Laat het een weet zijn, ik blijf mijzelf keer op keer, dit gedeelde geheim is nu ook geen geheim meer. Mijn hoofd is soms vogel, rijtuig of privévliegtuig, ster op dagen dat ik mijn knieën berouwvol buig. Dit nu gedeelde geheim is nu geen geheim meer. Ik denk er totaal niet aan om steeds anders te zijn, dit glas zuiver geperste wijn maakt trots…

stofzuiger aan de hand zing ik tot de menigte op de tafel staande dat ik vrij wil zijn en kan de dames rondom joelen en juichen luid scanderend kom uit de menigte onderscheid je gerust van de donkere schaduw die jaren al de mannen steeds over onze werpen jij verdient het podium het volle spotlicht ook omdat jij de moed hebt gracieus…

Er was eens een man, Volledig gek van en dol op elk type weer. Elk weermannetje was er zijn beste vriend, Voor de Weergoden was hij een heer. Daar kwam op een dag een ijdel wijf bij hem langs, Die hield alleen maar van Zon. De heer en de Weergoden pruimden dat niet, Zij vonden dat mens maar een on : "Mens denk toch wat ruimer en maak ons…

Sinds de naamgeving in enkel de mannelijke vorm van beroepen, die ook worden beoefend door vrouwen - in landelijke kranten zelfs de voorgeschreven norm - is ingevoerd, wordt het tijd dit nader te beschouwen. Helpt dit de ongelijkheid in beloning te slechten, maakt het een eind aan dat stomme glazen plafond? Van Europa kregen vrouwen al gelijke…

Een gedicht dat is getiteld 'een vrouw': zal wel weer iets over liefde wezen. Maar nee, wat ik u nu juist zeggen wou, u kunt het misschien ook anders lezen. Denk aan uw moeder, een meisje in de klas, uw zuster kan ook, of een verpleegster steeds een vrouw die belangrijk voor u was, op die momenten dat u zelf niet de meester was over de…

Na school komen de gasten we ontvangen ze in mooie kleren – eerst in bad dan de mannen op hun kamer helpen bij het omkleden – we zijn streng als een lieve mama en doen het lachend voor – het is een spel van vrolijkheid in onze herberg waar de vogels bont zijn en zingen – madam zet de toon en mijn zussen leren me de trucjes van het…

Van Sonja weet ik nog het meest  omdat zij d'eerste is geweest De dagen met Christine  zijn slechts herinnering De week met Truus  is nu confuus En wat Marianne betreft:  die kon niet velen dat mijn hondje keft En met Ida,hoe zat dat weer? Ach ja, dat was een feeks, zonder meer Voor jou, Suzanna, leed ik nog het meest  daar je me ontrouw…

We liepen erbij als een bloem zo gedwee maar als ze afkwamen dan zeiden we  "Nee!" Ons bed werd een burcht, ons lichaam taboe en als we ons wasten dan keken ze toe; Groot en pijnlijk stond hun verdriet geen rust vond de zwelling in hun tuniek Geen zwaard was ons wapen, geen leger met ons wij gaven de mannen gewoon eens de bons; Tot slot…

Met grote ogen kijken naar al de mannen – mijn tepels terug.…

Godin van vuur doch oh zo kuis van aard Haar reinheid had Apollo zeer behaagd Hij had niet enkel om haar hand gevraagd Maar aasde op haar goddelijke gaard Getergd beet zij hem toe, gaat heen Apollo Of ik verban u naar het aardse Grollo…

steil boven de cassave akker explodereert de zon ziel en lichaam scheuren uiteen in doornige entiteiten striemende pijn overwoekert haar geschonden lichaam tergend traag kruipen de minuten tegen een steile helling tijd heelt geen wonden…

hoe ze er uitzag, soms weet ik het niet meer ik moet er enigszins naar gissen allicht zal ik me wat vergissen toch probeer ik het keer op keer mijn moeder, ik wil haar gedenken ze verdient die plaats in mijn gedachten en och, ze is er soms in slapeloze nachten dan weet een herinnering mij rust te schenken ze was zo knus, vol liefelijke zorgen…

jouw moeder, jouw oma, jouw tante, zij die tegen de stroom inzwemt die zich inzet als advocaat voor vrouwenrechten gebroken harten heelt zij die ten onrechte vastzit omdat zij opkwam voor zichzelf of voor zwakkeren wonden weet te stelpen zij die het leven liet in haar zoektocht naar vrede kiest voor het verzet onderduikers beschermt…

Ik heb besloten niet te treuren om mijn geboorteland, de bomen van mijn jeugd, ik wil geen foto's Ik heb besloten niet boos te zijn op mijn vader, zijn regels en de trotse familie die zwijgt Ik heb besloten geel te leven zon in mijn huis, op de muren mijn buik en mijn blote voeten Ik heb besloten te dansen mijn eigen verhaal te zijn…

Ken ik haar, ken ik hem, de vrouw, de man, de mens, die moedig door ons leven liep? Ik kan en wil haar niet vergeten, mijn gestorven moeder, die wijze vrouw, die me het levenslicht liet zien. Ken ik mezelf? Die man die vijfenzestig jaar geleden, in het logeerbed van zijn oma sliep. Begrijp ik hem? Die oude man, die ik in de spiegel zie…

Het gezicht rimpelloos uitdagend en nooit boos. Jong en sectie. Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien nog. Laat het door het lachen…

Een vrouw is het lover de man haar boom zonder lover heeft de boom geen echte kroon kaal zonder juwelen is hij niets valt bij gelijken uit de toon is niets meer dan een obstakel Zij is het lover dat zingt spreekt in orakel en die de boom tot boom zijn dwingt Het is een feit als zij hem z’n lover geeft dan pas beseft de boom weer dat…

Alle vrouwen -die ik ken- zeg ik dank met dit boeket bloemen Mijn moeder die me het leven schonk Mijn gade die in 'geven' uitblinkt en blonk Mijn dochters een 'levendig' drietal kun je hen noemen Kleindochters op Opa's knie voor elk een En dan meteen het noemen van de rij 'goede vriendinnen' die vriendschap…

Ze was een vage vrouw en niemand die wist wat ze nou eigenlijk echt wou ze hield altijd alles voor zich ze was nooit eens heel erg duidelijk, nooit open altijd omgaf ze zich met mist ze was een vage vrouw toen er iemand kwam die zei ik hou van jou vond zij dit eerst wel prachtig en genoten zij zeer godallemachtig van zon en zee en strand…

ik koester de warmte van jouw handen van je lippen je rug en je stevige billen ik streel je dijen je buik en je fiere borsten ik wil je het liefst in mijn armen sluiten om je vervolgens vurig te beminnen dat zou ik werkelijk dolgraag willen…