jullie schoten op me Met woorden en daden Jullie schoten op me En ik kon niks vragen Helemaal alleen Niemand die voor me opkwam Ik vind het spijtig Dat je men jeugd ontnam Ik kom er wel weer bovenop Met veel liefde en tijd Ik hoop dat na al die jaren Het jullie toch een beetje spijt…

op een dag als de laatste letter op papier het stilzwijgen doorbreekt zal het zonder goedkeurende recensie in meest belangrijke essentie de waarheid onthullen doorweekt van tranen die eindelijk stromen elk woord zijn eigen pennestreken in niets vergeleken het geschreven herbeleven als een gesloten boek…

Zonder huid slechts bijeengebonden door een strak gesponnen dun vlies terwijl daar buiten de winter van de lente verliest ik hoor het zachte zingen van de putter een kalm en lief geschutter O raak me niet raak me niet aan alles raakt me zonder huid zelfs het geluid van een onschuldige roodgewangde zachte putter…

Ik heb zojuist de lampen aangedaan, maar ik zie nog steeds geen licht, dat de schemering weet te weerstaan en ik heb mijn ogen echt niet dicht. 't Duister welt omhoog uit mijn hart, tegelijk met alle tranen in mijn ogen, uitingen van mijn niet te delen smart, waar elk lamplicht wordt ingezogen. Ook als de zon overdag volop schijnt ben…

Geen glimlach krult ooit nog mijn mond, een zon die mij nooit meer zal verwarmen. De wrede dood die mijn huis zo gretig vond, ondanks mijn vurig gebed om erbarmen. Uit welke bron put ik dan nog levenslust, als al wat ik lief had mij word ontnomen, ik eindelijk in mijn droeve lot berust en voel, hier mag een einde aan komen. Het leven is…

Altzheimer sloopte mijn allerliefste lief en liet een ruïne achter in mijn leven. Na het moment dat zij hopeloos stierf, was zonder haar het mij om het even, of alles verder ging waar en wanneer, het hoefde voor mij allemaal niet meer. Toen, na jaren duidsterdonker verdriet, deed jij plotsklaps het licht weer aan. Met weer een toekomst in…

Als smeltend ijswater in de beek, dansen mijn tranen ongeremd om wat eens zo heerlijk leek, in een waterval die ongetemd stort in een meer van verdriet. Mijn tranen blijven altijd hier, ze volgen de rivier verder niet. Geen kabbelend waterplezier zal mijn ogen weer doen stralen en hen, betraand, troostvol drogen. Mijn tranen zullen de…

Als ik van mijn verdriet een trap kon maken en van mijn tranen een brug dan zou ik tot in de hemel kunnen geraken en dan nam ik jou gewoon weer mee terug.…

Zo begin ik aan een nieuwe start, op een heel droevig sentiment, met jou nog heel diep in mijn hart, dat, zegt men, vanzelf wel went. Duwt men mij in de rechte voor, waarvan ik de ploeg niet wil weten. Heeft dan niemand meer door dat ik jou echt niet wil vergeten. Worden de tranen die ik om je laat allemaal gevangen in een vergiet, tot…

Menig dichter die naar woorden tast om een gebeurtenis te beschrijven, weet hoe die zoektocht hem belast, naar een zin die stevig zal beklijven. Maar als een lief hem is ontvallen, dan splijt zijn pen het papier uiteen. Zijn alle woorden slechts vazallen, die gewillig volgen één op één de indeling van het trieste lied, dat de dichter heeft…

Als de zon het land terusten kust en het nachtduister de avond begroet, ben ik mij wel heel pijnlijk bewust, dat ik jou moet missen, voorgoed. Ik hoor je stem in de warrelwind, die kringelt rond mijn lege hoofd, dat nog wel duizend beelden vindt, donker, want jouw licht is gedoofd. Bracht ook duisternis in mijn hart en ijskoude tranen op…

Gevangen in mijn beperkte bestaan beweegt mijn gevoelsleven zich in nauwe gangen Steeds weer stuitend op muren die mij een kant op sturen die ik niet wil gaan Er is geen ontkomen aan Als er maar liefde was Als er maar troost was Als jij er maar was Dan zou het wel gaan…

De dood van een liefste sluit ramen en deuren. Een donkere ruimte waar alleen valt te treuren, is dan het enig jou overgebleven toegangsoord, waarin je met je verdriet niet wil worden gestoord. Het leven daarna is slechts een stuk op het toneel, want elke blijk van vrolijkheid voelt als één teveel. Uit zo'n diepe somberheid kun je niet ontsnappen…

Onder glanzende druppels ziet de vensterbank zwart van schimmels, stuifmeel en vliesjes eten ze, geplakt op een bed van honing- dauw uit de lindebomen Ik zit vast in verdriet niet wetend waarom .....'Laat je lippen kleuren .....blijf niet langer treuren .....maar verlicht je dag .....met gewoon een lach' zingt zijn warme stem in mijn…

over wat voorbij is en nooit meer terug komt behalve te vluchtig in dromen en foto’s en vaak te heftig in woorden en gedachten maar soms is er de troost van begrip en klein gebaar van anderen die het kennen…

er zijn mensen die met stenen praten op de begraafplaats kom je ze wel tegen met gebogen hoofd stamelen ze zinnen tegen een zerk maar zerken zwijgen doch de tekst op de steen geeft goddank tóch nog iets van troost…