De Red Star Line start tocht in de Scheldebocht: een spoor van tranen.…

Het huis raakt leeg Kale muren fluisteren zacht Nog over liefde en geheimen Op enkele plaatsen verdriet verborgen onder gedroogde tranen op de vloer Liefde en warmte waaien weg door de ramen Spiegels waarin wij glimlachten krijgen een nieuw gezicht De dozen staan hier zwijgend Materialen van onze levens verpakt De deur mag dicht Ga je mee…

De overgebleven losse eindjes slurpen de laatste restanten energie conditioneel en emotioneel wrakhout blikken verwonderd naar elkaar blijven drijven alles eruit op tijd klaar overbodige woorden zouden nu dubbel hol klinken in het nu lege huis hoor ik de stemmen van negentwintig jaar leven galmend in mijn hoofd opkijkend vanaf de…

De behuizing is er, nu moet het alleen nog aangekleed worden. Dwalen in de donkere gangen geeft geen licht in het gemoed, je weet dat het beter wordt maar moet wachten. Pijpleidingen, elektriciteit, water, gas, alles om een basisleven te hebben, geesten zullen je hier niet wekken zegt de helderziende, de houten vloeren kraken lekker vertrouwd…

in eerste instantie dacht ik dat ze temperament hadden, dat vuur en passie er vanaf zou spatten zolang ze er zijn heb ik het niet kunnen ontdekken alhoewel hun kleur genoeg zegt misschien zou de zon een reden kunnen zijn omdat ze aan de schaduwkant op het oosten wonen, zie ze iedere dag treurend hangen nu hebben ze geruild met andere…

De oude kluizenaar woont al tientallen jaren bij het afgelegen moeras ziet 's avonds een dwaallichtje uit de modderpoel komen hij volgt de kleine vlam die langzaam voortzweeft hem over stevige grond leidt langs de nachtelijke dreiging van vage zwarte gedaantes windvlagen stoten tergend de grijsaard loopt onvermoeibaar achter zijn vuurgids…

ik kom even voorbij om ieder gedag te zeggen ben nog steeds onderweg om mijn ziel te verplaatsen en elders een nieuwe zaligheid aan te leggen de einder komt in zicht mijn hart ontwaart nieuw licht schouders dragen de laatste lasten * wilde dit melden mocht je mogelijk in vragend duister tasten ik kwam voorbij om te groeten…

Vier mensen staan voor hun aanstaande woning broer en zus bespeuren achter het grote raam vage zwevende dievenvingers die blij verleden stelen verlatenheid driftig wenken leegte vergroten de verwilderde tuin blaast beiden honingadem tegemoet waarin verzwakt bijengezoem de stem laat horen van arbeidende vrijheid uitzien naar daagse…

Denderende karren, geluid van staal op staal worstelen met golfkarton en vloeipapier, zuchten, zweten, niet meer weten, tas met medicijnen zoek, paniek, in welke doos? De vreugde van het vinden na de tweede, chaos in de kamers, even een time-out. Smullen van een ijsje, opgewekt weer verder tot in de late uren, moe maar toch voldaan…

in de hemelse gordijnenpoort waar de jaren zo mooi vervlogen moest de tijd toch komen om het belichte pad te verlaten zoals de natuur het bespeelt, want het is de hoogste tijd om mijn vleugels open te slaan waarin ik fladderend in de natuur mijn eigen wegen ontvouw met een verfrissende uitdaging in het leven…

De platte grijze stenen in het pad in het midden. Het grasveld links, waar ik menig uurtje in de zon heb liggen dromen. De moestuin rechts, tegen de coniferenheg. Daar heb ik eigenlijk altijd een haat/liefde verhouding mee gehad. De grote vierkante vijver, waar in de zomer de Boerenpronkers uitbundig feestend de kanten bezetten, enkel…

de lucht is benauwd het ademen valt je zwaar alweer geen regen te bekennen en het wordt er niet beter op volgens buienradar tja, ik denk dat ik maar naar het buitenland verhuis om te verlanden in een buitenhuis of zo en anders de koelkast in- loop om daar te chillen ja, je moet toch wat, je moet toch wat met je spaarzame tijd…

hij is van haar het is scheepsrecht geen schip te zien ze voelt het anker de berken wiegen het zijn haar golven geen weeën meer er is geen zee…

een makelaar loopt door mijn huis met een flitsende fotograaf lampen moeten aan en uit voor het mooiste plaatje de tuin vertoont zich in de zon we maken samen geintjes maar ondertussen jank ik al bij het denken aan verhuizen…

koel en kaal kamers zonder verhaal muren die me omsluiten nog naakt en nieuw onbeschreven door het leven ramen kijken met geschrokken ogen naar beladen dragers levens verpakt in kartonnen dozen onwennig en ontheemd kamer na kamer ga ik begroeten kamer voor kamer trek ik aan plant behoedzaam de eerste sporen en begin eraan…

Dag straat, dag boom, aan jouw bloeiende takken hing ik dagelijkse dromen in het passeren Als verstomde kracht verhief jij je in het druk gefluister van het heen en weer langs dragende armen Zo deinden wij gezamelijk als een sluier op de ademtocht van het getij van grotere stromen nooit gescheiden Maar steeds verder dwaal ik vind…

later als mijn Hollandse kater volledig is uitgejankt wegspint in berusting hoop ik zijn echo te horen wordt zijn roep herzongen als weerklank van mijn protest heeft dat toch wat uitgehaald verliet ik niet voor niets mijn nest…

Ik schrijf mijn woorden in het zand En ik weet dat de tijd mijn geschrift zal vervagen Hier schrijf ik de zinnen, die ik niet zeggen kan Want ik weet dat de zee ze wel verder zal dragen Ik wil je wat vragen, neem geliefde en kroost zo nu en dan eens mee naar het strand Misschien lees je woorden van liefde en troost Het zijn de gedachten, uit…

dat ik nu voorgoed afscheid van je nemen moet je uit mijn leven verdwijnt verboden terrein wordt jij die mij jarenlang met open deur verwelkomde verwarmde en beschutte getuige was van mijn verdriet in jou mocht ik wonen bij jou was ik thuis in je wijdgespreide armen vond ik blind de weg naar huis…

De kreet kaatst tegen kale muren trilt na als sonar op het trommelvlies die in verlaten echo de leegte peilt op leven de stilte lang en breed in diepte meet Het is lang geleden dat er stappen klonken de kraan, soms ruzie, een daverende lach Tocht betrok de woning naast ons heden waar stof het voortgaan van de tijd verzacht Maar nu klinkt…