Menig dichter die naar woorden tast om een gebeurtenis te beschrijven, weet hoe die zoektocht hem belast, naar een zin die stevig zal beklijven. Maar als een lief hem is ontvallen, dan splijt zijn pen het papier uiteen. Zijn alle woorden slechts vazallen, die gewillig volgen één op één de indeling van het trieste lied, dat de dichter heeft…

Als de zon het land terusten kust en het nachtduister de avond begroet, ben ik mij wel heel pijnlijk bewust, dat ik jou moet missen, voorgoed. Ik hoor je stem in de warrelwind, die kringelt rond mijn lege hoofd, dat nog wel duizend beelden vindt, donker, want jouw licht is gedoofd. Bracht ook duisternis in mijn hart en ijskoude tranen op…

Gevangen in mijn beperkte bestaan beweegt mijn gevoelsleven zich in nauwe gangen Steeds weer stuitend op muren die mij een kant op sturen die ik niet wil gaan Er is geen ontkomen aan Als er maar liefde was Als er maar troost was Als jij er maar was Dan zou het wel gaan…

De dood van een liefste sluit ramen en deuren. Een donkere ruimte waar alleen valt te treuren, is dan het enig jou overgebleven toegangsoord, waarin je met je verdriet niet wil worden gestoord. Het leven daarna is slechts een stuk op het toneel, want elke blijk van vrolijkheid voelt als één teveel. Uit zo'n diepe somberheid kun je niet ontsnappen…

Onder glanzende druppels ziet de vensterbank zwart van schimmels, stuifmeel en vliesjes eten ze, geplakt op een bed van honing- dauw uit de lindebomen Ik zit vast in verdriet niet wetend waarom .....'Laat je lippen kleuren .....blijf niet langer treuren .....maar verlicht je dag .....met gewoon een lach' zingt zijn warme stem in mijn…

over wat voorbij is en nooit meer terug komt behalve te vluchtig in dromen en foto’s en vaak te heftig in woorden en gedachten maar soms is er de troost van begrip en klein gebaar van anderen die het kennen…

er zijn mensen die met stenen praten op de begraafplaats kom je ze wel tegen met gebogen hoofd stamelen ze zinnen tegen een zerk maar zerken zwijgen doch de tekst op de steen geeft goddank tóch nog iets van troost…

Om jouw gezelschap terug te vinden loop ik elke dag tussen twee werelden Ik passeer vreemden Ze zijn druk Ik voel geen warmte in hun adem, geen warmte in hun vermaarde bezigheden Ik ontmoet niemand want hier is alles al gezegd en gedaan en in de andere wereld waar jij niet bent eet en slaap ik Daar houd ik het niet uit zonder…

Ze is al verhuisd in mijn hoofd eerst gaf mij gehoor van oor tot oor, en al zo bijna overal - maar wie ze is zou ze dat zelf nog weten? een zinloze vraag, want ze is niet meer vandaag, ik spreek mijn herinneringen aan naar iets onvoorstelbaar tastbaar, misschien luisteren niet naar zinloze vragen die in het bestaan een onverteerbaar antwoord…

De woestijn, wat haatte ik dat strand immens groot zonder toeristen op vakantie zonder zee van verwachtingen. Ooit wenste ik een vloed van troost doch vond hier enkel een oase. Druppelsgewijs doordringend mij ...…

we zullen onze letters niet tevergeefs strooien in de wind ook al zinken we in een poel van zuchten en geween waar meedogenloosheid heerst de liefde uit het hart gebannen de kosmos gericht op goud en goed het hart bloedde doet met kinderen ondervoed van warme troost voor hun gemoed ons oog in zuchten naar omhoog vasthouden…

Het is zo stil Dat we de rest wel horen Maar ons er toch vooral aan storen Het is zo stil, dat er geen dag voorbij gaat Dat het geen verschil maakt, Of de tijd alleen maar stilstaat Of enkel rimpels achterlaat En als het dan zo stil is dat het leven meer de dood is Ik een tijd mis, Waarin ik niet heb geleefd Is er toch vooral…

ik heb me in de wolken verborgen en wacht op iemand die zegt dat hij niet komt ik heb een hart maar het kan niet spreken ik schrijf woorden in de lucht één stap slechts tussen treurigheid en schittering het is deze herfst de herfst niet…

Duistere gloed gesloten geest gapende wond die niet geneest De dagen gaan traag en lijken op elkaar ik kijk in een leeg glas dat eens gevuld was Schaduw van dagen waar blijft de tijd? het mes van verdriet snijdt onmenselijk diep.…

Terwijl ik in de regen door de straat waar dertig jaar geleden de speelgoedwinkel van mijn moeder stond, liep, besefte ik: Ik ben een reiziger. Een reiziger. Met open armen verschenen de tragische Harlekijnen. Het deed met denken aan de dag dat ik door de natte straat van het verleden liep. Ik wist spoedig zou ik dansen dansen…

vandaag schrijf ik de laatste bladzijde van mijn tweede boek natuurlijk kan ik daar in detail over uitweiden; echter dan ben ik niet snel klaar maar indien u mijn eerste werk zou hebben gelezen had u weet van een gevallen doek en thans behoor ik andermaal tot de horde der wezen achtergebleven in de leegte van een schaduwrijke vloek…

de zwanen de trieste zwanen vissen in rimpelingen van grijs water rank en licht buigen ze het verdriet de grote zijden vleugels ruisen als een weerslag van wat was voorgoed geborgen in het water evenwijdig de stille zwaarden onbeweegbaar zonder gewicht toch voornaam peilloos roerend en wiegen op de donkere spiegel zo…

Wanneer verdriet de tijd inhaalt herinneringen dagelijks opbloeien zullen dierbaren nooit vergeten worden zij gaan haast tastbaar groeien Wanneer dagen donker worden brandende kaarsjes voor de ramen staan vertellen verhalen bijna beeldend hoe het in 't leven ooit is gegaan Wanneer speciale dagen worden gevierd de ene belevenis de andere…

DROOMPRINSES Zo een, die met zwaard de doorntakken snoeit een pad maakt naar de prinses Zij snurkt haar dagen rond al honderden jaar en wacht op een kus, die haar wakker maakt Zij droomt een glimlach om haar mond verlost te zijn van elke doorligwond want pijn je raakt eraan gewend…

zó kleurloos dikwijls als ook leemte kan zijn met melancholie op de loer en ginds het verdriet oprukkend als een groots vijandelijke leger zó voel ik me soms op verveloze dagen als het bladdert dan verlang ik hevig naar grondverf aangebracht met zachte kwast…