Nu we samen Wankelend de vergetelheid en Vergankelijkheid ingaan en Dat na jarenlang ons dronken Te hebben gedraaid, derwisjen Waardig We door dode talen zijn gekropen Gezeten hebben aan het sterfbed van Spreuken en gezegden, vinden we In het gedicht alsnog een schuilplaats Terwijl de Dood het bord afspeurt Naar de toets met delete…

zal ik nog eens verhalen over hoe ik en jij langzaam overgingen in wij zwim en zwam uit Zwammerdam samen op toneel, onze passie was geboren ballet, muziekinstrument bespeeld daar waar ik ging, daar was jij een geheimtaal gemaakt alleen voor jou en mij wie zou ons nou kunnen begrijpen zo dichtbij elkaar zijn, dat konden alleen wij samen naar…

Niets hadden we nodig, we botsten gewoon en lagen door elkaar als dat zo uitkwam, een nest vrienden die elkaar weten te vinden hoe ver we ook uitgevlogen zijn Engelen geworden, wie had dat gedacht! Onze zielsverbondenheid zo vertrouwd op het eerste gezicht bij elk weerzien - eeuwig jong is dan mijn kuikenhart, mijn huid van vlees en bloed…

Oude vrienden gebruiken maar weinig woorden, alles is immers toch al een keer gezegd. Het is de vraag of ze zelfs dat nog goed hoorden, het gehoor werd beetje bij beetje al slecht. Oude vrienden sloffen door de jaren heen, achter hen stapelen zich de herinneringen. Hun vriendschap houdt hen fris op de been: Een biertje doen hier en daar, van…

Een scheurkalender blaadje in de brievenbus met minuscuul handschrift dat er een leuk gedicht op staat, ik lezend terwijl hoofd nog vol van jou, je fantasie over tent, een vrouw, beha en bandjes, tepels, haar vent jij vragend of ik ook wel fantasie, nou, wel vertellend hoe 'k vroeger wachtte op iemand die niet kwam, wachtte aan bar…

t.g.v. de sterfdag van mijn vriend Albert Weijman, bioloog, dichter en levensgenieter (9 apr. 1947 - 29 november 2021).  Hij zet de tijd stil in een hoek bij 't raam Bestijgt de helicon met filozie Een weldoordacht patroon van poëzie Vermengd met wijsheid en filosofie  Weldra zet koffie zijn geheugen aan Laat dan Idee met klanken associëren…

Ach, oude vrienden: oude herinneringen -- kunnen hen kwetsen.…

Mijn vriend belt me op dat het hem niet meer gaat Om het gaan maar het hachje hij zit Overspannen te rillen met krampachtig lachje ‘Echt even op’ Met de wallen als dijken rond vochtige ogen Te ver van zichzelf weg bewogen ‘Houd je taai ik kom snel bij je langs’ Ik hang op en ga rokend naar buiten Wolken zijn stil in de bodem gegleden…

In de ruimte van elite vormt zich vriendschap, tomeloos vertier de wangen zwellen zwaar van eeuwig volle vaten bier. Daar vallen hem de schellen. De schil geslecht die lang hem schutte als een dronken deken is geweken. Het recht geknecht tot kromme houdt hij zich voortaan weg en van de domme. De jaren paren, baren nu een halve eeuw het…

Pastelkleuren van de regenboog passen bijzonder goed bij het krap zittende ondergoed setje waarin je half ontbloot danst op de boot je billen, welgevormd, wiegen mee met de ophitsende muziek tussen alle pracht en praal ben je een opvallende schoonheid ga nu maar helemaal los na de maandenlange frustraties omdat je niet goed jezelf…

Ik besta, ik wil door vrienden gezien worden -- echt, zoals ik ben.…

Onkruid bestaat niet zegt een lieve tante uit het rivierenland ze noemt ze wilde planten en je knikt ja wiegt jouw stevige stengel in de zilte winderigheid laat onverwacht jouw stekels zien lokt vogels met jouw rijpe zaden onkruid bestaat niet beaam je nu volmondig en de hongerende wind neemt jouw stuifmeel mee.…

Ook al mag je mij, straks zal ik weer alleen staan -- zodra je mij kent.…

Er zat zoveel tedere liefde tussen de momenten van lust dat ik me afvroeg waarom je niet was gebleven in het bed van de nacht nachtvlindervriend stille dromer van genot en nu er niets anders dan droeve stilte is tussen onze ontmoeting en het naderende heden voel ik de tranen van mijn intieme hartstocht dwalen naar de door de mens verlaten…

Je probeert de lelijkheid te pareren van boze mensen in het zomerse park sublimeren in kwetsbare schoonheid alleen in jouw ondergoed op de bank je ziet de vogels foerageren de bomen aan de waterkant de heldere zon breekt door sombere wolken verdwijnen ik wandel in jouw stem ik zwem in jouw gedachten alles sterkt me in wie ik ben ik neem…

Jij was niet in mijn landschap toen ik aarzelde en zon scheen je kwam ook niet bij rivieren toen twijfel toenam ik liep over de brug overdonderd door werkelijkheid uit jouw droom, klom ik alles nam toe in intensiteit jouw schaduw zag ik wolken tellen er viel stilte over landerijen ik ademde, jij was in ademnood in mijn droom die…

Rood is de verre horizon door gefluister van wind noodlot gevangen in jouw ziel in jouw stille taal bloeien chrysanten bruin in een kroeg omgeving stelt zich voor aan vriend, droom en ratio moeders en vaders gestorven beweging neemt iets terug van denken, voelen, tasten doorgaan, almaar doorgaan een vlotte seconde hier vandaan ligt…

Hoe die twee op de boot Hoe ik met die twee op de boot Hoe we samen in het schuitje zaten En hoe we daarna tussen vogelgefluit en geluid Hoe een zee geel om ons heen Hoe we langs 't strand in de stilte Geen kip en geen kraai en geen kwal Hoe we dan later weer in hetzelfde schuitje zaten…

hij is vol jeugd en kracht een trouw gevoelig vriend uitdagend, speels en wijs brutaal soms en toch lief overdag stoeien we wat beleven een simpel geluk hij loopt weg, keert terug met onschuld in zijn ogen zijn lichaam is in de nacht een warm, beschermend schild ik streel zijn zachte vacht waarin mijn tranen drogen ‘s ochtends wekt…

Bij Konings, Kageling en Arjen Keene Geef ik de tijd heel eventjes belet Mijn hersenraderwerk wordt stilgezet En de poëet in mij moet even wenen Ooit nemen namen hopelijk een keer Op 't puntje van mijn tong of in mijn geest Al is er nu geen dichter die hen leest Ja zelfs van Hettema hoor ik niets meer Waar zijn ze heen gegaan…