Vogels zie ik vrij door Het luchtruim vliegen Op weg naar oneindige vrijheid Die hen voor eeuwig vervullen zal Telkens opnieuw halen Ze mij bij de tijd - Maken mij bewust van Wat leven is - Van wat míjn leven is…

In jouw nabijheid wordt het leven trotser door de rivieren je bent op papier niet groter dan ik die in een bladzijde leeft bij dageraad zal ik vertellen hoe het uitzicht mijn emoties schildert tegenover bergwanden met witte dorpjes zoek ik mijn wandelstok op een balkon onze gedachten ondermijnen geen vrijheid brengen alles…

grijp je deel je koester je vierendeel je behap je bedans je ruik je streel je bespeel je aanvaard je oog je hoor je lief je omarm je beweeg je lees je adem je bedank je herdenk je wil je gun je zaai je draag je wieg je fluister je kus je mijn Vrijheid…

Heb ik wel genoeg woorden op stal staan om onze vrijheid te vieren het kan nooit genoeg zijn heb ik wel voldoende gevoel om iets te vieren waarvan ik het waarom niet weet ik heb immers altijd in vrijheid geleefd of juist daarom moet ik de vrijheid vieren omdat ik niet beter weet of omdat mijn vader altijd zei vier het voordat je het…

loop vrij uit beton uit stof uit huis loop vrij door de velden het massief verdwijnt zo zonder angst als de zon loop vrij door de velden zo bloot de zon op je huid hoor de muziek zoals de eerste keer zo jong opnieuw de zegen wind, zon en regen uit beton uit stof uit huis loop vrij…

De storm luwt niet niet meer als de woorden eindelijk wat vleugels in de lucht beschrijven. De rups kent de weg ik volg vandaag trek ik mijn lichthuid aan.…

De rijzende zon in de late winter verspreidt gloed over de besneeuwde daken en over de stenen monnik die mediteert in louter bewustzijn zonder namen in aldoor bloeien zonder sterven Mediteert diep als het wolkeloos blauw waar langs de namen drijven het spel van de tijd…

Daar tuimel je uit je ziel Drollig draaiend verspijkt puntend Kies kas gekozen hazenpad Manliefde druppelig vergooiend Spetters op klevende oogharen Knipperende knaspige pupillen Blind blad blader zijn fijn venijn Wiegel weg gevlogen warmte Met glasvensterige scherpe stukken Steek je wulps woest stotend In zeisige zolvende zachte man Hieper…

Van de baarmoeder tot het graf is er in die rimpeling van tijd het groene gras met dauw van de morgen in een fluistering die glinsterend wacht. De zwerver zoekt in de goot naar brood en wijn onder regenwolken die zweven naar grote droogte in een fluistering van hoop die smacht. In afstanden die steeds verwijden is er als kosmisch feit dat…

De man met de rode hoofddoek zwijgend gezeten bij het flakkerende vuur in de nacht stemmen chanten de wind gleed door de bladeren Het gelaat gelukzalig in het ademen van het Mysterie van verschijnen en verdwijnen En plots zwegen de stemmen…

Ik ben zo vrij te mijden. Van mokka tot Horkenveer, van namaken tot kakkerig Leiden, en van netheid tot zuiver in een leer.…

Al het contact dat hij heeft met zowel zijn omgeving als zijn eigen herinneringen heeft slechts die ene betekenis: in hoeverre heeft het waarheidswaarde? Als dan de deur zich opent hij vol schroom de lege ruimte binnen schuifelt waar het donker is behaaglijk warm toch wijkt van hem zijn Rede en dwaalt hij zonder zich ook maar een…

scheer als een vogel in vrijheid over land, rivieren en zee naar daar waar harten begeren, ik blijf, maar reis met je mee. vlieg uit en voel geen bezwaren, jouw jaren zijn nu aan de beurt, geeft toe aan het vuur van de passie, ervaar hoe een rozentuin geurt. ik kan je er niet voor behoeden, het hart moet soms stormen doorstaan, doch in…

binnen bescherming toch uit de hand gaan lopen het geeft de voorkeur luchtkastelen zijn intens ze laten je ademen…

dat ik hier nu alleen zit aan de tafel, met mijn kladblok een pen, in stilte gehuld afgezonderd van de mensen achter een gesloten deur geeft een gevoel van schuld dat ik mezelf de vrijheid van het ongestoorde schrijven heb gegeven ver van het moeten zo het intense geluk van poëzie kan beleven…

de storm is eindelijk gaan liggen het blad dat valt valt stil onopvallend en de grond staat het toe in hopen rond de bast, een kruin kreunt ongenaakbaar naakt en staat vreemde vogels toe de takken te bevolken ik zie vleugels in wolken…

Vrede is een zee van naakt zijn. Een zaak van anderen raken bij de huid. De kleuren wissen in de massa. Golven verankeren op een lens. De mens is een druppel. In zijn kleren valt hij op, het netvlies van de visser trilt in niets dan water.…

dollende draken spelen met mijn gedachten hun tongen vurig gespleten likkend in de verholen hoeken van mijn brein zo zonnig zoenend bloembladeren verstrooiend richten ze hun spleetogen op de diepten van mijn ziel daar waar ze willen zijn pianonoten gezang klinkt daar niet bekeken wil ik worden driftig speel ik door hun hete adem strijkt…

Zilte zoete voeten stappen gretig toe in schemerige verten langs zovele paden gaan jouw stappen - verre schemering – tegemoet langs ochtenddauw en mistige velden wind en pollen wuivend riet als mistige voeten gaan jouw stappen voort – voort – laten evenzovele sporen van mistige stappen in het verschiet…

In het bad van kleuren a…