vertellen zwijgen spreken luisteren geen verandering in de toon geen hapering in de stem ging het wel over jou toen jij de donderwolk regenloos inkleurde…

gehoorzaam zijn vragen wij onze kinderen geen weerwoord duldend tegen ons het beste weten gehoorzaam zijn is vaak veel te veel gevraagd als de samenleving vraagt geen weerwoord te hebben gehoorzaam zijn vraagt een beetje discipline gewoon wat inschikkelijkheid die wij ook de anderen vragen gehoorzaam zijn is niet doen zonder te vragen…

Vroeger waren de mensen bij de geestelijke hulpverlening mensen met een luisterend oor en waardering voor de klant tegenwoordig zijn het mensen die het liefst zelf praten niet meer luisteren en regelmatig denigrerende opmerkingen maken ze hebben geen belangstelling meer voor de zielenroerselen van de klant alles draait om hun eigen…

nachtzusters zijn de liefste ze sluipen geluidloos binnen op rubberen zolen het hoofdlampje om de nek ze vervangen infusen verbinden wonden trekken bijna pijnloos bloed en fluisteren in je oor ze verzachten koorts en verlichten pijn ze schudden de dekens op en verdwijnen even geluidloos nachtzusters zijn de liefste…

Ik huil van ellende, van binnen zak ik in elkaar, weer, weer moet ik mezelf aanvuren om door te zetten De tijd is kort en gaat zo snel maar ik moet naar bed bij mijn tijger gaan liggen en ermee opstaan Huiselijk gebabbel in de keuken de soep begint al te geuren en ik weet dat er kaarsen branden Kon ik maar slapen Ik ril bij het terugslaan…

nu bladzijden onaangetast blijven blijft het bed bezet de zin om, is allang vervlogen, onvindbaar dan maar niet zijn niet niet zijn dat is veel te eng iets voor later…

de leunstoel kraakt klaaglijk de sprei verspreidt een urinegeur de brillenglazen bieden een morsig perspectief hij zucht ongrijpbare aaneengeregen dagen van samengepakte wolken in een spaarzaam moment van klaarte zegt hij Hodi mihi cras tibi heden ik morgen gij vertaal ik hij schudt nee nee heden gij morgen ik…

de vrouw die mij negen maanden binnenin droeg, zij die mij zo gewenst had mij heeft leren lopen, doen vallen en weer opstaan raakt meer en meer verstrikt in een onontkoombaar web vol leugens wast haar dagen in tranen verdoezelt staar de naakte waarheid gaat ze voort op de tast houdt ze zich vast aan geschreven patronen die ze iedere minuut…

hulde aan het kind dat haar net gekregen muntje van 50 eurocent aanwendt aan al die anderen die geven: lichaamsdelen lichaamssappen en uit hun stam een schat aan cellen hun hart om te overleven aan iemand of gewoon aan niemand wiens eigen hun kwaadaardig kwellen ze doen het zonder winstoogmerk misschien zelfs zonder doel om voorrang te…

De manco's zelf zijn niet zo erg als de herinneringen aan de tijd dat ik ze niet had, maar ach, als dat alles is (wat het keer op keer niet is) Toch vraag ik me af of en waar er een grens is waar ik niet verder wil zó veel wil ik nog: bloemen zien en ballonnen oplaten die de wereld over mensen strelend raken met zachte gedachten…

Niet de strijd maakt de strijder maar zijn vrede met de afloop ....Mijn poorten staan open ....er stroomt energie binnen ....mijn gezicht straalt ervan ....Ik leef, ik leid je niet af ....met gouden haren, ik ben ....kaal en onversierd het leven Niet: hoop doet leven maar innerlijke vrede met de afloop ....Ik verlaat mij niet ..…

Plooi je als een kussen in mijn rug, vorm je lichaam zacht naar het mijne, dan zakt de pijn erin weg, in de omarming van jouw genegenheid, je mag me strelen licht over mijn schouder, dat is alles wat ik je geven kan als je belooft om niet te bewegen, meer kan ik niet aan, mijn open bloem blijft gesloten Soms brandt ze van krampende pijn…

ik hou de pen vast maar de woorden lijken niet van mij alsof ik verraad pleeg som ik op hoe koud eenzaamheid aanvoelt, het einde nadert toch wordt de dood, als een ongenode gast steevast de deur geweigerd en blijft ze ontglippen…

Dood genegeerd hoewel trekkend aan mijn leven dat opgaat in de vaart van de vol- keren de dood soms welkom, vaker echter geenszins, 't le- ven lokt als echter tijd verslapt, niet meer bij de les sluiten bergen zich rondom stromen rivieren snuivend voorbij…

in het centrum van het leven staat voor mij nu even ik ja helemaal alleen maar ik ik bekijk mezelf vanuit de hoogte en vanaf beneden van binnenuit en van buitenaf van uit het nu en het verre verleden als door en naar een ander als gewoon van en naar mezelf ik draai om me heen zoals vliegen in het donker om een lamp die brandt ga…

Als in een luchtbel gevangen hermetisch afgesloten daarbuiten stemmen en geluiden ze horen je niet volumeloos jouw uitgestoten klanken binnen geluiddichte wanden malen ze rond de witte jassen in de ruimte de veel te strakke blikken drie-, viermaal prikken in vaten veel te broos ik heet, ik heet weet je hoe ik heet en wat er omgaat…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen de kilte die haar lijf bekroop het was niet dat ze zijn gezicht niet waarnam ze kon slechts staren naar een pratende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze glimlachte wat knikte ja knikte nee het was niet dat ze na het gesprek bleef zitten…

Nu mag ik met De billen bloot En alles zeggen Alles spuien Toelichten en nader Uit gaan leggen Vergeving vragen Vergeving schenken Want om het hoekje wacht De met zeis uitgeruste despoot Wacht jij nog maar even Gun mij tijd van leven Nu mag ik met De billen bloot Maar doe het lekker niet Beklim eerst nog de grote berg De berg van…

Hier sta ik Eenzaam achter glas Een wijze uil kijkend Vanuit een hoge boom Die het even niet meer weet De vrijheid loopt Daar beneden over straat Frank vrij jong en kwiek Zoals het jeugd meestal vergaat Vrolijk en gezond En hier boven op E2 Loop ik rond Met een infuuspaal Als schaduw aan m'n zij Mijn strohalm met het leven…

zacht dansen vreemde vormen in hun eigen gel gekleurd is hun vel naar functionele groepen zij ontsnapten uit het onbekende op zoek naar de vertrouwde sluiting van het eigen dna om in samen delen de potentiële mogelijkheden zo goed als mogelijk te benutten als geheel om de bouwplaat te kunnen lezen moesten er wel ogen en hersens…